De krassen op mijn plaat, als littekens in het gezicht. Diepe groeven in het gelaat, niet zichtbaar in het licht. Krassen, door het leven getekend, met alle pijn van dien. Alle tranen en verdriet, zijn op die plaat te zien.
Soms worden die groeven dieper gemaakt, hoe oud ze soms ook zijn. Soms zonder dat ik het merk, tot ik het uitschreeuw van de pijn.
Als een deur die wordt geopend, steeds langs diezelfde plek. Krast de tijd maar door en door, tot ik op een dag ontdek, dat mijn plaat niks meer kan hebben. Het op het punt van breken staat. Dus wees alsjeblieft voorzichtig, met krassen op mijn plaat...