Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-07-04 16:44

Adoptie

Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-04 16:44

Zouden jullie een kindje adopteren om dat kind een beter leven te gunnen?
Ik bedacht me dat van de week in ene. Ik wil in principe geen kinderen, ik hoef ze in geen geval van mezelf. Maar als ik nou een kind zonder toekomst kan helpen dan zou ik dat best willen doen.
Ik heb zo eens de hele procedure gelezen wat eraan vooraf gaat om een kind te adopteren en dat is nogal wat. Maar als je kijkt hoeveel kindjes er jaren en jaren in weeshuizen zitten dan maakt me dat toch ook wel droef. Ik zou dan liever een kindje adopteren en het een toekomst proberen te bieden dan zelf een kind krijgen, daar zie ik dan minder het nut van in.
Of zeg ik nou gekke dingen Verward

Wat vinden jullie hiervan en ik ben benieuwd of vooral diegenen die ook bewust er voor kiezen om geen kinderen te krijgen zich misschien wel geroepen voelen om een kind te adopteren.
Dat zijn dan vaak geen babies meer, maar ook kindjes vanaf 2 jaar ofzo.
Ik ben benieuwd naar de reacties.

**Geplaatst**: 19-07-04 16:51

Geplaatst: 19-07-04 16:51

Nee, ik heb geen kinderwens en "heb" ook niets met kinderen. Ik voel me ook niet verantwoordelijk voor door anderen veroorzaakt leed, op wat voor manier dan ook.
Tuurlijk vind ik het hartstikke rot voor die kids dat ze geen liefde, gezinnetje, studie en dergelijke hebben. Maar ik voel me niet geroepen om er dan eentje te "redden".

**Geplaatst**: 19-07-04 16:52

Geplaatst: 19-07-04 16:52

Ik heb 5 nichtjes die zijn geadopteerd.
Ze hebben het goed hier, maar toch zijn er een paard die 'iets' missen. Het is natuurlijk heel goed dat je een kind wil helpen, maar zo'n kind wordt toch uit zijn land weggehaald en kunnen daar later toch last van krijgen. Maakt trouwens niet uit hoe oud ze zijn als je ze adopteerd, het schijnt toch een soort van gevoel te zijn.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-07-04 16:55

Geplaatst door de TopicStarter : 19-07-04 16:55

Ja, weet je ik ben zo'n beetje het type die graag andere mensen helpt en ik kan al helemaal niet tegen onrecht en al dat leed wat sommigen wordt aangedaan. Ik heb dan meteen het gevoel dat ik iets wil doen om te helpen. Maar misschien is dat helemaal niet de goede instelling om een kind te adopteren. Maar ja, wat is dat dan wel?
En aangezien ik ook zeker zelf geen kinderen wil krijgen, moet er niet aan denken om 9 maanden met een dikke buik rond te lopen en dan niet te kunnen rijden... ja zo erg ben ik dan ook wel.
Maar het zit nou eenmaal in me om te helpen, ik wil dan zo'n kansloos kindje een nieuwe kans geven. Maar misschien is dat wel het penny-meisje gehalte in mij, dat ik graag voor iets zorg.

**Geplaatst**: 19-07-04 16:56

Geplaatst: 19-07-04 16:56

Als eerste, ik heb geen verstand van dit soort zaken, ben zelf nog hartstikke jong, dus misschien heb ik het wel helemaal mis...
So, correct me if I'm wrong... Knipoog

Ik denk dat het wel degelijk een verschil is tussen een adoptiekind en een "eigen" kind... Als je met je partner besluit kinderen te willen, leef je helemaal naar de geboorte van "jullie" kindje... Het is van je eigen vlees en bloed... Ik denk wel dat je net zoveel van een adoptiekind kan houden als van je "eigen" kind... Maar het voelt denk ik toch anders...

En tuurlijk gun je ieder kind een gelukkig leven... Maar je kan niet de hele wereld redden... En adoptiekinderen hebben vaak, ookal zijn ze nog zo jong, al een hoop meegemaakt... Ik denk dat de toekomstige ouders daarom aan zoveel eisen moeten voldoen... Je wilt tenslotte niet dat het kindje verkeerd terecht komt... Scheve mond

**Geplaatst**: 19-07-04 21:42

Geplaatst: 19-07-04 21:42

Nee, ik wil zelf geen kids maar ook geen adoptie kids.
Adoptie kinderen hebben vaak(niet altijd) een hechtingsstoornis waardoor het in de opvoeding vaak spaak loopt.
Ook al ben je als adoptieouder daar op voorbereid is het een grote klus,ik heb ook veel respect voor mensen die kinderen met zo'n grote bagage adopteren.
Voor mij is het niet weggelegd.

**Geplaatst**: 19-07-04 21:54

Geplaatst: 19-07-04 21:54

xtwisterx schreef:
Ik denk dat het wel degelijk een verschil is tussen een adoptiekind en een "eigen" kind... Als je met je partner besluit kinderen te willen, leef je helemaal naar de geboorte van "jullie" kindje... Het is van je eigen vlees en bloed... Ik denk wel dat je net zoveel van een adoptiekind kan houden als van je "eigen" kind... Maar het voelt denk ik toch anders...

Zoals Catootje een keer zei (Jan, Jans en de kinderen):
Een eigen kindje groeit in de buik van zijn moeder, een adoptiekindje groeit in het hart van zijn moeder.

**Geplaatst**: 19-07-04 22:53

Geplaatst: 19-07-04 22:53

Ik heb ook een nicht en een neef die zijn geadopteerd en ik weet 100% zeker dat zij net zo behandeld worden als de andere kinderen die mijn oom en tante hebben. Ze zijn ook heel erg sociaal alleen mijn nicht heeft moeite met dingen omdat ze ondervoed is geweest, maar dat uit zich niet direct op sociaal gebied.

Mijn neef heeft laatst dus zelf een kindje gekregen, en toen besefte ik dat dat het enige was dat hij hier heeft wat echt van hem zelf is. Ik denk dat het voor de kinderen vaker een probleem vormt als voor de ouders hoor. Zij zitten vaak met de vragen over hun verleden. Mijn oom en tante zijn daar altijd heel erg open over geweest en ze mogen alles weten en ze hebben ook heel erg vel foto;s van daar met hun moeder er op. Dat heeft hun wel erg geholpen, hoewel er bij mijn nicht toch wel heel erg veel vragen zijn.
Zij komen uit Indonesie en daar was het zo dat de jongens alles waren en de meisjes waren ze eigenlijk liever kwijt dan rijk, kijk als je dat als kind dan later te horen krijgt is dat natuurlijk altijd heel erg moeilijk, want in wezen ben je dan een ongewenst kind, daar heeft mijn nicht heel erg veel vragen over en zij wil haar echte moeder dan ook weleens ontmoeten om haar er over te vragen, maar ergens durft ze ook niet.

Ik weet niet wat er verder in hun hoofden omgaat wat betreft de adoptie, maar ik weet wel dat ze heel erg goed terecht zijn gekomen.

Voor mezelf weet ik dat ik wel kinderen wil, nu nog niet maar later wel. Mocht er uitkomen dat ik geen kinderen zou kunnen krijgen en de kinderwens blijft, dan zou ik toch ovrewegen om een kindje te adopteren.

**Geplaatst**: 20-07-04 07:23

Geplaatst: 20-07-04 07:23

Ik vind het echt goed dat er mensen zijn die kinderen adopteren OK dan!

Die kinderen verdienen ook een goede jeugd en alles net als ieder ander, alleen het is vervelend dat ze afgestaan worden.

Ik denk alleen MOCHT je adopteren dat je band met een kind sterker is als het een baby'tje is dan wanneer hij/zij 2 jaar is. Lachen

Kinderen van 2 beginnen meestal al te brabbelen, en zijn nog best eenkennig dan, en worden zo ineens in een vreemd gezin geplaatst. Lachen

Baby's weten niet beter. Lachen

*Beetje vaag uitgelegd, maar hoop dat het een beetje duidelijk is Verward

*

Maar aan de andere kant lijkt adopteren me ook wel moeilijk, want het komt toch best vaak voor dat kinderen geadopteerd worden uit ontwikkelingslanden zoals Ghana bijvoorbeeld. Of uit landen waar meisjes inderdaad niet echt verwelkomt worden zoals China. Lachen

En dan loop je als Hollands gezin met een Chinees meisje rond die op een leeftijd van 12 aan je begint te vragen, "waarom heb ik zwart haar, ben ik gekleurd en heb andere ogen als jullie Pap en Mam?"
Lijkt me als ouder dan toch best hard aankomen om dat te vertellen.. Lachen

En vaak zie je dat kinderen dan op zoek gaan naar hun Biologische ouders en vaak wanneer ze hen gevonden hebben contact willen blijven houden.
Ik denk dat ik als ouder me dan zwaar banketstaaf zou voelen op een of andere manier Verward

..

**Geplaatst**: 20-07-04 13:00

Geplaatst: 20-07-04 13:00

Het is een hele grote beslissing die je neemt, als je het doet, die waarschijnlijk (heb er weinig verstand van) veel problemen en zorgenmet zich mee brengt. Maar aan de andere kant vind ik het ook een heel mooi iets, een kind op deze manier een toekomst te geven. Of ik het zelf wil, ik weet het niet en denk er nu ook nog niet zozeer over na, maar ik sta er in ieder geval niet negatief tegenover. Ik zou me daar eerst goed in moeten verdiepen en het bij mezelf nagaan, maar daar voel ik me nu nog te jong voor Knipoog

. Wat betreft de kinderen en hun onwetendheid over wie ze zijn en waar ze vandaan komen, denk ik dat je een groot deel 9niet helemaal alles natuurlijk) kan oplossen dmv. opvoeding. Dat hangt er totaal vanaf hoe open je over de adoptie tegenover je kind bent en hoe je dit verder doet

Maar goed dat je hier overna denkt!

**Geplaatst**: 20-07-04 13:35

Geplaatst: 20-07-04 13:35

Wij (althans mijn ouders) hebben ook een soort adoptiekindje. Deze kinderen zijn minder bedeeld om het zo maar kort uit te leggen, en komen uit Parijs en voorsteden. Alleen dit kindje is niet het hele jaar door bij je, er zijn periodes waarneer je ze kunt aanvragen. Maar ze kunnen dus wel elk jaar terugkomen mits de ouders in Parijs dat goed vinden. Van 2003 was het als volgt, het is natuurlijk wisselend omdat de vakanties wisselen.

Groep 03F: zaterdag 08/2/2003 - zaterdag 22/2/2003
Groep 03F 2: zaterdag 08/2/2003 - zaterdag 19/4/2003
Groep 03L: zaterdag 05/4/2003 - zaterdag 19/4/2003 Groep 03V: zaterdag 28/6/2003 - zaterdag 30/8/2003
Groep 03VJ: zaterdag 28/6/2003 - donderdag 31/7/2003
Groep 03VA: vrijdag 01/8/2003 - zaterdag 30/8/2003

Het kind woont dus enkele maanden in Nederland bij de 'Nederlanse papa en mama' en de rest bij de biologische ouders. Mijn tante doet dit al 19 jaar, mijn 'neef' is inmiddels 19 en is te oud om via de organisatie te komen, maar komt nog altijd elke vakantie in Nederland. Hij spreekt verder ook vloeiend Nederlands en is echt een deel van onze familie.

Zelf hebben wij een meisje van 5 jaar, sinds anderhalf jaar bij ons. Cherine, ze komt uit Villepinte en dat is een voorstad van Parijs. Zoals alle andere kinderen heeft haar moeder niet de middelen om goed voor haar te kunnen zorgen, daarom komt ze meestal 3 maanden per jaar (soms langer, soms korter) bij ons in Nederland. Dan geven wij haar weer nieuwe kleren, goed te eten etc. En het voelt voor mij gewoon, alsof ze mijn kleine zusje is. En een leven zonder haar kan ik me echt niet meer voorstellen Lovers

.

Als je meer informatie wil, www.vreugdezaaiers.org .Daar staat alles uitgelegd, er zijn trouwens ook gastgezinnen in Belgie!

Toevoeging; je zit dus niet continu aan het kind 'vast'. De periodes mag je zelf kiezen, en het kind wordt dus niet gescheiden van de biologische ouders.

**Geplaatst**: 20-07-04 14:03

Geplaatst: 20-07-04 14:03

Nee, ik denk niet dat ik kinderen zou willen adopteren. Ik heb één 'eigen' kind en vind dat sowieso wel genoeg, maar ook al had ik haar niet, zou adoptie voor mij geen optie zijn, denk ik.

Ik ken een aantal mensen die geadopteerd zijn, waaronder mijn ex (de vader van mijn dochter). Ik heb het idee dat zij altijd ergens in hun leven heel veel moeite krijgen met het feit dat zij niet weten 'wie' ze nou eigenlijk zijn. Niet dat het daarom niet goed zou zijn om kinderen te adopteren, want in een weeshuis zijn ze niet beter af. Toch lijkt het me om die reden erg moeilijk om een geadopteerd kind op te voeden. Ik vind een 'eigen' kind al moeilijk zat.

Mijn ex was overigens pas 4 jaar toen hij geadopteerd werd. Hi heeft altijd het gevoel gehad dat hij niets van 'zichzelf' had, tot onze dochter werd geboren. Nu wil ik niet zeggen dat hij een ongezonde relatie met zijn dochter heeft, maar de manier waarop hij haar op een voetstuk zet vind ik wat overdreven. Maar wellicht heeft dat met zijn geschiedenis te maken.

**Geplaatst**: 20-07-04 14:06

Geplaatst: 20-07-04 14:06

Ik zou nooit een kindje adopteren.. Vreselijk hoe het er in die landen aan toe gaat.. Een en al handel in die kids..
Ik heb een ex die geadopteerd is, tegelijk met zijn 2 broers (in één gezin). Die zijn gewoon weg gehaald bij de moeder daar, om te 'verhandelen'..een heel drama, waardoor mijn ex en zijn broers zich ook niet echt lekker voelen (zwak uitgedrukt).
Nee.. Naar mijn mening zijn er genoeg kids in Nederland die op een veilig en warm pleeggezien wachten..

**Geplaatst**: 20-07-04 14:09

Geplaatst: 20-07-04 14:09

Mijn ex is ook 'verkocht'.
Welliswaar door een kindertehuis, maar niet minder ernstig natuurlijk.

**Geplaatst**: 20-07-04 14:12

Geplaatst: 20-07-04 14:12

lies schreef:
Mijn ex is ook 'verkocht'.
Welliswaar door een kindertehuis, maar niet minder ernstig natuurlijk.

Nee, zeker niet..

Mijn ex is Colombiaans.. En 'mensen van de kinderbescherming' of iets dergelijks hebben voor de ogen van de 3 broertjes de moeder neergeslagen, vastgebonden, en de kids mee genomen naar een tehuis, alwaar ze dus 'verhandeld' konden worden. En dan moet je je voorstellen dat de oudste al bijna kleuter-af was.. Scheve mond

**Geplaatst**: 20-07-04 14:14

Geplaatst: 20-07-04 14:14

Grappig, mijn ex is ook Colombiaans.
Hoe hij in het kindertehuis terecht is gekomen weet hij niet, hij heeft daar wrs zo'n 3 jaar gewoond.

edit; Trouwens, na jouw verhaal begrijp ik iets meer van het feit dat mijn ex niet wil proberen te achterhalen wie zijn ouders zijn. Misschien verwacht hij zo'n verhaal (of weet hij meer dan hij mij vertelt).

**Geplaatst**: 20-07-04 14:22

Geplaatst: 20-07-04 14:22

lies schreef:
Grappig, mijn ex is ook Colombiaans.
Hoe hij in het kindertehuis terecht is gekomen weet hij niet, hij heeft daar wrs zo'n 3 jaar gewoond.

edit; Trouwens, na jouw verhaal begrijp ik iets meer van het feit dat mijn ex niet wil proberen te achterhalen wie zijn ouders zijn. Misschien verwacht hij zo'n verhaal (of weet hij meer dan hij mij vertelt).

Mijn ex zelf wist het ook niet precies, maar zijn oudste broer dus wel..die heeft alles met eigen ogen gezien, aangezien hij al iets ouder was. Volgens hem hebben ze hun moeder recht voor hun ogen doodgeslagen, maar of ze echt dood is.. dat weten ze dus niet..

Ook waren er in het tehuis geen officiële papieren van hun geboorte enzo, en zijn hun leeftijden geschat. Ze weten dus niet eens precies op welke dag ze geboren zijn, en of hun leeftijd wel écht klopt.
Mijn ex stelde zich dan ook vaak de vraag: "wie ben ik in godsnaam?"

In het adoptiegezin is het totaal mis gegaan.. Voornamelijk dankzij de oudste zoon, die hen gestolen heeft zien worden. Ze zijn toen alledrie uit huis geplaatst en in een internaat terecht gekomen.

**Geplaatst**: 20-07-04 14:26

Geplaatst: 20-07-04 14:26

Ik snap je gedachte eigenlijk wel... Ik hoef ook (voorlopig) geen kinderen, maar ik heb diezelfde gedachte ook wel eens gehad.

**Geplaatst**: 20-07-04 14:34

Geplaatst: 20-07-04 14:34

@ Twister: maakt niet uit hoe oud de kinderen zijn als ze geadopteerd worden, als het uiterlijk al heel anders is dan dat van de ouders weten ze al heel vroeg dat ze zijn geadopteerd. En dan hoeft er verder niets te gebeuren, het vreet aan ze. Ik heb een tante die twee kinderen uit Peru heeft geadopteerd, de ene lijdt aan Anorexia, de tweede is ook niet makkelijk in omgang.

@Zwelgje: het eert je dat je iets goeds wilt doen in deze wereld en dat misschien wilt doen d.m.v. adoptie. Gaat je liefde voor die kinderen dan ook zo ver dat je bereid bent alles voor ze op te geven? Als je al niet bereid bent om 9 maanden met een dikke buik rond te lopen om een biologisch kind te baren en vanwege de zwangerschap te stoppen met rijden, ben je dan wel bereid dat, als dit kind zoveel inzet, tijd, energie en geld van je vraagt, je paarden weg te doen en je voor hen weg te cijferen?

Laatst bijgewerkt door Cassidy op 20-07-04 15:20, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 20-07-04 14:38

Geplaatst: 20-07-04 14:38

Misja schreef:
Ook waren er in het tehuis geen officiële papieren van hun geboorte enzo, en zijn hun leeftijden geschat. Ze weten dus niet eens precies op welke dag ze geboren zijn, en of hun leeftijd wel écht klopt.
Mijn ex stelde zich dan ook vaak de vraag: "wie ben ik in godsnaam?"

In het adoptiegezin is het totaal mis gegaan.. Voornamelijk dankzij de oudste zoon, die hen gestolen heeft zien worden. Ze zijn toen alledrie uit huis geplaatst en in een internaat terecht gekomen.

Wat ontzettend herkenbaar allemaal. Het verhaal over de papieren, leeftijden en ook het mis gaan in het adoptiegezin, ook door zijn oudere 'broer' (hoewel hier ook een groot aandeel ligt bij zijn adoptief ouders)...

Mijn ex is naar Nederland gekomen samen met een jochie van destijds 5 die zijn broer zou zijn. Nu hoeven broertjes natuurlijk niet op elkaar te lijken, maar deze twee zijn echt geen broers. De leeftijden kloppen wrs ook niet. Hun 'echte' achternamen zijn ook fictief. De verschillende zalen kregen één achternaam. Alle kinderen op die zaal hadden dus dezelfde achternaam.

Weet je toevallig de naam van het kindertehuis?

**Geplaatst**: 20-07-04 14:45

Geplaatst: 20-07-04 14:45

Hiero ook zo'n gedoe met de namen.. Het ergste is dat ze hun échte Colombiaanse naam niet eens weten.. Ze hebben dan ook echt van die boeren-Hollandse namen waar ze zelf van kotsen.. Ze hebben dus een naam, een geboortedatum die niet van hen zelf is..
De papieren zijn gewoon in het tehuis 'gemaakt', dus alleen de moeder zal hun echte gegevens weten (als ze nog leeft dan).

De naam van het tehuis weet ik niet meer, het enige dat ik weet is dat daar vreselijke dingen zijn gebeurd.. En dat het zo ontzettend vaak gaat..

**Geplaatst**: 20-07-04 14:54

Geplaatst: 20-07-04 14:54

umm Lies en Misja, hebben jullie misschien dezelfde ex? Clown

**Geplaatst**: 20-07-04 15:08

Geplaatst: 20-07-04 15:08

hoi Zwelgje, heb je er wel eens over gedacht om pleegouder te worden?? die zijn namelijk ook heel hard nodig.

**Geplaatst**: 20-07-04 15:12

Geplaatst: 20-07-04 15:12

En wat je ook nog wel eens hebt, je zorgt ontzettend goed voor dat kind, zet al je eigen principes aan de kant enz... En als het kind 18 is wilt hij/zij op zoek naar z'n eigen vader/moeder en komt niet meer terug (die gevallen heb je ook). Het lijkt me dan zo pijnlijk...

**Geplaatst**: 20-07-04 15:13

Geplaatst: 20-07-04 15:13

Mijn broer en zijn vrouw zijn bezig met het adopteren van een kindje ze zijn er ook al een gehele tijd mee bezig.. *LOL*

Als jullie iets meer willen weten kijk dan op www.dago2.nl

@Cassidy, veel kinderen uit die landen worden probleem kinderen..