Ik wilde met alle geweld heen, dus een trailer geregeld.
Isolda dacht er anders over. Lessen is prima, maar dan niet met de trailer! Ze ging er niet in. Absoluut niet! En aangezien ik Isolda al jaren ken, begreep ik wel na een kwartiertje dat ze er met lieve woordjes, geduld en veel lekkere hapjes er zeker niet in ging.
Ze was ook niet bang of gestressed, maar vastbesloten. En als ze vastbesloten is........
Met vriend, vader en nog een andere paardeman Isolda met iets meer overtuiging in de trailer "gepropt". Snel deur dicht en wegwezen.
Het rijden ging heel goed, Isolda heeft een paar keer gestommeld, maar verder stond ze stil.
Toen ik haar eruit haalde bleek waarom ze zo stil had gestaan. Stijf van ellende. Ze was helemaal bezweet op haar hals en om haar oren, echt angstzweet.
Ik voelde me zo naar. Omdat ik zonodig lessen moest, moest zij in dat kleine rijdende hokje....
Maar goed, ik was er toch dus heb maar opgezadeld en ben gaan rijden.
Het ging goed. Isolda liep al veel beter in galop en er ik kon zelfs twee keer de volle bak door zonder de hoeken al te veel af te snijden.
Jammergenoeg maakte ze zich erg sterk en doordat mijn handjes aangetast waren door schoonmaakmiddelen, had ik na een half uur een dikke vette blaar..... Balen dus, want op die zelfde plek had ik al een zeer plek, waar dus nu die open blaar zit. *auwauw*
Maar eindelijk na een uur overgangen rijden, proberen, proberen en nog eens proberen, kwam ze en liet ze een aantal stukken haar hals los en werd ze lichter. Ze was daarvoor echt loodzwaar, de overgang van stap naar draf ging heel mooi, vloeiend, keurig netjes in de houding blijvend om na een vijftal stappen ging ze zich verzetten. Duwen tegen mijn hand aan zodat ze haar hoofd omhoog kon doen.
Heel irritant, want als ik ttoe zou geven, krijgt ze dat in de gaten. Ik mocht niet trekken, dat zeer zeker niet, maar ik mocht niet toestaan. Ja lekker om te zeggen ja, rijd jij even??
Na nog eens tien passen kon ik haar niet meer houden, dus dat schoot niet op. Dus dan maar weer aan de overgangen. Trekken? In stap, hoofd ontspannen, achter bijrijden en aandraven. Weer op de volte en weer proberen, proberen en proberen.Was blij dat het uur voorbij was
Ze vertelde me ook dat ik mijn teugels korter moest nemen, ik rijd eigelijk veel te lang. Leer je eigen aangeleerde dingetjes maar af, is moeilijk, sjonge! Maar ik was zeer voldaan.
Mijn vader zei dat er hele mooie stukken in zaten, mooi rond met de benen er goed onder. Die stukken moeten we nu dus uit zien te breiden
En toen weer terug in de trailer
Voorbeentjes krijg ik er met geduld en lieve woordjes in, maar verder niet.Nog een sterke meneer gevraagd, touw achter de billen langs en trekken.
Nee hoor, geen effect. Ze zat bijna op haar kont, vergat de trailer, maar ging tegen het touw in werken.... Mijn arme meisje. Wat voelde ik me gemeen.
Maar goed, ze moest mee naar huis, dus een paar flinke tikken op haar achterste en ja hoor. Oortjes naar voren en daar stond ze.
"Krijg ik nou wat lekkers Jantina?" Kijk eens hoe lief ik ben
Thuisgekomen nog een rondje door het dorp gestapt aan de hand. Ik was een beetje bang dat ze stijvig zou worden door die stress op de trailer.
Het leek stoer. Mijn meisje met een mooie deken op, haar oortjes lekker naar voren, naast mijn zij. Gelukkig was ze niet boos op me en vertrouwde me nog steeds.
Ik ben intens gelukkig!
}> 