Geplaatst 
NOT!Na een knuffelbezoekje aan Domino waren we nog even naar het bos doorgereden om onze 2 dochtertjes "uit te laten".
Nou wij lekker gewandeld, eigenlijk maar een klein stukje want we wilden bijtijds thuis zijn om lekker frietjes te gaan bakken. Ik had (ja ik weet het, het is erg stom) mijn rugtasje in de auto achtergelaten, onder de stoel geschoven, want omdat ik onlangs aan m'n rug ben geopereerd voelt zo'n rugtasje gewoon niet lekker op de wond.
Komen we weer bij de auto aan....we konden het gewoon niet geloven,
de autoruit was finaal kapot geslagen en natuurlijk was mijn tas weg.
Ja, en wat zat daar zoal in :telefoon, autopapieren,rijbewijs, paspoorten van marcel en mij, pinpasjes en de hele airmiles-reutemeteut en zo'n tachtig euro cash.
Ik voel me zo boos en machteloos tegen dat soort mensen. Natuurlijk was het oliedom van me om het tasje in de auto te laten. Maar de man die mijn ruit net gerepareerd heeft vertelde me dat ik vandaag de zesde al ben die op een parkeerplaats bij een bos geparkeerd stond en waarvan de ruit gewoon was ingeslagen. En deze parkeerplaatsen liggen maar een paar kilometer uit elkaar.
Okay, het zijn maar materiele zaken, daar komen we wel overheen.
Maar waar ik zo verdrietig om ben is de blik in de ogen van mijn oudste dochtertje die het gewoon niet kon geloven dat iemand onze auto kapot had gemaakt om onze spullen te pikken. Ze was zelfs nog bang dat de "boef" nog in de auto zou kunnen zitten.
Zo, dat is er even uit. Toch wel fijn dat ik dit hier even kwijt kan. Marcel is er nog behoorlijk pissig om en ik blijf voorlopig nog maar even uit zijn buurt, dus drop ik het maar even bij jullie. Bedankt en ik voel me al wat beter nou ik het van me af heb kunnen schrijven.
en dat allemaal in mijn oude scheurbak een peugeoutje 205 uit 87. moest er wel om lachen heb het briefje ook bewaard en op mij kamer gehangen. 
