Allereerst wil ik jullie bedanken voor alle steun die ik in bovenstaand topic en de pb-tjes heb mogen ontvangen. Ondanks dat het nog steeds onbegrijpelijk is, wat er is gebeurt heeft het me wel goed gedaan.
De laatste dagen zijn echt als een roes voorbij gegaan. Er waren momenten dat ik niet eens meer wist welke dag ik was of waar ik was...
Bij een begravenis komt heel wat kijken, al neemt de uitvaartverzorgen een hele hoop zorgen weg, desondanks blijft het moeilijk om scherp te blijven en alles in goede banen te leiden.
De meeste belangrijke zaken hebben mijn moeder en ik zonder mijn broer moeten doen aangezien hij nog niet thuis kon komen in verband met overvolle vliegtuigen. Hij is in de nacht van zaterdag op zondag in Nederland aangekomen.
Kaartjes, de kist, de begraafplaats, al deze keuzes hebben we zonder hem moeten maken, gelukkig was hij het achteraf eens met onze keuzes. Afgelopen maandag konden we de plek zelf uitzoeken waar hij begraven zou worden, hier kon hij gelukkig wel bij zijn. Keuze uit meerdere plekken. We hebben de zonnigste uitgekozen, mijn vader was echt een zonaanbidder.
Dinsdag hadden wij een dienst op het werk van mijn vader. Dit was erg bijzonder en heel mooi. Mijn vader werkte al jaren als sociotherapeut in een TBS-kliniek en behandelde daar verschillende patienten van doorgedraaide overvallers tot mensen die meerdere mensen hebben vermoord zonder zich om dat mensenleven te bekommeren.
Voordat we gingen had ik wat gemengde gevoelens over deze dienst. Om in deze tijden nog handjes te schudden met gedetineerden met de meest vreselijke achtergronden had ik eerlijk gezegd weinig zin.
Eenmaal in de kliniek verbaaste ik mij over het warme fijne onthaal wat we daar kregen. Diezelfde jongens die nooit om een mensenleven hebben gegeven stonden te rouwen om mijn vader.
Prachtige gedichten werden door deze gedetineerden voorgelezen, muziekstukken werden gespeeld en ze zongen voor mijn vader.
Een jongen die ik daar heb ontmoet zal ik nooit meer vergeten. Mijn vader liet ooit eens een foto zien van deze jongen. Hij vertelde daarbij dat ik niet wilde weten wat deze jongen misdaan had. Dat moeten vreselijke misdaden zijn geweest want moordenaars etc. vond ik na al die jaren inmiddels al niet spannend meer.
Diezelfde jongen droeg dinsdag een gedicht voor, volgens de directie van de kliniek een bijzonder moment, omdat deze jongen nooit emoties heeft gekent in al die jaren die hij daar zit, maar nu liet hij een traan...
Later heb ik nog even met hem gesproken. Onvoorstelbaar. Dat deze jongens 'zonder gevoel' verdriet hebben om mijn vader. Mijn vader werd omschreven als een warme man met het hart op de goede plaats. Veel patienten zagen hem als een tweede vader...
Ik hoop dat het sterven van mijn vader voor hun een les is geweest. Deze jongens leren nu ook de pijn kennen die zij anderen hebben aangedaan.
Aan het eind van deze dienst staken gedetineerden en collega's een kaarsje voor mijn vader aan. Voor mij een van de moeilijkste momenten van de dienst. Het beeld van een man die ik nooit op straat tegen wil komen zal ik mij altijd blijven herinneren. Hij stond voor de foto met een kaarsje, sloeg een kruisje en deed zijn handen voor zijn gezicht. Op dat moment had ik even respect voor deze jongens (niet vanwege hun achtergronden, maar voor hun als mens...)
Dinsdagavond was de condoleance. Dit ging me beter af dan ik had verwacht. Ik denk ook dat het heel goed is geweest om in de dagen ervoor dagelijks naar mijn vader te gaan. Om hem te zien én om echt te beseffen dat het over is...
Nadat alle familie, vrienden en collega's de ruimte hadden verlaten kwam één van de grote momenten van deze dagen. Het sluiten van de kist... Ik heb mijn vader nog zo lang aangekeken als dat het kon en op het moment dat de deksel over zijn hoofd verdwijnt denk je eraan... Dit was de allerlaatste keer dat je je vader zag....
We hebben met z'n drieen de schroeven aangedraaid en hebben de aula verlaten...
Woensdag was het de dag... Een oud-gepensioneerde collega van mijn vader, waarvan ik wist dat deze een bijbaantje had bij het het bedrijf waar wij de rouwauto's huurden heb ik gevraagd of hij de auto van de eerste volgauto wilde rijden. Hij vond het een hele eer! Ik denk ook dat mijn vader dit een eer heeft gevonden. Ze hebben immers ruim 20 jaar met elkaar gewerkt.
Eenmaal aangekomen op de begraafplaats keek ik naar de parkeerplaats. Deze stond helemaal vol en overal zag ik mensen. Mensen die ik nog vaag van gezicht kende, maar ook voor mij onbekenden. Mooi was het in ieder geval wel, dat er zoveel mensen afscheid kwamen nemen.
In de familieruimte nog even het draaiboek met de begravenisondernemer doorgenomen. De volgorde van dragers (ik wilde mijn vader met mijn broer, ooms en een tante zelf de aula in dragen) en de volgorde van sprekers. Emotioneel gezien verging het me nog goed. Ik had immers genoeg zaken om mij heen waar ik mee bezig was om de begravenis in goede banen te leiden.
Later mochten wij en de familie het eerst plaats nemen in de aula en later vrienden, kennissen en collega's. De mensen bleven binnenstromen en al gauw was de aula die bestond uit 2 verdiepingen helemaal vol. De muziek starte en de begravenisondernemer gaf mij een knikje wat betekende dat ik en de overige dragers op moesten staan en naar buiten lopen. Hier stond de kist op een baar welke wij op moesten tillen en de aula in dragen.
Vanaf het moment dat de deuren van de aula open gingen en wij met de kist naar binnen stapten heb ik geen mens meer gezien. De aula zat bomvol, maar de waas voor mijn ogen werd te groot. De uitvaartverzorger gaf het teken om stil te staan, de baar neer te zetten op de grond en naast de kist te blijven staan.
Op dit moment had ik het niet meer. Alle spanningen van de afgelopen dagen kwam eruit. Organisatorisch zat alles er voor mij op en terwijl we naast de kist stonden barste ik ten overstaan van al die mensen in tranen uit. Het deed me niets... Ik zag ze niet, ik hoorde ze niet... Dit was even mijn moment...
De gehele dienst heb ik naar de kist gekeken, de vraag: Waarom uit alle mensen die ik ken... Iedereen die ik ken, iedereen die ik zie, IEDEREEN had mogen gaan, behalve MIJN VADER... Waarom uit al die mensen nou juist mijn vader... Waarom niet een oom? Waarom niet een buurman?
Dit is een vraag waar ik helaas nooit een antwoord op zou kunnen krijgen, ik moet er maar mee leren leven...
Het verdriet is groot. Vaak denk ik nog aan alle fijne momenten die we samen hebben gehad. Het leven was voor hem te kort, maar hij had wel een goed leven. Hij heeft gedaan wat hij wilde, geleefd zoals hij wilde leven. Hij is eruit gestapt op zijn hoogtepunt. Voor de nabestaanden erg moeilijk, maar voor hem zou er geen mooiere dood zijn geweest. Jammer genoeg ruim 20 jaar te vroeg...
Hier hoor je het nummer wat gedraaid werd om het moment dat ik en de overige dragers de kist naar buiten toe draagden, waar 8 schouderdragers mijn vader overnamen om hem naar zijn laatste rustplaats te brengen.
http://www.tyrza.com/dave/robdenijszozalhetzijn.wav
Citaat:Zo Zal Het Zijn
Rob De nijs
Doof nu het licht en sluit je ogen
en vergeet de strijd.
Jouw leven hier is omgevlogen,
maar je liefde blijft.
En waar jij gaat
zijn zon en maan gelijk.
De kleinste bloem
is daar als de hoogste eik.
En alle koningen en kinderen
zijn daar gelijk.
En alle koningen en kinderen
zijn daar gelijk.
Laat nu die laatste droom maar komen
en wees niet meer bang.
Jouw nacht van vrede is gekomen,
na een levenslang.
En waar jij gaat
daar is geen haat of pijn.
Het heetste vuur
wordt dat als van een kaars zo klein.
Zoals de zon schijnt na de regen,
zo zal het zijn.
En waar jij gaat
daar is geen haat of pijn.
Het heetste vuur
wordt dat als van een kaars zo klein.
Zoals de zon schijnt na de regen,
zo zal het zijn.
Zoals de zon schijnt na de regen,
zo zal het zijn.
En waar jij gaat
daar zullen vriend en vijand samen gaan.
Wat stof is zal tot stof vergaan.
En elke storm komt weer tot rust daar,
zo zal het gaan.
En waar jij gaat
laat ik mijn hart en ziel met jou meegaan.
Jouw taak op aarde is voldaan.
Zoals je was in alle liefde,
zo zal je gaan.
Zo zal je gaan.
Zo zal je gaan.