Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-02 19:18

waarom ben ik zo een scheiterd???

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-02 19:18

Ik had vandaag met iemand afgesproken om naar buiten te gaan.
Dat kriebelde al een tijdje in mijn buik.
Vannochted keek ik naar buiten en zag dat het niet zo mooi weer was.
goeie smoes dus voor mij om de buitenrit af te zeggen.

Ik ben zo bang dat ik er af val of zoiets terwijl pablo als ik er op zit en als ik met iemand samen rijd nieteens de aanleiding voor toe geeft.
Hij draait wel eens om en hij schrikt wel eens maar rent absoluut niet weg.
Ik hoor gewoon soms zulke enge verhalen van mensen die eraf vallen.Datik bijna vandaag geen buitenrit had gemaakt.

Gelukkig heeft ilona(jurga) me vanmorgen weer opgepept over de telefoon, tot jankens aan toe en ben gelukkig toch maar gegaan.

Wil bij deze ilona superveel bedanken. JE bent een moordwijf hoor!

**Geplaatst**: 24-02-02 19:41

Geplaatst: 24-02-02 19:41

Ach, je bent niet de enige hoor! Ik reed altijd met veel plezier buiten op mijn oude brave verzorgpaard maar met mijn nieuwe nog niet zo verkeersmakke paard ben ik ook niet zo'n held hoor..Alleen naar buiten met een ander paard mee, en dan nog het liefst op zondagochtend als er niet teveel grote trekkers, vrachtauto's en andere vreemde dingen rondracen..en niet als het stormt..Maar ja, ooit komt er een dag dat ook wij gewoon naar buiten gaan zonder die vervelende buikkriebels!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-02 20:15

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-02 20:15

zou je denken daan?
ik heb hetzelfde gevoel als jou.
Ik scheit zowat al in mijn broek als ik een busje metaan hang aan zie komen rijden.
Dan denkik... o jee... wat zal hij nu doen.
Is soms zo raar. Om sommige dingen waarik op bedacht ben doet hij niets tot weinig en dan opeens schrikt hij opeens en wil hij de andere kant op

**Geplaatst**: 24-02-02 20:19

Geplaatst: 24-02-02 20:19

O, dit klinkt bekend! Op het paard wat wij nu verzorgen ga ik eigenlijk niet naar buiten. Terwijl ze eigenlijk erg braaf is. Nee, komt puntje bij paaltje dan gaat mijn vriend op haar naar buiten en ik op een manegepaard. Manegepaard fijn bokken en moeilijk doen, mijn vriend zegt dan ook (terecht) dat ik een moeilijkere rit heb gehad dan hij. Maar tja, die drempel he: ze is toch wel wat groter als dat ik gewend ben. Beetje nerveus buiten. Dus tja. Een kwestie van ' gewoon doen' en dan gebeurt er niets. Mijn oma zie vroeger altijd iets in de trant van: een mens lijdt het meest door het lijden dat hij vreest. Oftewel: gewoon doen, dan is het lang niet zo erg.

**Geplaatst**: 24-02-02 20:53

Geplaatst: 24-02-02 20:53

Ik ken het. Ik heb van de zomer dus een ongeluk gehad met Dien. Ze is heel braaf en het was gewoon in de bak. Het ziekenhuis in(op de IC) en 2 maanden niet rijden. Omdat ze drachtig is heb ik er nog wel 2 maandjes echt op gereden maar nu word het toch echt minder(en nog wat dingen er tussen gehad zodat ik niet kon rijden). Ik kwam er vaak genoeg met pap benen af omdat ze het gewoon voelde. Als ze liep te zeuren werd ik gespannen en ging ze overal van schrikken en werd in nog gespannener enz enz enz. Sinds de onderlinge wedstrijd die ik gehad heb gaat het iets beter. Ze keek overal naar en ik wou gewoon een leuk(1e wedstrijd dus hoefde nog niet zo goed voor mij, was gewoon voor het leuke) proefje rijden. Ik werd toen een beetje boos op d'r en dat hielp. Iedere keer als ze gaat lopen zeuren of kijken mopper ik een beetje en dat geeft wat zelf vertrouwen en dan gaat het wel.
Ik ben gister zelfs zonder zadel het bos(met kaboutertjes en bos demonen enzo) in geweest(wel met een deken heb je nog een beetje een handvat). Ook zelfs gedraaft dus ik was weer helemaal blij.(ik had er al meer dan 6 weken niet op gezeten doordat we het druk hebben en de bak thuis te nat is)

**Geplaatst**: 24-02-02 21:40

Geplaatst: 24-02-02 21:40

Hier zit nog zo'n "held" okee, op mijn vetrouwde Jerai durf ik bijna alles, maar die heb ik nu een tijdje.

Als ik op een vreemd paard moet, dan beginnen mijn knieen echter bij het idee alleen al te knikken. Zal ook misschien komen omdat ik Jerai ondertussen zo gewend ben, want vroeger had ik hier nooit last van.

Zoals ik al aanhaalde, op jerai durf ik bijna alles, maar als ze buiten raar begint te doen, dan wordt ik ook al nerveus en ga maar weer terug in stap, verman mezelf en probeer het dan toch.

Ik maak uit je verhaal op dat je het alleen buiten hebt. Ik heb het buiten op Jerai ook een stuk erger als in de bak (terwijl ze in de bak meer een draak is als buiten, want buitenrijden is leuk) en ik denk dat het behalve met angst voor jezelf ook met angst voor je paard te maken. Het eerste wat mij altijd door het hoofd schiet als ze raar doet is "Wat als ik eraf val en zij onder een auto komt??".

Een beetje angst is trouwens niet slecht, ik laat liever iemand op Jerai die een beetje bang en dus voorzichtig is, dan iemand die nergens bang voor is en dus roekeloos rijdt en misschien zichzelf of mijn paard verwond. Voordat dit verkeerd opgevat wordt, ik wil dus NIET zeggen dat iemand die niet bang is altijd roekeloos is, maar ik zie heel vaak dat mensen die geen angst kennen ook vaak heel roekeloos zijn.

Maar je bent dus niet de enige schijterd, maar liever een schijterd die veilig thuiskomt, dan een held die zichzelf dood rijdt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-02 21:45

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-02 21:45

nee in de bak ben ik niet zo een scheiterd.
Dan geef ik hem ook gerust een tik of zo.
Maar zodra die beschermende bakranden er niet om heen staan gaat er bij mij een knopje om of zo.
Dan voel ik me niet zo veilig meer.
Heel raar dus.
Ik rijd nu af en toe op het veldje tegenover de stal waar hij staat en dan helpt al een stukje.
Ik heb ook altijd van straks val ik er af en ligt mijn pablo onder een auto of zo.

**Geplaatst**: 24-02-02 22:01

Geplaatst: 24-02-02 22:01

Nou Tallie hier nog zo een scheiterd hoor Frusty

Ik heb ook altijd veel angst als ik buiten ga rijden......maar als ik eenmaal buiten ben dan gaat het wel........degene die dan met mij naar buiten gaat die houd mij ook vinnig aan de praat zodat ik niet zo veel nadenk.
Ik ben dus niet echt heeeeeeel erg bang om eraf te vallen maar ik heb alitijd van die enge visioenen voor die tijd.........zo van "stel dat ik eraf val en dat Oliva naar huis rent.....dan moet ze een 80 km weg over.........alleen bij die gedachten krijg ik het al benauwd" Verward

.....allemaal van die rare gedachtes...*zucht*.......ik hoop dat ik daar ook ooit vanaf kom!!!!!
Dat ik ook ooit eens opstap en hele lange bosritten ga maken zonder me voor die tijd zorgen te maken Lachen

Ach ik houd mezelf maar voor dat die dag ooit gaat komen!!!!

Succes.

**Geplaatst**: 24-02-02 22:10

Geplaatst: 24-02-02 22:10

Ik ben gelukkig nergens bang van (qua paarden dan Schijnheilig

), ook niet als ik buiten ga rijden. Ik ben er zeker van dat mocht er wat gebeuren, waar ik bij voorbaat al niet vanuit ga, dat ik de situatie aan kan en goed kan behandelen.

Je moet ten alle tijde eerst het probleem bij jezelf zoeken. Paarden kunnen ongelooflijk goed aanvoelen wanneer jij angstig bent, boos bent of verdrietig bent, en daar gedragen zij zich naar. Wanneer jij al denkt dat er iets verkeerd gaat tijdens een buitenrit, dan gebeurt dat vaak ook. Een paard pikt dat gevoel enorm goed op. Eerst moet jij je paard leren vertrouwen tijdens buitenritten, en zeker zijn van het feit dat jij goed kan rijden en 'enge' situaties goed kan behandelen. Pas als jij daar zeker van bent, kun je met een gerust hart weer buiten rijden.

Ook kun je je angsten overwinnen door ondanks je angst toch buiten te gaan rijden, en wanneer het dan allemaal goed gaat, dat je je zelfvertrouwen opbouwt, want angstig gedrag jegens een buitenrit getuigt van het feit dat je weinig of geen zelfvertrouwen hebt op dat gebied.

Ik dacht, laat ik ipv mijn eigen ervaring, eens een oplossing bieden Lachen

**Geplaatst**: 24-02-02 22:35

Geplaatst: 24-02-02 22:35

Houd vol, ook bij jou zal het overgaan!! Haha!

Ik was de grootste schijterd die je je voor kan stellen, durfde niet eens op mijn eigen oh zo brave maar jonge pony te stappen. Ging steeds beter uiteindelijk crosste ik weer vrolijk door de bak maar naar buiten durfde ik niet en 2 seconden op een ander paard was er ook niet bij. Ben toen maar eens eerst met iemand p een heel rustig paard en mijn mams op de fiets naar buiten gegaan, toen zonder moeder. Toen veranderden we helaas weer van stal en Spot ik vielen heel erg terug, smane overal bang voor en het ging weer helemaal niet. is weer goed gekomen, heb mezelf op een gegeven moment gewoon gedwongen om met een groepje (de les van m'n broertjes) mee naar buiten te gaan, zat helemaal te shaken maar er stonden zoveel mensen bij dat ik niet terug kon krabbelen en nu is die angst grotendeels over.
Durfde nog steeds niet op vreemde paarden, maar toen mijn pony bij mij thuis kwam te staan en de lessen nog steeds op dezelfde stal waren moest ik wel en toen 'moest' ikook nog paardjes gaan uitproberen en denk dat ik nu veel makkelijker op een onbekend paard klim. Hoop ik.
Gewoon volhouden, een keer met je vriend afspreken: nu ga ik op Pablo en hij moet koppig zijn! Als hij niet op Pablo wil en je 'dwingt' om er zelf op te gaan heb je 2 seconden een hekel aan hem en dan is het over, ik moest ook echt op mijn pony gegooid worden maar zo gauw ik weg was vond ik het heerlijk. Ben nu nog steeds zenuwachtig om iets nieuws te doen, maar ik doe het wel en als je het echt wil lukt jou dat ook! Succes!

**Geplaatst**: 24-02-02 22:45

Geplaatst: 24-02-02 22:45

hoi,

ik was ook altijd heel erg bang buiten, maar bij mij is het overgegaan door gewoon doen doen doen. Vooral langs de weg vind ik nu helemaal niet eng meer, op het strand heb ik nog wel de kriebels (eigenlijk gek, ik denk dat veel mensen het juist andersom hebben).
ik rijd nu gerust in m'n eentje langs een N-weg met alleen een paar boompjes ertussen, ga over rare bruggetjes enz.
gelukkig maar, want anders had m'n pony helemaal een saai leven gehad!
Haha!

succes!

**Geplaatst**: 24-02-02 22:47

Geplaatst: 24-02-02 22:47

Frederique schreef:
Vooral langs de weg vind ik nu helemaal niet eng meer, op het strand heb ik nog wel de kriebels (eigenlijk gek, ik denk dat veel mensen het juist andersom hebben).

Ja inderdaad? Ik vind het langs de weg niet eng, maar voel me op het strand veel meer op mijn gemak...heerlijk het strand, ga ik van de zomer zeker nog een keer doen!

**Geplaatst**: 24-02-02 23:02

Geplaatst: 24-02-02 23:02

Ah ik heb mooi een berichtje bij dit onderwerp passend. Ik, naar buiten?? Ik heb twee jaar op Iwaldo gereden dat ik geen buitenrit met hem gereden heb. Reden? Hij was altijd vervelend buiten werd mij verteld, ik ben geen held en kan ook flink bang zijn van iets.

twee jaar later.... Ik ken Iwaldo nu. Door het in de bak rijden heb ik hem zo goed leren kennen dat ik bijna alles met hem aandurf. Als ik met zn tweeen naar buiten ga, is ie relaxed en kan ik heerlijk ontspannen. Maar vandaag ging ik in mn eentje. Het weer leek al niet denderend, en het waaide, het zeil van de verbouwing was aan het klapperen...
Dus ik denk 'zal ik gaan?'

Jazeker... Opgezadeld, cappie op, telefoon bij me, en daar gingen we. Maar Iwaldo was hardstikke gestressed... als een bom op ontploffen... Dus ik stap het pad af, ben zelf nogal relaxed, draait meneer 500 m van stal ineens 180gr om en galopeert terug naar huis (en ik lag dr bijna naast!)

Mijn reactie?? Paard stilzetten. Hartklopping, overweging 'naar huis of door?' Door dus. Ik relax, praat tegen hem aan, dat ie zo'n groot stoer jachtpaard is en dat ie mij niet teleur moet stellen door een watje te zijn. Kijk Waldo, er zit een kaboutertje in de bosjes... etc. Door tegen hem te praten, stel ik mezelf op mn gemak en hem ook. En als ie dan eindelijk ontspant, en ik krijg heb plassen door en langs enge brievenbussen... dan ben ik zo trots op mezelf!!

Dus advies:
Je moet jezelf voorhouden dat jij je paard vetrouwen moet geven. Het paard is volledig afhankelijk van jou. Alz er een eng busje aankomt, kan je denken 'oh eng' en dan voelt je paard dat aan... het baasje, wat alles bepaalt, vind idt eng... wat moet ik nou? ... of 'Hee een busje, kijk eens Pablo, we gaan heel dapper zijn allebei en er braaf langsstappen, ik vin dhet een beetje eng en jij ook maar we stellen ons best wel aan, samen kunnen we er echt wel langs, vertrouw maar op mij! '

Klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik hoop dat jullie de Moraal Bloos

snappen...

Laatst bijgewerkt door Laura op 25-02-02 12:17, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 24-02-02 23:21

Geplaatst: 24-02-02 23:21

Laura schreef:
Klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik hoop dat jullie de oraal snappen...

even off topic, het zal mijn dirty mind wel weer zijn Bloos

On topic, angst is niet rationeel, maar zit veel dieper. IMO het beste wat je kunt doen is met iemand naar buiten gaan die je 100% vertrouwt en die jou kan helpen als er iets engs is. Waarschijnlijk hoeft hij/zij alleen maar tegen je te praten en te zeggen wat je moet doen.
Ik ben een jaar geleden heel erg lelijk van Pablo (what's in a name) afgegooid en daarna heb ik een aantal weken alleen maar gereden als mijn instructeur er was, anders durfde ik er niet op. En nu gaat het weer prima, we mogen L gaan springen en we zijn L2 dressuur. 'Gewoon' volhouden dus.

**Geplaatst**: 25-02-02 10:10

Geplaatst: 25-02-02 10:10

Wat ik je al gezegd heb, het gaat vast goedkomen. Hoe meer ervaring je met pablo opdoet in het buitenrijden, des te beter kun je hem zometeen gaan voorspellen en dan ben je niet meer bang. Ik heb ook enge dingen meegemaakt met Jurga buiten, heb haar ook van de weg af moeten plukken bij een paar auto's vandaan... Ben ik gigantisch van geschrokken. Maar je zag hoe rustig ik bleef op Nimm en vooral hoe rustig PABLO bleef!!! Wow, hij was hartstikke stoer op dat moment! Ik heb tijdens ons ritje een paar keer gezien hoe je super een situatie oploste. Complimentje hoor! Zulke momentne moet je steeds vaker gaan krijgen en die komen er ook, daar ben ik van overtuigd! We gaan vanaf nu gewoon vaker naar buiten, komt allemaal goed. Enneuh.... zoooo geweldig ben ik nou ook weer niet... Clown

**Geplaatst**: 25-02-02 10:54

Geplaatst: 25-02-02 10:54

Oh je bent zeker niet de enige...
Het schijnt ook iets met ouder worden te maken hebben Tong uitsteken

Ik heb afentoe ook last van die buikkriebels na 2 keer behoorlijk hard gevallen te zijn en ik op een moeilijk paardje word gezet, maar ik blijf doorgaan, en ik krijg al wat meer zelf vertrouwen en begin dat mansere gevoel al terug te krijgen...
Nu het met mij beter gaat wordt het drama bij mijn schoonzusje, ze kan prima rijden maar vorige week met de wind heeft ze een hel van een les gehad, er af gevallen en nog 4 keer bijna, ze hield het niet meer en de tranen kwamen, ze heeft angstig de les uitgezeten, en dat terwijl ze behoorlijk mans is...
(We zijn erachter gekomen dat we geen goede zitbasis hebben gehad, daar gaat nu gelukkig aan gewerkt worden Lachen

)

Het schijnt aan de leeftijd te liggen, je wordt voorzichtiger...
Maar geef het niet op! Probeer dat vertrouwen terug te krijgen...
En iemand als jurga in de buurt houden voor peppraatjes Knipoog

Ik vindt het ook nog steeds heel vreemd, was altijd heel mans met rijden en zocht altijd de pittigste paardjes van stal uit, maar ben nu een beetje voorzichtig geworden geloof ik Haha!

De ouderdom nadert Verdrietig

**Geplaatst**: 25-02-02 18:02

Geplaatst: 25-02-02 18:02

Llewella schreef:
Oh je bent zeker niet de enige...
Het schijnt ook iets met ouder worden te maken hebben :P

Het heeft idd met ouder worden te maken (zei dit oudje van 23 jaar).

Vroeger kroop ik op alle paarden, ik reed jumpings & reed ook wel eens paarden van een handelaar. & zat ik er totaal niets mee in om met wildvreemde paarden buiten te gaan rijden. Heb mezelf toen een paar keer in heel gevaarlijke situaties gebracht, maar dat zag ik toen niet, ben eigenlijk nooit lelijk gevallen & de keren dat ik mijn pony of paard buiten kwijt geraakte kwam die altijd goed thuis!

Maar nu ben ik heel anders. Ik heb nu een pony-speciaal-om-mee-te-gaan-buitenrijden, & sinds ik aan de unief studeer rij ik veel minder, de laatste jaren is het zelfs uitzonderlijk geworden dat ik op andere paarden rij, & nu durf ik dus zelfs niet meer op een groot paard! Een vriendin die een nieuw paard ging kopen, heeft mij van de zomer eens op dat paard gezet omdat ze mij er wel eens mee wou zien rijden, & ik deed het bijna in mijn broek op die giraf, durfde amper stappen & wou er zo snel mogelijk weer af. & deze winter heb ik zelfs een hele tijd niet op mijn eigen pony durven rijden. Toen we die pony indertijd gingen ophalen zei de vorige eigenaar dat ik nooit alleen mocht gaan buitenrijden, maar niet waarom, & dat heb ik mogen ondervinden: ze heeft namelijk de gewoonte om héél gemakkelijk op hol te slaan als ze andere paarden of een mountainbiker ziet. Maar ik vond dat een uitdaging, & ondanks het feit dat ik eens onder mijn beestje op de beton terecht gekomen ben & over de beton tot in de gracht geschoven ben, bleef ik maar doorgaan, & uiteindelijk ging het steeds beter. Maar in het begin van dit academiejaar is het weer gebeurd toen we 2 andere paarden tegenkwamen & toen ben ik er moeten afspringen (doe ik sinds die ontmoeting met de beton altijd, door het bos bij ons lopen er namelijk een aantal betonnen baantjes & als ik er dan nog op zit schuift ze uit), & ben ik met mijn - caploos - hoofd vlak naast een grote steen terechtgekomen, & ben toen serieus geschrokken (pony had gelukkig niets, stond bij de buren in de stal op mij te wachten, gelukkig ligt onze stal vlakbij dat bos). Het heeft toen heel lang geduurd vooraleer ik er weer op wou, maar na de examens vorige maand wou ik ineens weer, & ben ik gewapend met gsm & met cap op mijn hoofd & met een rugbeschermer aan & met het voornemen onmiddellijk af te stappen als ze nog maar één stap verkeerd zette (flauw hé) op mijn eentje gaan buitenrijden (tja, iedereen was gaan werken). & Sindsdien gaan we weer elke week! Maar wel nooit meer zonder cap!

Dus: 't is misschien een véél te lang verhaal, maar je bent zéker niet de enige 'schijterd'!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-02-02 19:03

Geplaatst door de TopicStarter : 25-02-02 19:03

Het komt vast en zeker wel een keer goed ja.
Ik krijg wel steeds meer in de gaten als hij iets wil flikken bijvoorbeeld als hij zich wil omdraaien of zo.
Gister dacht ik bij sommige stukken dat hij dat ook zo doen en dan deed hij het weer niet.
Viel me trouwens nog op dat hij niet van die knallen s chrok.. er waren wat jongens met rotjes bezig.

Ik moet gewoon even over mijn angst heen. En dat komt ook wel, heeft alleen zijn tijd nodig.

Viel me trouwens gister op dat hij niet wegscheurde toen die pony opeens weggalopeerde. Dan hadden we pas een probleem gehad.
Ik denk dat hij me steeds meer gaat vertrouwen.

**Geplaatst**: 25-02-02 19:09

Geplaatst: 25-02-02 19:09

Heeft inderdaad ook met ouder worden te maken.
En wat dacht je van conditie/ziekte... ik voel me op het moment bepaald niet sterk lichamelijk, vanwege de chemokuren.
Dus toen Menda (stalgenootje) zaterdag vroeg of ik mee het bos in ging (rit van meer dan een uur!) zag ik hem al helemaal hangen.
Ik dacht dat op de terugweg, juist als ik moe zou zijn en niet meer in staat om stevig te blijven zitten, dat Cerise dan juist op hol zou slaan of wat dan ook en dat ik er eerder af zou liggen...

Ik durfde eigenlijk alleen nog maar een rustig ritje van een half uurtje.
Maar volgens Menda viel de afstand hartstikke mee, en waren er weinig enge dingen onderweg...
We moesten langs de spoorweg, langs water, een dijk over, langs een fabriek, maar dat zei ze gelukkig niet van tevoren grijnz.

Het was dus een fantastische rit en Cerise was soms wat onzeker maar ik praatte vaak tegen haar en onderweg kreeg ze twee keer een paardensnoepje als beloning...
Op de terugweg bijna thuis kreeg ik nog een bokje cadeau in de draf toen ik aanspoorde, maar dat kwam meer door de enorme hagelbui.
Ze had het net zo koud als ik en geen zin meer om 'actief' te doen.
Thuis heb ik haar omhelst en mezelf ook... *LOL*

We hebben beiden een heerlijke dag gehad!

Dus Tallie, misschien kun je de volgende keer een extra iemand vragen om naast jou te fietsen, al is het maar het eerste stukje waarbij hij het erf af moet lopen en lief de eerste weg op.... zonder terug te gaan haha.
En stemhulpen helpt ook goed om je paardje ergens langs te praten als hij bang is.
Of als je wat nerveus bent: liedje zingen of neuriën, dat kalmeert zowel je paardje als jezelf, helpt super!
Sterkte de volgende keer, en je zult zien, hoe langer je elkaar kent, hoe minder zenuwen je zal hebben.
Veel plezier! Party!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-02-02 19:14

Geplaatst door de TopicStarter : 25-02-02 19:14

ik heb ook weinig reden om zo bang te zijn.
Want elke keer alsa ik met jurga naar buiten ga is hij eigenlijk superbraaf.
Oke hij s chrikt wel eens of zo...
In het ergste geval draait hij zich om en staat direct ook weer stil.
Ik weet dat hij me heel erg vertrouwd.

soms denk ik dan ook... mens hou toch je kop.
Je weet toch dat het goed gaat, maar dan komt tegelijk ook dat andere stemmetje.
Komt ook omdat ik steeds meer in mijn omgeving hoor over mensen die eraf vallen.