Geplaatst Die vrolijke stralen vechten met mijn gevoel
Een wanhopig gevoel.
Niet wetend wat te doen
Hopend op beterschap
Wetend dat die niet zal komen
Maar denkend aan de mooie tijden
Blijf ik er van dromen…
toch verteld iets in me
Het realistische gedeelte…
Dat er meer is dan wat ik zie
Meer dan wat ik hoor
En dat maakt het allemaal zo eng
Dat zorgt ervoor dat ik me zorgen maak
Door daden van anderen
Twijfel ik aan mezelf
In een wirwar van gevoelens
Weet ik even niet of ik verder kan.
Maar de band die ik heb met iemand
Dwingt me recht te blijven staan.
Er niet meer bij met mijn gedachten
Altijd maar denkend aan de fouten
De fouten die ik misschien gemaakt heb
Waardoor dit is gebeurt.
Denkend aan die mooie tijd
Die hiervoor kwam
Denkend aan die fijne momenten
Waarbij hier nog geen spraken van was.
Denkend aan die lieve woorden
Die ik toen nog geloofde
En aan jou beloften
Die geen waarde had.
Leven in onwetendheid
Is soms toch zo zalig.
Maar niemand gegund.
Dankzij de harde realiteit
Dromen is niet toegelaten
Hopen is jezelf pijnigen
Maar soms zo fijn…
Even denken aan een zorgeloze tijd…
het moest er even uit
. en ik weet dat gedichten waarin ik mijn gevoel stop meestal mooier zijn dan die wat ik zo schrijf. vandaar dat ik m hier zet. geven jullie je mening even? 
