Heel normaal om dan te huilen hoor!
Als je eens wist waar ik allemaal om huil...
Ik kan keihard een stervende vogel, gepakt en gebeten door mijn katten, gewoon zelf de kop omdraaien.
Maar dat is dan omdat het nodig is, innerlijk draai ik dan een knopje om.
Even verstand gebruiken en niet gevoel. Beestje mag geen pijn meer lijden, hup kop omdraaien.
Maar zoals bij dat konijn, dat heb ik ook hoor!
Als er een dier doodgaat of als ik gewoon afscheid moet nemen van dieren/mensen, ik huil bij alles.
Ik kijk dan ook maar niet meer naar het programma 'Spoorloos'.
Ook films als Scrooge met kerst, dan snik ik heerlijk mee.
Van geluk kun je ook huilen....
Sinds ik kanker heb kan ik huilen omdat de zon zo mooi schijnt, ik naar mijn paard mag en de bomen zo mooi staan te waaien in de wind...
Of als ik naar mijn vader kijk die staat te werken in de tuin.
Zijn lichaam, dat zo op dat van mij lijkt wat ziekten betreft, de vorm van chronische vermoeidheid, de epilepsie (hij heeft migraine), de kanker (erfelijk van hem), mijn fijne motoriek en evenwichtsorgaan die niet goed werken... alles heeft hij ook.
Tijdens de puberteit was ik kwaad dat ik op hem leek.
Nu kan ik er om huilen, van geluk.
Ik ben trots op hem, om wat hij met zo'n lichaam toch nog heeft bereikt, zo intensief als hij nu nog fietst, wandelt en fitness traint, petje af.
En altijd weer die momenten dat ik mezelf in hem herken.
Ja pappa, ik ga wat van mijn leven maken.
Eerst dacht ik dat dit met zo'n lichaam niet mogelijk was.
Maar jij hebt bewezen dat het kon.
Jij kon vliegen
naar de zon.
En dat ik zo kan schrijven?
Ja...ook van hem.
Sterkte met je konijn en ik duim voor je dat-ie snel geneest!