dit was een gedicht wat ik laatst in een stapeltje gedichten heb gevonden. vorig jaar heb ik in belgie (hasselt) mee gedaan aan een gedichten wedstrijd via school. daar heb ik dit voor gedragen voor beau... mijn ventje is inmiddels al bijna 8 weken ingeslapen maar toch blijft dit gedicht mij raken... ordeel zelf maar
kapotte engel
tot vorige week had ik nog mijn dromen... hoe ik met je rijden zou in het begin. je eerste stappen, hoe ver we zouden komen. de plaats die je nemen zou, hier in ons gezin!
de dokter was hier met zijn prognose. het beeld dat hij achterliet was troosteloos! wat moet ik nou? wie kan dit veranderen wie houd me tegen als ik voor je vlucht?
ik ben niet anders dan alle anderen ik wil een gewoon gezond paardje terug maar kijk je slaapt nog met je oogjes gesloten oh ik moet nog sterker zijn dan ik ooit dacht
vanaf vandaag zal ik voor je vechten want wie aan jou komt schat, die komt aan mij ik heb mijn hart hier vor jou neer gelegd kom maar mijn engeltje je hoort erbij