Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 03-07-01 18:56

Geplaatst door de TopicStarter: 03-07-01 18:56

Ok, het was eruit, ik heb gevraagd of ik nadia mocht. Iets wat ik beter niet kon doen..
Het antwoord was nee, bleef nee. Maar die manier.. Ok ik vond het poedersuiker dat het nee was, het voelde net alsof ik mijn paardje zou verliezen. Maar het ergste was.. zij snappen mij niet, mijn liefde voor paarden niet. Ik zit nu letterlijk met tranen voor mijn pc. Ik zou egoïstisch zijn, geobsedeerd, ze wouden zelfs mijn internet eraf halen. (Mijn moeder heeft twee jaar geleden zelfs gezegd dat ik in een inrichting zou komen als ik mijn 'obsessie' niet voorbij zou zetten)
daarna werd ik vergeleken met Myrthe, zij zou net zo gek zijn van paarden als ik, maar zij zou niet eens een eigen paard willen. Dus was ik fout. En toen was het 'ja op je 16e heb je meer tijd' en toen ik daar wat van wou zeggen was het nee geen gemaar, en dat werd geschreeuwd. Ik schrok echt ik heb de hele tijd niks meer gezegd. Maar ben ik fout? Alleen maar omdat ik verliefd ben geworden op een merrie?

Ik voel me dus superkut..

[EJL-ITP] Quarter merrie Luna in 2023

**Geplaatst:** 03-07-01 19:02

Geplaatst: 03-07-01 19:02

AAh nee meissie toch!!! Ik weet echt hoe je je voelt, mijn ouders zijn net zo. Zij zien het ook niet allemaal zitten (ik wil ook een eigen pont)en ze verpesten ook een heleboel. Ik ben ook al een aantal jaar geobserdeert door het krijgen van een eigen paard.

Maar meisjes zoals wij hebben het niet makkelijk als je ouders of andere familie helemaal niets met paarden te maken (willen) hebben. Dan moet je het helemaal in je eentje doen.

Mijn ouders snappen ook niet dat ik 'verliefd' kan worden op een pony, dat een pony voor mij mijn beste vriend kan zijn.

Veel sterkte ermee. Ik vind het echt rot voor je. Maar het komt allemaal goed hoor, echt waar.

www.landgoeddeploeg.nl

**Geplaatst:** 03-07-01 20:24

Geplaatst: 03-07-01 20:24

Jeetje, klinkt precies als mijn ouders toen. Ik droomde ook al sinds mijn 9e van een eigen paard. En elke jaar weer vragen aan mijn ouders, ik heb er heel vaak ruzies over gehad. Weet dus precies hoe jij je voelt. Het probleem van mijn ouders toen, was dat ze niet geloofden dat ik genoeg verantwoordelijkheid had. Ze geloofden niet dat ik met weer en wind naar mijn paard zou gaan en dat 'het willen ' van een eigen paard op een dag wel zou vervagen. Dat is niet gebeurd *LOL*

...Uiteindelijk, na 11 jaar ( ben 20 nu ) heb ik een paardje...en met steun van mij ouders ( nou ja, ze waren er iedergeval niet meer tegen ).
Ik woon nog steeds thuis, zit op school dus een arme studente Haha!

, ben dus nog steeds afhankelijk van mijn ouders, voor de extraatjes van mijn paard bedoel ik. Waarom ik uiteindelijk wel een paard mocht? Ik heb alles op een rijtje gezet, dus kosten van een paard : aanschaf tot onderhoud, wat er allemaal bij kwam kijken, hoeveel tijd het kostte enz. ik heb het allemaal op papier gezet en ben flink gaan werken en sparen. Mijn ouders waren niet dom en wisten toen zeker dat ik serieus was. In 2000 ging ik op zoek naar een eigen paardje ( heb Avalon gevonden ), nu vinden mijn ouders hem ook heel leuk Cool

.
Om een lang verhaal kort te maken (ahum), misschien moet je serieus met je ouders gaan praten, waarom ze er zo op tegen zijn. Als het probleem 'onderhoud van paard is te duur' is, kan je misschien een bijbaantje zoeken om die kosten een beetje te dekken. En dan hele goede afspraken maken. Tja, is maar een idee...ik weet het verder ook niet...Maar kop op, het komt allemaal wel goed Lachen

Galactica Wadim X Gemini

**Geplaatst:** 03-07-01 20:51

Geplaatst: 03-07-01 20:51

Pfoehie...ben ik even blij dat mijn obsessie voor paarden "pas" is ontstaan toen ik 24 was...ik kwam 3 jaar geleden gewoon thuis met de mededeling: Pap, mam, ik heb trouwens een paard gekocht net...Tsja, het is geen troost Pam, maar dat moment komt er voor jou ooit ook, echt rot dat je Nadia niet mag, maar nog een paar jaartjes geduld...dan is er geen Nadia te koop voor je misschien, maar...ik vind het echt balen voor je hoor, ik snap precies hoe het voelt om dat speciale gevoel te hebben bij een paard. Jammer dat je ouders zich niet in kunnen leven...Balen...Sterkte meis! En het is wel geen Nadia, maar je mag van mij als je ooit eens zin hebt Escaaltje lekker met me komen delen hoor...
Groetjes, Jasja

**Geplaatst:** 03-07-01 20:58

Geplaatst: 03-07-01 20:58

Ik ken het verhaal, oke niet precies op die manier, maar ik heb sinds 1,5 jaar een paard en al vanaf me 6de wilde ik er 1 (ben nu 19) ik denk dat het voor buitenstaanders heel moeilijk is om te begrijpen wat voor invloed een paard op iemand kan hebben. Mijn ouders snapten het eerst ook niet (maar nu zouden ze hem niet meer kunnen missen) mijn vader is 12 jaar lang bang geweest voor paarden en nu zit ie er boven op!
Ik snap je helemaal, maar ik neem aan dat je ook inderdaad alles zelf moet betalen, bedenk je goed dat dat allemaal best duur is. Ik weet niet of je een verzorgpaard hebt, maar wat er al werd gezegd misschien kan je daarmee bewijzen dat je de verantwoordelijkheid aan kan... dat het niet een bevlieging is. Dat was wat mijn ouders eerst hadden: jij je paard maar wij moeten er voor opdraaien... is natuurlijk niet zo!
en inderdaad misschien moet je een goed gesprek aan gaan met je ouders al lijkt mij dat ook heel moeilijk...
Maar geloof me jou tijd komt nog en al het wachten is het dubbel en dwars waard!
Heel veel sterkte er mee
XxxxXjes essie

The future is nothing more than another today. It's just that when you get there, you have more yesterday's behind you and a fewer tomorrows to look forward to.

**Geplaatst:** 03-07-01 21:41

Geplaatst: 03-07-01 21:41

Pam, please wil je dit stuk helemaal lezen? Tja, weet niet zo goed hoe ik het moet zeggen, maar ik begon met 10/11 jr. oud met paardrijles op een kleine manege.
Ik wilde na een aantal jaar (14 jr.?) een verzorgpaard. Een paar jaar heb ik daarnaar gezocht, maar het was errug moeilijk.
In die tijd waren ze hier in de omgeving bijna allemaal bezet, meer verzorgers dan paarden dus.
Verder reed ik niet supergoed, en had ik last van epilepsie waardoor ik geen brommer mocht rijden en dus een paardje dichtbij moest zoeken.
Mijn ouders wilden me 1x per week naar paardrijles brengen, maar mij helpen met het vinden van een verzorgpony deden ze niet (en ik was zelf vrij verlegen).
Uiteindelijk zag ik de realiteit: huren van een manegepony om daar wedstrijden mee te rijden==> te duur. Een eigen pony==> te duur. Een eigen pony waarvan ik met behulp van een baantje de helft zou betalen==> onmogelijk door epilepsie, ik was snel moe en de aanvallen kwamen al vaker dan vroeger...
Een paar vriendinnen van mij die bij mij in de les reden op de manege, en wél een manegepony mochten huren en een startkaart aanvragen, wilden ineens niets meer met mij te maken hebben. Tja.
Dus raakte ik verbitterd, voelde me net als jij nu, Pam. Resultaat: ik stopte met paardrijden. Ik wilde niets meer weten van deze harde wereld waarin je alleen maar wat kon bereiken met geld.
Niet sterven, daar was ik toe in staat. En dankzij Peter was er een aantal jaar dat ik werkelijk gelukkig was. Maar toch... er ontbrak iets. Er was iets dat ik miste.
Zestien jaar lang heb ik gemiddeld 10 keer per jaar over paarden gedroomd. Meestal stress-dromen: je hebt les en je kunt je laarzen niet vinden of zo, dat soort dingen...
Toen was Peter het zat. Hij zei dat ik weer op paardrijles moest. Ik dacht eerst: dat kunnen we nooit betalen, maar hij gunde het mij gewoon.
Ik heb gehuild na mijn eerste les, drie jaar geleden. Ineens kwam alles terug, begon ik dingen te verwerken, begon ik opnieuw in die wereld mijn plekje te vinden.
Ik kreeg borstkanker, en wist het al vantevoren: ik zou vrij snel weer genezen. Tijdens de drie maanden bestraling naderhand ben ik al advertentie's gaan zetten: ik wilde een verzorgpaard.
Opgeven zoals zestien jaar terug? NOT. Ik moest en zou een paard vinden.
Na eerst korte tijd op twee andere paardjes te hebben gereden, vond ik Pie, waar ik anderhalf jaar lang op gereden heb, verzorgd heb samen met de pony, en sinds kort heb ik door omstandigheden weer andere verzorgpaarden.
Mijn kanker deed mij realiseren dat ik wat van mijn leven wilde maken. Dat mijn ouders dat gewoon niet konden doen door omstandigheden, dat ik dat dus zelf moest doen. Ook al ben ik al 34, ik kan lichamelijk meer dan tien jaar terug. Ik ben na de kanker vitaminepillen etc. gaan slikken en beter gaan eten, dus heb ik 2x zoveel energie.
Ik heb weinig geld, alles gaat naar de spaarpot voor het adopteren van een kindje, maar van datgene dat ik overhoud koop ik een rijbroek, peesbeschermers, etc.
Dankzij de borstkanker leef ik weer. Nee ik heb geen eigen paard. Maar geloof me Pam, onze tijd komt nog. De jouwe als je een baan hebt, de mijne zodra het kindje is afbetaald en ik genoeg gespaard heb.
Doe niet als ik, verspil geen 16 jaar in verbittering en afwachting. Jij hebt geen ziekte nodig om je te realiseren dat je zelf kunt werken aan je geluk.
Werk op school, zodat je later een eigen paard kan kopen.
Werk aan je rijkunst en verzorgervaring, zodat je in de toekomst geen moeite zult hebben met het vinden van een bijrijdpaard bijv.?
Heel veel sterkte in deze situatie, en onthoud:
Jouw paard zal er ooit komen.
Jijzélf
realiseert jouw dromen.

Liefs, Dorine.

**Geplaatst:** 03-07-01 21:47

Geplaatst: 03-07-01 21:47

Sorry, Pam, ik kan het niet meer volgen. Je mag eerst geen pony, dan weer wel, dan weer niet, dan weer wel????? Verward

Erg sneu voor je dat dit zo gelopen is, maar je ouders hebben ook wel tegen mij gezegd dat dat pas over twee jaar zou zijn. Waarom wacht je niet rustig twee jaartjes. Er zijn nog genoeg leuke pony's. En daar komt bij dat je er toch geen plaats voor zou hebben op dit moment. Mijn advies, meid, doe rustig aan, ondertussen kun je nog het een en ander leren, om je heen kijken en over twee jaar heb je een pony. Sterkte...

Ikzaghet.nl - Fotografie

**Geplaatst:** 03-07-01 22:16

Geplaatst: 03-07-01 22:16

Ik had ook begrepen dat je ouders hier helemaal achter stonden. Maar ik begrijp nu dus dat je dit allemaal op eigen houtje hebt geinnitieerd.

Zo lang je nog bij je ouders woont en van hen afhankelijk bent zal er dus nooit een paard of pony voor jou komen lees ik hier uit. Het zou beter en makkelijker zijn wanneer je dat zou accepteren. Gebruik deze jaren om zo veel mogelijk van paarden te weten te komen, zo goed mogelijk te leren rijden. Kijk eens of je voor iemand op de manege mag groomen op wedstrijden in ruil voor gratis lesjes. Op die manier ben je straks super voorbereid op je eigen paardje.

Ik was zelf pas 17 toen ik begon met rijden. Vanaf mijn 9de zeurde ik mijn ouders de kop gek om paardrijles maar het bleef NEE. Uiteindelijk kon ik zelf mijn pony-lessen betalen en dat heb ik meteen gedaan. Op mijn 24ste kocht ik mijn eerste eigen paard. Pas toen had ik mijn opleiding afgerond en een baantje en dus voldoende financiele middelen om een paard te onderhouden. Het is jammer dat ik er lang op heb moeten wachten maar ik ben nu van niemand meer afhankelijk, ik beslis, bepaal en betaal alles zelf. Dat is ook heel wat waard.

**Geplaatst:** 03-07-01 22:59

Geplaatst: 03-07-01 22:59

beste pam, erg rot voor je, maar troost je, als je echt iets wil, kun je het waar maken, in mijn geval pas op mijn "39e", kun je nagaan, maar mijn wachten, fantaseren en gefrustreerd zijn al die tijd was het dubbel en dwars waard nu ik mijn paardje heb

**Geplaatst:** 04-07-01 06:31

Geplaatst: 04-07-01 06:31

Ai ai wat een teleurstelling, ik kan me heel goed voorstellen hoe jij je voelt! Het wordt al helemaal lastig als je ouders totaal niets met paarden hebben. Wat je zou kunnen proberen is je ouders een keer laten paardrijden en mischien met een "beetje" (beetje heel veel Haha!

) geluk vinden ze het wel leuk en krijg je ze mischien wel vaker naar de paarden. Mischien zien ze dan wel in dat paarden meer zijn dat stinkende geld verslinders. Geef ze bv. een westernles voor hun verjaardag, of een rondje op ijslanders ofzo. Want voor mensen die niets van paarden moeten weten werkt dat meestal beter dan een aanbod voor een saai uurtje rondjes draaien in een binnenbak (zo zien zij dat dan). Als dit plan helemaal mislukt, of gewoon niet uitvoerbaar is bij jouw ouders dan zou ik m`n eigen pad trekken. Als je echt wilt is er altijd een weg. Maak een speciale spaarpot waar je al je gespaarde geld in doet. En terwijl je aan het sparen bent, laat zien hoe gemotiveerd je werkelijk bent en probeer zoveel mogelijk ervaring op te doen met paarden. Bied je zelf aan als groom voor een wedstrijdruiter, ga helpen op stallen etc. Waneer mensen zien dat je zo gemotiveerd bent en hard kan en wil werken krijg je mischien wel een aanbod voor een verzorgpaard of mischien kun je voor paarden gaan zorgen als mensen op vakantie gaan. Tegen de tijd dat je eindelijk geld genoeg hebt voor een eigen paard heb je een berg ervaring en ben je in staat om je paard de beste verzorging te geven.

Ik weet het, het is hard om te accepteren. Sommige meiden krijgen zomaar een pony terwijl ze die eigenlijk niet verdienen en anderen hebben er alles voor over maar kunnen zich nog niet eens een paardrijles veroorloven.
Overigens vind ik dat Dorine een mooi stukje heeft geschreven. Waar een wil is is een weg en geef vooral niet op.
Laat je niet uit het veld slaan hoor, eens komt jouw paard er wel! Enne, last but not least, probeer wel even je school af te maken, als je later een goede baan hebt kun je tenminste je paard voeren haha!

**Geplaatst:** 04-07-01 10:08

Geplaatst: 04-07-01 10:08

Ja Pam, je BENT ook geobsedeerd, maar ik noem het liever gepassioneerd. EN dat is normaal hoor, voor paardenmensen. Dus maak je maar niet druk. Ik ben toch ook knettergek, als je nagaat wat een tijd ik besteed aan mijn paarden, wat een geld er in gaat zitten, als je nagaat wat ik er allemaal voor moet doen en laten. Maar ik heb er zoveel plezier van, het is allemaal de moeite waard. Mijn ouders waren net zoals de jouwe. Ik heb dus nooit een paard of pony gekregen. MAar toen ik 23 was ging ik werken en toen had ik mijn eerste paard en die heb ik nu nog. Nog steeds ervaar ik het als ongekende luxe om een eigen paard te hebben. Het is nog even afwachten voor jou, maar ook jij zult ooit de leeftijd krijgen dat je het zelf kan. En dan houdt niemand je meer tegen.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 04-07-01 13:53

Geplaatst door de TopicStarter: 04-07-01 13:53

ok hier dan mijn verhaal voor jippie en sandra:

toen ik naar huis moest vanuit molenend had ik ruzie gekregen met mijn vader (was 4 maanden geleden).
Ik vond hem onredelijk, ik mocht 2 jaar niet paardrijden en over 2 jaar wel een eigen paard.
Waar ik tegenover stelde dat ze geld voor niks uitgaven omdat ik ervaring zou verliesen.
Dus werd er maar ja, ok, zoek een bijrijdpaard, laat je paard bijrijden enzo. Nou daar stelde ik het mee.
Dus ik zoeken naar een bijrijdpaard, niks gevonden.
En wanneer ik een paardje zag dat te koop stond vroegen mijn ouders hoe duur? hm ja ok.
En vraag ik door word ik maar wat afgewimpeld, er wordt geknikt en gemompeld.
Dus wist ik niet meer waar ik aan toe was, en toen ik het recht voor de raap vroeg kreeg ik DAT als antwoord.

Snappen jullie? ik ben echt niet alles op mn zelf gaan regelen hoor..

[EJL-ITP] Quarter merrie Luna in 2023

**Geplaatst:** 04-07-01 13:59

Geplaatst: 04-07-01 13:59

Ja Pam, een paard bijrijden zonder dat je ouders er echt achter staan wordt inderdaad wel moeilijk. DAt is balen zeg. Ik vind wel dat ze je rijlessen moeten betalen hoor. Je moet je kids wel een hobbie gunnen vind ik.

**Geplaatst:** 04-07-01 14:31

Geplaatst: 04-07-01 14:31

O god meissie toch! Ik geloof dat degene die wel ouders hebben die snappen wat je in paarden ziet heel gelukkig mag zijn. Maar jou ouders snap ik niet echt. Ik vind het echt super jammer voor je ik snap hoe je je voelt! Anders kom je een keer langs, je mag dan vast wel poetsen, wandelen, rijden enz.

I love all my animals!!!! to everybody a big [MagNiet]../upload/445/kusjuh.gif[/MagNiet]

**Geplaatst:** 04-07-01 16:07

Geplaatst: 04-07-01 16:07

Heel vervelend allemaal voor je Pam Verdrietig

. Ik herken het ook zeker want mijn ouders riepen ook altijd maar wat. En nu moedig ik ouders altijd aan een pony voor hun kind te kopen als ze het een beetje kunnen betalen. Juist omdat een pony je leert voor iets te zorgen waardoor je een verantwwoordelijkheidsgevoel ontwikkeld. Bovendien denk ik dat kinderen die al hun tijd, liefde en enthousiasme in een pony kunnen stoppen niet snel op straat gaan hangen ['hangjeugd'] en rottigheid uit zullen halen. Misschien kun je het met je ouders een hebben over het educatieve deel van een eigen pony en de toegevoegde waarde in de opvoeding *LOL*

Probeer in ieder geval voor elkaar te krijgen dat je mag paardrijden. Als je ouders dat niet willen betalen vraag dan op de manege of je op zaterag en zondag mag helpen vegen, voeren, terrein aanharken in ruil voor een les per week. Ga gewoon wekelijks met een vriendin mee naar de manege zodat je toch weer tussen de paarden zit. Misschien zijn er op de manege wel mensen die een groom zoeken voor wedstrijden of lessen in ruil voor een les op hun eigen paard.

Als je ouders hier helemaal niet in willen meewerken moet je toch zelf kreatief worden en los van je ouders een oplossing zoeken.

Heel veel succes en sterkte er mee

**Geplaatst:** 04-07-01 17:57

Geplaatst: 04-07-01 17:57

hey Pam.
Ik vind het sneu voor je dat je nee als antwoord kreeg.
gelukkig heb ik er geen ervaring mee dus kan ik je geen advies geven.
Ik zal je even PB-en

http://www.kimtelgen.nl
Cranio sacraal therapeut en instructrice

**Geplaatst:** 04-07-01 18:14

Geplaatst: 04-07-01 18:14

ik kom uit een familie die echt helemaaaaal niks met paarden te maken heeft. Alleen mijn opa, die nu niet meer leeft, reed altijd op het paard van de schillenboer. Daar schijn ik het van te hebben. Ik kreeg via me moeder op me 12e / 13e een verzorgpony en dat was halfpension, mijn ouders reden 4 x per week op en neer om me te halen en te brengen. Gekkenwerk Verward

. Toen kreeg ik een ander verzorgpaard van dezelfde mensen en ik verhuisde.Toen reden ze 6 x per week 20 min heen/ 20 min terug om mij op de halen en te brengen. Op mijn 15e kreeg ik van mijn ouders een eigen paard,stelletje gekken Haha!

En die heb ik nog steeds, mijn ouders doen echt heel veel voor mij & mijn maatje..ik heb echt geboft.. Pling

Groetjes Ymke

PS: ik vind het echt balen voor je, maarhet klinkt oud..je tijd komt nog wel

Where Life begins and Love never ends

6-5-2015 papa en mama geworden van Hanne

**Geplaatst:** 20-06-09 20:32

Geplaatst: 20-06-09 20:32

Heey allemaal

Heeft 1 van jullie misschien ook witte peesbeschermers te koop ? voor en achter ?

Gr.Dian

**Geplaatst:** 20-06-09 22:26

Re: Onredelijk..

Geplaatst: 20-06-09 22:26

Dian waar slaat dat nou weer op?
doe dat ergens anders ofzo!!

hee pam
ik vind het echt enorm erg voor je,
maar ik weet precies hoe je, je voelt.
Ik mag er ook geen en dat zal ook nooit gebeuren

kan niet wachten tot ik het huis uit ga!

Citaat:
Ik zou egoïstisch zijn, geobsedeerd, ze wouden zelfs mijn internet eraf halen. (Mijn moeder heeft twee jaar geleden zelfs gezegd dat ik in een inrichting zou komen als ik mijn 'obsessie' niet voorbij zou zetten)

maar hoe jou ouders reageren,
vind ik echt niet normaal!

sterkte ermee!

**Geplaatst:** 20-06-09 22:29

Re: Onredelijk..

Geplaatst: 20-06-09 22:29

Oud Topic!

Ge-Temd

Appeltje Eitje - Fotografie & Vormgeving !
Benieuwd naar m'n werk en avonturen? Twitter!,Facebook! of Mijn vernieuwde website!

(n.) Meraki

'the soul, creativity, or love put into something; the essence of yourself that is put into your work'

**Geplaatst:** 21-06-09 17:58

Re: Onredelijk..

Geplaatst: 21-06-09 17:58

Wooow die is wel héél erg oud.

Knap opgediept, dat wel. Maar toch voorzie ik het maar van een mooi stevig slotje.

..
The music of this awe
Deep silence between the notes
Deafens me with endless love
..

Wie is er online