Geplaatst 
. Ik was benieuwd wat jullie ervan vonden en aangezien meer mensen hier verhalen plaatsen..>>>>>
De meeste mensen zijn bekrompen. Niemand kijkt verder dan de standaard gevoelens en feiten. Maar zijn het wel feiten? Ik ben heel mijn leven al raar aangekeken, anders behandeld dan andere mensen. Waarom? Omdat ik geestelijk gehandicapt ben. In ieder geval.. Dat is hoe Zij het noemen. De artsen zeggen dat ik het verstand heb van een kind van 4. Vijf keer wordt hetzelfde tegen mij gezegd: "Wil je eten?" "Wil je eten?" "We eten frietjes vandaag.." "Lekker hè? Frietjes?". Zo gaat het altijd, de hele dag door. Maar weten zij wat er in mij omgaat? Nee.. Ze zijn bekrompen. Ze weten niet beter dan dat ik een ziekte heb. Maar mijn enige probleem is dat ik niet kan communiceren met 'zulke mensen'. Ik leef mijn eigen, mooie leven.
De meeste mensen zullen denken: dat is haar fantasie, dit is niet echt waar. Maar ik weet wel beter. Ik ben niet de enige. Misschien wel de enige die ooit een poging gedaan heeft het aan normale mensen uit te leggen.
Mijn wereld is mooi, vredelievend. Er bestaat geen oorlog, haat, ruzie, honger of andere ellende zoals dat in de Normale Wereld is. Het grootste deel van de tijd leef ik er. Mijn wereld is anders. Je weet nooit wat er gaat komen. Je weet nooit wat je wachten staat achter een hoek, deur of boom.. Je weet nooit wat er zal gebeuren. Soms loop ik tijden lang rond in de oneindige, prachtige omgeving. Dan neem ik de stilte in me op en voel ik de warmte van de zon op mijn huid. Soms zit ik tijden lang in het lange gras en dan snuif ik de heerlijke geuren op van de jonge blaadjes of bloesem. Ik praat vaak over hoe gelukkig ben en hoe dankbaar ik moet zijn. En dat ben ik hoor: dankbaar. Dankbaar voor de gevoelens die ik mag hebben, voor de prachtige dingen die ik mag zien, voor het één zijn met de omgeving en alles om mij heen.
Natuurlijk leef ik niet alleen dáár. Ik leef ook in de gewone wereld. En één keer heb ik iemand kennis laten maken met mijn wereld. Eens, maar nooit meer.
Langzaam lopen we over de trap. "Stil" fluister ik. Hij begrijpt het. Jonah houdt zijn mond en loopt achter me aan. Plotseling wordt de omgeving ingesloten door licht, het is oogverblindend. Wind raast als een tornado om ons heen en alles begint te draaien. Wanneer we terecht komen is er een overweldigend gevoel. Ik kijk naar Jonah. Hij is nog een beetje in shock van wat er gebeurde. Maar naar mate hij beter beseft waar hij is veranderen zijn ogen van ongeloof naar angst. "Wat heb je gedaan, ben je gek geworden!?" Hij begint te rennen en roept vreselijke dingen naar me. Hij heeft me nog niet aangekeken. Misschien maar goed ook, anders was hij nog meer geschrokken.
Jonah was de enige jongen waar ik in die tijd goed mee op kon schieten. Hij leek een beetje op mij. Niet dat hij dezelfde soort persoon was als ik, maar ik voelde dat hij me beter begreep dan anderen. Hij geloofde er heel sterk in dat er meer was dan alleen organismen en planeten. Ik denk dat ik hem wilde laten zien dat hij gelijk had. En ik wilde dat hij wist wie en hoe ik was.
Nog steeds rent hij in het rond. Al merk ik wel dat hij steeds minder bang wordt. Plotseling ziet hij me. Hij slaakt een kreet en valt flauw. Langzaam loop ik op hem af. Ik weet niet goed wat ik met de situatie aanmoet, maar ik zet me er overheen. Een tijd lang is het alleen de stilte om ons heen die te horen is. Dan komt hij langzaam bij. Knijpend met zijn ogen tegen het licht kijkt hij me aan. Mijn mongolen-uiterlijk is veranderd in een dood normaal meisje. Donkerblond haar en lichte vrolijke ogen. Wat zou ik er veel voor over hebben om zijn gedachten nu te mogen lezen. Langzaam begin ik te praten.. We voeren lange gesprekken. Eindelijk eens op normaal niveau, eindelijk eens normale onderwerpen. Uren lang zitten we in het gras, lopen we door bossen, langs watervallen.. Soms merk ik wel dat hij bepaalde dingen eng vindt, maar dat is waarschijnlijk grotendeels omdat het voor hem zo onwerkelijk is. Ik probeer hem uit te leggen hoe het leven voor mij is. Hoe ik van wereld naar wereld overstap en hoe moeilijk het is als mensen je behandelen op de manier die ze bij mij doen. Hij begrijpt het in zekere zin, in ieder geval is dat wat ik denk.
Misschien ben ik ook wel bekrompen. Heb ik te snel geoordeeld, ik weet het niet.
Dan begint de avond te vallen. En ik weet dat het tijd is om terug te gaan. Ik neem Jonah mee naar de plaats waar we gekomen zijn. En dan vallen we de diepte in. Terug naar de normale wereld. Wanneer we terug zijn lijkt hij verstoord en bedroefd. Ik weet precies hoe hij zich voelt. We lopen naar zijn huis en voor we er zijn fluister ik nog tegen hem: "Zeg dit tegen niemand, niemand mag dit ooit weten". Hij knikt en loopt weg.
Toen pas begon de ellende. Als ik er nu aan terugdenk had ik natuurlijk makkelijk kunnen weten dat het zo zou lopen, maar op zo'n moment heb je dat helemaal niet door. Ook al wist ik dat ik voorzichtig moest zijn. Precies 10 dagen na ons bezoek aan Mijn Wereld begon het. Mensen kwamen naar me toe, ze wilden er ook heen. Ze hadden verhalen gehoord van Jonah. En wie wil er nou niet leven in een wereld zonder ellende? Maar er kwamen niet alleen mensen die ook wilden. Er kwamen ook mensen die bang waren. Bekrompen mensen. En juist die laatste groep mensen is mij fataal geworden. Ze kwamen en namen me mee. Het ging zo ontzettend snel. De ouders van Jonah waren er ook bij. Mensen in witte pakken drongen mijn huis binnen. Namen me mee zonder iets te zeggen of te vragen. Ik moest in een auto en we reden weg. Heel lang reden we, ik had geen idee waarheen. Tranen stroomden over mijn wangen, maar ik kon niets zeggen. We reden en reden maar. En juist op het moment dat ik dacht dat mijn tranen op zouden raken zag ik een groot gebouw. De auto remde af en ik moest mee naar binnen. Eenmaal binnengekomen moest ik in naar een kamer. Ze hadden er duidelijk op gerekend dat ik zou komen, de kamer was netjes opgeruimd en er stond eten klaar. En daar zat ik dan. Zonder ook maar iemand om me heen. Geen mensen, geen geluiden, niets.. Ik kon er niet tegen, ik raakte in paniek. Daarom ging ik de gang op. (tot mijn verbazing hadden ze de deur niet op slot gedaan). Soms hoorde ik in de verte gegil. En als ik langs een kamer liep kon ik soms een zacht gejammer of gestotter horen. Ik was terecht gekomen in een psychiatrische inrichting.
"Het spijt me zo.. Ik wilde je geen pijn doen en ik wilde al helemaal niet dat je hier terecht zou komen!" Jonah is op bezoek. Het is 2 dagen nadat ik opgenomen ben. Ik zie dat hij er oprecht spijt van heeft, maar wat heb ik daar aan? Ik weet dat hij niet alleen gekomen is om zijn excuses aan te bieden. Hij is ook gekomen om weer naar Mijn Wereld te gaan. Maar dat durf ik niet meer aan. Ik probeer op alle mogelijke manieren dat onderwerp te vermijden. Niet dat het gesprek erg soepel verloopt.. Ik ben immers nog steeds 'dat kind van 4'. Jonah praat tegen me als een volwassene, maar ik kan er niet op reageren. Het lijkt alsof mijn hoofd geblokkeerd is. Maar niet alleen mijn hoofd is geblokkeerd.
Die 2 dagen heb ik niet meer geprobeerd de gang op te gaan. Ik heb alleen maar op mijn kamer gezeten. De 3e dag kwam ik tot een vreselijke ontdekking.
Na die dagen alleen maar op een kamer zitten hou ik het niet meer uit. Ik móet naar Mijn Wereld.. Ik concentreer me. Het raam zet ik open en ik kijk recht in de zon. Maar de tralies zitten voor het raam en ik voel de zon maar een beetje. Hoe erg ik me ook concentreer.. De wind blijft weg, het licht wordt niet feller en alles blijft op zijn plaats. Het kan niet meer.. Volledig in paniek begin ik te gillen. Ik gil zo hard en zo lang dat ik op een gegeven moment niet meer door heb of het nou de stilte of het lawaai is dat ik hoor. Verplegers komen binnen gerend en ik voel prikken in mijn armen. Dan wordt alles zwart.
Zo ging het dagenlang voort. Ik was in mijn kamer, ik kreeg paniek aanvallen en dan kwamen de verplegers mij weer medicijnen geven. Daarna kreeg ik zwarte gaten, gaten waarvan ik niets meer weet. Langzaam kwam ik daarna weer bij kennis en dan begon het weer bij het begin. Ik kreeg een aanval, de verplegers kwamen en ik kreeg een zwart gat.Zo bleef het maar doorgaan. Ik raakte er van in een soort sleur. Het duurde maar en het duurde maar. Het werd steeds erger. Soms was ik uren in een soort trance.
Het lijkt alsof ik niets meer voel. Het enige wat ik zie is de muur en het schilderijtje (een oude vrouw in oud-hollandse kleding voor een molen, die je lachend aankijkt). Uren staar ik naar dat schilderijtje. Een zelfde glimlach op mijn gezicht als de vrouw. Mijn ogen draaien weg, zodat er alleen nog maar witte gaten te zien zijn.
Op een dag veranderde het. Net alsof het lot bedacht had dat ik maar eens actie moest gaan ondernemen. Ik heb geen idee hoe lang ik in de inrichting heb gezeten, maar op die dag werd het me teveel. Ik kreeg weer een aanval. Maar deze keer geen echte, ik deed alsof. De verplegers kwamen weer naar binnen gerend. Voor ze de spuiten in me konden steken rende ik langs ze heen de gang op. Ik rende langs alle andere verplegers. Ik rende langs de balie. Ik rende door de klapdeuren. En ik snoof de frisse buitenlucht op. Ik rende maar door, het leek of ik oneindig veel energie had. In de verte hoorde ik mensen schreeuwen, maar ik wist dat ze me nooit meer in zouden kunnen halen. Ik rende regelrecht terug naar het huis van Jonah. Ik belde aan.
"Jonah.. Thuis?" zeg ik hijgend. De moeder van Jonah heeft de deur geopend.. Ze kijkt verschrikt, waarschijnljik omdat ze mij niet verwacht heeft en omdat ik er behoorlijk verwilderd uit zie. Ze rent het huis in en even later komt Jonah naar me toe. Hij kijkt schuldbewust en ik zie ook enige verbazing. "Ik.. Ik neem afscheid.." zeg ik zacht. Tranen stromen over zijn wangen. En ook langs mijn eigen wangen voel ik tranen lopen. Ik draai mijn hoofd weg en loop in de richting van de zon. Ik hoor voetstappen achter me, Jonah komt achter me aan. Ik pak zijn hand en we lopen samen verder. Langzaam lopen we de trap op. Dan, eindelijk.. Voel ik de wereld onder mijn voeten wegdraaien. Ik zie het licht en mijn haren waaien alle kanten op. Ik voel dat met Jonah hetzelfde gebeurt. Daar ben ik, mijn wereld..
Dat was de mooiste dag van mijn leven. En ik heb die dag een belangrijk besluit genomen. Ik ging niet meer terug naar de Normale Wereld. En Jonah ging ook niet meer terug. We bleven ronddwalen in Mijn Wereld, mijn gedachten.. Of was het echt? Ik weet het niet, maar ik weet wel dat Jonah bij me was.. Daarna ging alles steeds beter, tot en met nu. De doorgang van Mijn Wereld naar de Normale is gesloten, ik kan niet meer terug. Jonah kan ook niet meer terug, maar dat wil hij ook niet. We blijven voor altijd hier. Samen met mijn soortgenoten, die we overigens maar weinig tegenkomen omdat het zo'n grote ruige omgeving is. Het belangrijkste is dat we gelukkig zijn, en dat zullen we blijven.
-----------------------------------
DE VOLKSKRANT
Meisje dood na uitbreken psychiatrische inrichting.
Van onze correspondent
Peter de waard
NIJMEGEN
Zondag avond is in de waal een dood meisje gevonden. Na uitbreken van een psychiatrische inrichting is ze regelrecht haar dood in gegaan.
Een meisje van 24 jaar oud was geestelijk gehandicapt. Nadat zij een vriend van haar meegenomen heeft in haar fantasie wereld werd ze opgenomen in een psychiatrische inrichting. De ouders van de jongen waren bang dat er iets zou gebeuren en zagen het meisje als gevaar. Hierdoor belandde het meisje in een psychiatrische inrichting en dit dreef haar de wanhoop in. Elke dag kreeg ze paniek aanvallen en moesten de verplegers ingrijpen. De laatste dag op de inrichting werd het haar waarschijnlijk te veel. Ze deed alsof ze een paniek aanval had zoals dat elke dag ging, maar voordat de verplegers haar medicijnen konden toedienen ontglipte ze hen en rende het gebouw uit. "Hoe dit heeft kunnen gebeuren is mij een raadsel," aldus mr. Medenhardt, de directeur van de inrichting. "Ik ben bang dat de verplegers haar zwaar onderschat hebben." Het meisje is regelrecht naar het huis van haar vriend gerend. Daar werd later zijn moeder in shocktoestand aangetroffen. Het meisje was samen met haar vriend weggelopen en even later waren ze verdwenen. Zijn moeder heeft hem overal gezocht, maar heeft hem niet gevonden. Drie uur later werd het lichaam van het meisje in de Waal gevonden. Ze was aangespoeld op een waalstrandje. Het lichaam van de jongen ligt vermoedelijk ook ergens in de waal, de politie is nog steeds de omgeving en de Waal aan het uitkammen. Waarschijnlijk zal zijn lichaam binnenkort ook gevonden worden. Zijn moeder heeft gelijk gekregen: het meisje was een bedreiging voor haar zoon. "Ik kan alleen maar denken aan hem, aan zijn spiritualiteit en gevoeligheid," aldus zijn moeder. "De maanden dat ze opgenomen was heeft hij geen woord gezegd, misschien heeft hij rust gevonden." Wat er precies gebeurd is, is nog niet bekend. De politie zoekt nog naar getuigen. De komende dagen kan er een condoleance register getekend worden voor het meisje. A.S. donderdag zal ze begraven worden.
