Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-06-04 09:52

[verhaal] Wouter en het paard (werktitel)

Geplaatst door de TopicStarter : 18-06-04 09:52

Ik ben een paar jaar geleden al begonnen met dit verhaal, maar heb het nooit afgemaakt. Ik ben het aan het herschrijven, dit is het stuk dat ik net gedaan heb. Commentaar is altijd erg welkom, zowel positief als negatief.

Als jullie het leuk vinden post ik later vandaag het volgdende deel.

Oh, en als iemand een idee heeft voor een pakkende titel, laat het dan weten. OK dan!

___________________________________________________________

"Mama, ik wil een paard!" Zei Wouter tegen zijn moeder. "Een paard? Wat moet jij nou met een paard?" Lachte die. "Paarden zijn mooi en lief en je kunt er op rijden," zei Wouter een beetje boos omdat hij werd uitgelachen. "Lang niet alle paarden zijn lief. Bovendien zijn ze heel groot, ze stinken en ze zijn ontzettend duur. Trouwens, jij kunt helemaal niet paardrijden!" Oh jee, dat was waar. Wouter had nog nooit op een paard gezeten. Ja, een keertje op de ezel van de kinderboerderij, maar een ezel is geen paard… "Ja, maar dat kan het paard me toch leren? Je hoeft alleen maar te zitten, dat is toch niet zo moeilijk?" Op tv kan ook altijd iedereen paardrijden. Je neemt gewoon een grote sprong en hup, je zit. Wouter had het al heel vaak gezien. En paarden kunnen een heleboel kunstjes en heel hoog springen en wedstrijden winnen. Ja, als je een paard hebt kun je zelfs beroemd worden! "Ik wil gewoon een paard!" Zei hij. Zijn moeder lachte weer. "Geen sprake van!" Wouter was boos. "Ik mag ook nooit wat!" Zijn grote zus Eva, die mocht altijd alles. Bij vriendinnetjes slapen, alleen naar het zwembad, langer opblijven… Maar Eva was dan ook al bijna 12. Wouter was 8 en als je nog maar 8 bent dan ben je nog te klein.

"Waar zou dat paard dan moeten staan?" Zei zijn vader ‘s avonds. "In de tuin past hij niet, in de garage staat de auto en je kunt een paard niet in de woonkamer zetten. Bovendien heeft een paard vriendjes nodig. Paardenvriendjes." Daar had Wouter nog niet over nagedacht. Paarden moeten een wei en waar Wouter woonde was geen wei. Hij dacht heel diep na. Een wei, een wei, waar vind je een wei? En dan het liefst eentje met andere paarden, hij kon het niet verzinnen. Teleurgesteld ging hij naar zijn kamer. Hij moest en zou een paard. Bij een boerderij, daar heb je een wei, maar daar wonen koeien in. Zouden koeien vriendjes kunnen worden met een paard? Hij liep naar Eva’s kamer. "Eva?" Ze keek op van haar boek. "Ja?" "Kunnen paarden bij koeien in de wei?" Eva dacht na. "Ik weet het niet," zei ze en ze ging verder met lezen. Die wou dus ook al niet helpen. Wouter ging op zijn bed zitten en pakte zijn boek over dieren op de boerderij. “Paarden eten gras, hooi en brokken,” stond er in. Koeien ook. Maar paarden lusten ook appels, wist Wouter, en wortelen en brood. Oh, en suikerklontjes. Dat vonden ze misschien wel het allerlekkerste. Opeens kreeg hij een idee. Opa, die zou het wel weten. Opa wist bijna alles, maar hij was ook al heel oud en oude mensen weten altijd heel veel. Wouter rende naar beneden. "Mag ik opa bellen?" "Opa? Ja hoor. Waarom dan?" "Hij weet vast wel of koeien en paarden samen in een wei kunnen." Zijn ouders moesten lachen. "Droom je nou nog steeds over een paard? Nou, je mag wel even bellen, maar daarna ga je naar bed." Wouter was helemaal de tijd vergeten tijdens het nadenken. Hij pakte de telefoon en zijn vader toetste het nummer in. "Met mevrouw Bijlstra." Klonk het. "Hallo oma, met Wouter." Zijn oma klonk blij. "Wouter jongen, wat leuk dat je belt! Is alles goed?" "Ja hoor, maar mag ik opa even." Wouter had nu even geen tijd om met zijn oma te kletsen. Opa nam de telefoon over. "Dag Wouter," zei hij. "Wat is er aan de hand?" "Opa, kunnen paarden met koeien in de wei?" Het bleef even stil. "Paarden met koeien, wat is dat nou weer voor vraag, wil je boer worden?" Wouter moest lachen. Rare opa! "Nee, ik wil een paard! Maar ik heb geen wei en bij een boerderij hebben ze die wel, maar daar wonen koeien in en ik weet niet of een paard wel bij koeien in de wei kan." "Wil jij een paard jongen? Maar dat is leuk. Paarden zijn hele mooie dieren." Hè hè, eindelijk iemand die het met hem eens was. "Maar paarden zijn heel duur, heb je daar wel genoeg geld voor?" Oh nee, nog meer problemen. "Nee…" Zuchtte Wouter, "en ik kan ook niet paardrijden, maar ik wil zo graag een paard!" Hoe kon het nou zo moeilijk zijn. "Weet je wat," zei opa, "vrijdag kom ik je halen en dan gaan we hier eens wat paarden bezoeken. Ik weet wel een paar mensen die er een hebben. Geef me je vader maar even." Dat was een goed idee! Opa en oma woonden in een dorp en daar waren veel boerderijen. Blij gaf hij de hoorn aan zijn vader en ging op de bank zitten. "Ik ga met opa naar een paard!" Vertelde hij zijn moeder. Ondertussen sprak zijn vader met opa. "Ja, hij wil een paard, maar dat gaat wel weer over. Paarden zijn voor meisjes." Voor meisjes? Poeh, meisjes zouden de dingen die hij met zijn paard ging doen helemaal niet durven. In bed viel Wouter snel in slaap. Vrijdag ging hij naar een paard!

**Geplaatst**: 18-06-04 11:02

Geplaatst: 18-06-04 11:02

Wanneer komt het vervolg? Haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-06-04 21:43

Geplaatst door de TopicStarter : 19-06-04 21:43

voor alle niet-voetbalkijkende bokkers die zich zitten te vervelen is hier een extra lang stuk! Haha!

___________________________________________________________

Vrijdags op school was Wouter heel vrolijk. Hij vertelde de juf dat hij met opa naar een paard ging kijken. “Naar een paard? Maar dat is leuk, ik heb ook een paard gehad toen ik klein was. Wil je een foto zien?” Dat wilde Wouter wel. Het was een leuk paard; bruin, met zwarte manen en ook een zwarte staart en een witte vlek op z”n neus. “Hij heette Jasper,” vertelde ze. “Waar is hij nu?” “Oh, hij is al heel lang dood. Hij was al oud.” Juf keek verdrietig. “Heb je nu geen paard meer?” Vroeg Wouter. “Nee, nu heb ik een dochter.” Wouter dacht even na. “Je mag wel een keer op mijn paard rijden hoor, als ik hem heb.” Dat vond juf erg lief van hem.

Toen hij thuis kwam was opa er al. “Ha, die Wouter! Heb je er zin in?” Wouter knikte heftig. Natuurlijk had hij er zin in! “Hij praat al dagen over niets anders,” zuchtte zijn moeder. Ze werd er een beetje moe van. Paard hier, paard daar, Wouter werd zelf nog eens een keer een paard. Ze gingen meteen weg. Eva ging niet mee. Dat mocht niet van Wouter, het paard was zijn idee. Onderweg keek hij steeds naar buiten. Bij elk paard moest opa wat langzamer rijden, dan kon Wouter hem goed zien. “Gaan we nu al naar het paard?” Wilde Wouter weten. “Nee, we moeten eerst met oma thee drinken. Ze heeft speciaal voor jou iets lekkers gebakken.” Dat was niet zo leuk als een paard, maar oma kon heel goed lekkere dingen bakken en daar had Wouter ook wel zin in.

Uiteindelijk zijn ze die avond helemaal niet meer naar een paard gegaan. Oma’s koekjes waren heerlijk geworden en ‘s avonds na het eten keken ze een met z”n drieën een film. Hij ging over een jongen die samen met een paard en schipbreuk overleefde en nadat ze gered werden wonnen ze samen een race. Wouter vond hem heel spannend. Het paard was ook heel mooi. Pikzwart en supersnel.

Op zaterdag was hij al vroeg wakker. Toen hij zag dat hij bij opa en oma was, was hij meteen weer vrolijk. Maar hij was ook een beetje zenuwachtig. Vandaag zou hij echt naar een paard gaan. Een echt groot en levend paard! In z’n pyjama ging hij naar beneden. Oma was al op en zat thee te drinken. “Hallo Wouter. Heb je lekker geslapen?” Wouter knikte. “Wat een spannende film was dat hè, over dat paard. Als jij maar niet van plan bent om met zo’n race mee te doen. Dat lijkt me heel gevaarlijk.” Gevaarlijk was het vast wel, dacht Wouter, maar dat vond hij juist zo leuk. En als je paard je beste vriend is, zoals die van hem zeker zou worden, dan kon je samen alles. Dan is het helemaal niet gevaarlijk. Dat was in die film ook zo. Niemand anders kon op dat paard rijden behalve die jongen. Dat was zijn vriend. Toen hij zat te ontbijten kwam opa ook binnen. “Wouter, jongen, heeft oma je je kado al gegeven?” Kado? Wouter wist van niks. Zijn opa en oma glimlachten. “Omdat je vandaag je eerste paardendag beleeft hebben we iets voor je gekocht dat je vast wel goed kunt gebruiken,” zei opa en hij gaf Wouter een plat pakje. Snel haalde hij het papier eraf. Het was een boek over paarden, maar niet zomaar een boek, het ging over hoe je paarden moet verzorgen en over hoe je leert paardrijden. Alles over paarden en paardrijen, heette het. Wouter was er heel erg blij mee. “Lees dat maar eens goed door. Als je het uit hebt gaan we weg.” Het hele boek lezen? Opa was gek, het waren minstens honderd bladzijden! Hij keek opa aan en zag toen dat hij het echt wel serieus meende. Wouter ging in de woonkamer op de bank zitten en begon een beetje in het boek te bladeren. Toen zijn opa even later om het hoekje keek zat hij verdiept te lezen. Het boek was toch wel interessant. Het eerste stuk ging over hoe paarden zich gedragen in het wild, over hoe ze zien en horen en er was een stuk over de botten van een paard. Welk bot waar zit en hoe alle delen van een paard heten. Het stuk over verschillende stallen en wat paarden eten sloeg Wouter eerst maar even over, dat was vandaag vast niet zo belangrijk. Wat hij wel erg handig vond was het hoofdstuk over hoe je een paard moet poetsen. Dat las hij heel uitgebreid. Sommige stukjes zelfs twee keer om het goed te onthouden. Er bestaan een hele hoop verschillende soorten borstels; harde en zachte, grote en kleine en er zijn ook speciale haken om de hoeven van het paard mee schoon te maken. Dat laatste snapte Wouter niet. Er stond wel een tekening van een hoef bij, maar hoe weet je nou precies waar je moet zijn? En dan met zo’n rare haak… De manen kam je met een kam, maar daar mag je de staart niet mee doen, want dan trek je alle haren er uit en dat doet pijn. Dat kon Wouter zich wel voorstellen. Mama kamt Eva’s haar ook altijd en ze doet haar dan vaak zeer. Een staart kam je met een zachte borstel. Misschien moest mama dat ook maar eens proberen. “Wouter!” Opa riep hem. “Als je je even aankleedt, dan gaan we met oma boodschappen doen. Of blijf je liever hier om te lezen?” Normaal vond Wouter het wel leuk om mee te gaan, maar nu bleef hij veel liever lezen. “Dat is goed. Er staat drinken in de koelkast als je dorst hebt, we zijn over een uurtje wel weer terug.” Een uur alleen thuis… Wouter was nog nooit zo lang alleen in het huis van zijn grootouders geweest. Ach, wat kon er nou gebeuren? In de verte hoorde hij de auto van opa starten. Wouter liep een rondje door de kamer en naar de keuken. Het was heel stil. Ook boven was geen geluid. Hij trok zijn pyjama uit. Nu hij toch boven was kon hij zich net zo goed meteen omkleden. Weer beneden pakte hij een glas appelsap en ging weer op de bank zitten. Het was nog steeds stil. Hij zette de tv aan. Dat hielp, hij voelde zich minder alleen. Toen hij zijn boek weer pakte voelde hij iets langs zijn been strijken. Foekje de kat wou op schoot. Het is moeilijk om een boek te lezen met een kat op je schoot, maar wel gezellig, vond Wouter. Toen zijn opa en oma weer terug kwamen was hij aan het lezen hoe je een zadel op een paard moet leggen. “Hé, zijn jullie nu al terug?” Oma lachte. “We zijn bijna een uur weggeweest! Zo te horen heb je je wel vermaakt.” Wouter knikte. “Het boek is erg leuk.” “Ga je oma maar even helpen met opruimen,” zei opa, “dan zal ik eens even naar dat paard bellen.” Wouter had nog nooit zo snel boodschappen opgeruimd.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-06-04 21:45

Geplaatst door de TopicStarter : 19-06-04 21:45

Onderweg vroeg Wouter opa de oren van het hoofd. Hij wilde weten hoe groot het paard was en hoe hij heette. Opa wist het niet. “Je weet toch wel iets?” Vroeg Wouter. “Ja, hij is bruin. Misschien is het trouwens wel een zij!” Dat maakte Wouter niks uit, hij was op weg naar een echt levend paard! Toen ze bij het huis aankwamen was Wouter verbaasd. Het was helemaal geen boerderij! Er kwam een oude meneer aangelopen. “Hallo! Jij bent Wouter en jij komt onze Donna bekijken,” zei hij. Wouter knikte. “Ze staat achter het huis in de wei. Kom eerst maar even mee naar binnen want van dat fietsen heb je vast wel dorst gekregen.” Wouter had helemaal geen dorst, maar opa wel dus moest hij nog even wachten. In de keuken hingen allemaal paardenfoto’s. Het leek allemaal hetzelfde paard, maar als je goed keek zag je wel wat verschil. Boer Veld zag dat Wouter naar de foto’s keek. “Mooi hè,” zei hij. “Die op die grote foto dat is Bonnie, de moeder van Donna. De foto daarnaast zijn ze samen.” Het was een foto van twee paarden, één grote en een veulentje. Er was ook nog een foto van een paard dat voor een kar stond. “Wie is dat dan?” Vroeg Wouter terwijl hij naar de foto wees. “Dat is Fonnie, de moeder van Bonnie. In de woonkamer hangt ook nog een schilderij van Gonnie. Zij was vroeger ons werkpaard, onze tractor zeg maar. Zij was weer de moeder van Fonnie.” “Dus in de wei staat Donna, dat is haar moeder Bonnie, die andere is Bonnie’s moeder Fonnie en Fonnie’s moeder heette Gonnie,” Wouter begon het te snappen. “Heeft u die andere paarden ook nog?” Boer Veld lachte. “Haha! Nee, Gonnie is al meer dan veertig jaar dood. Fonnie is in 1968 overleden, zij was toen 21. Bonnie was toen nog maar net een jaar. Eigenlijk wilden we haar verkopen omdat we niks met haar zouden doen, maar omdat ze Fonnie’s laatste veulen was hebben we haar gehouden. We hebben heel veel ritten met haar gemaakt. Ze liep graag voor de wagen. Eigenlijk wilden we Donna ook niet houden, maar toen Bonnie overleed was de wei zo leeg. We hebben haar teruggekocht van de boer waar we haar aan verkocht hadden. Nu fokken we met haar. Volgende maand krijgt ze een veulentje.” Opa had zijn drinken op, dus gingen ze naar de wei. Donna hinnikte vrolijk toen ze haar baas zag en kwam naar het hek gelopen. “Wouter dit is Donna.” Wouter keek verbaasd naar het enorme paard dat nu wel heel dicht bij hem stond. Ze was inderdaad bruin, dat had hij op de foto’s ook al gezien, maar wel een heel raar soort bruin. Haar lichaam was heel licht bruin, maar haar hoofd was donker. Haar manen en staart waren grijs. “Is ze een trekpaard?” Wouter herinnerde zich opeens een plaatje uit zijn boek. “Dat heb je goed gezien. Wij zeggen altijd trekpaardje, want ze is een beetje klein.” Klein? Dit paard was supergroot! “Kijk maar niet zo verbaasd, voor zo”n klein mannetje als jij lijkt dit natuurlijk heel wat, maar de meeste trekpaarden zijn wel tien centimeter groter!” Boer Veld aaide het grote hoofd. “Aai haar maar eens, dat vindt ze lekker.” Aarzelend legde Wouter zijn hand op Donna”s neus. “Wat is ze zacht!” Donna bewoog en geschrokken trok Wouter zijn arm terug. “Ze bijt echt niet hoor. Trekpaarden zijn de liefste paarden die er bestaan. Hier, geef haar maar wat brood.” Boer Veld gaf Wouter een plakje en deed voor hoe hij het moest geven. “Leg het maar op je platte hand. Je moet het niet zo aan haar geven hoor,” hij hield het vast met zijn vingers, “want dan denkt ze misschien dat je vingers worteltjes zijn en dan bijt ze je.” Wouter legde het brood op zijn hand en schoof hem richting Donna’s mond. Ze pakte het voorzichtig aan en at het op. “Wow, wat heeft ze grote tanden!” Wouter schrok er van. Daar had hij net zijn hand heel dicht bij gehouden! Boer Veld deed het hek open. “Kom maar mee in de wei, dan kun je haar veel beter zien.” Wouter wist niet of hij dat wel durfde, straks liep ze hem nog omver, maar de boer trok hem mee voor hij iets kon zeggen. Naast Donna voelde Wouter zich erg klein. Haar rug stak wel een meter boven hem uit! Donna strekte nieuwsgierig haar hoofd naar Wouter, die snel een stapje achteruit deed. Boer Veld aaide haar hoofd. “Durf je niet? Ik hou haar wel even vast, dan kun jij haar ook even aaien.” Hij pakte Donna bij haar halster. Nu vond Wouter het al minder eng en hij aaide Donna’s neus. Donna snoof in zijn gezicht. “Hihi! Dat kietelt!” Giechelde Wouter. Hij vond haar erg lief. “Zou je misschien even op haar rug willen zitten?” Wouter aarzelde. Het leek hem erg leuk, maar het was wel heel hoog en wat zou erg gebeuren als Donna op hol sloeg? Hij keek naar haar rug. Die zat vast lekker, dacht hij. Donna gaf hem een zacht duwtje met haar hoofd. “Ik denk dat ik wel durf, maar dan moet u haar wel goed vasthouden hoor!” Zei hij. Hij kon zich nog goed herinneren hoe hard dat paard in de film van gisteravond kon rennen. De boer beloofde het. Opa tilde wouter op Donna”s brede rug. Verbaasd keek Wouter om zich heen. Hij was nu een stuk groter dan zijn opa en de boer. De grond leek erg ver weg en hij hoopte dat hij niet zou vallen. “Durf je een stukje te stappen?” Vroeg boer Veld. Wouter knikte. “Hou je maar vast aan haar manen.” Dat deed hij. Donna zette zich in beweging en Wouter schommelde heen en weer op haar rug. Toen ze al bijna aan de andere kant van het weiland waren kwam de boerin eraan. Ze ging bij opa staan en zwaaide naar Wouter. Die zwaaide terug en hield zich toen snel weer vast. Na een rondje door de wei tilde opa hem weer van Donna af. Wouter straalde, hij vond paardrijden geweldig!

Bij de stal liet de boer zien wat voor spullen hij allemaal had om Donna te verzorgen. Wouter herkende een paar borstels uit zijn boek. Donna had geen zadel. In plaats daarvan hingen er allerlei ingewikkelde leren riemen aan een haak. “Dat is het tuig waarin ze loopt als ze voor de kar moet,” legde de boer uit. “Als je in de zomervakantie bij je grootouders gaat logeren mag je wel een keertje mee.” Dat leek hem erg leuk. Toen ze even later weg gingen bedankte Wouter de boer uitgebreid en beloofde hij dat hij in de zomer terug zou komen.

Op de fiets merkte Wouter dat hij niet wist waar hij was. “Opa, je gaat de verkeerde kant op!” Zijn opa moest lachen. “Nee hoor, we gaan nu naar een ander paard! Had ik je dat niet verteld? Wat stom van mij, ik ben het vast vergeten.” Wouter vond dat niet zo erg. Nog een paard zien, wat een geluk!

**Geplaatst**: 19-06-04 22:46

Geplaatst: 19-06-04 22:46

Leuk verhaal! Lachen

Komt er meer?! Lachen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 19-06-04 23:00

Geplaatst door de TopicStarter : 19-06-04 23:00

uhm, is wel de bedoeling, maar het ligt echt al 4 jaar op de plank en ik doe er weinig mee. Ik heb wel vanalles in mn hoofd.
Misschien als jullie genoeg zeuren Haha!

**Geplaatst**: 20-06-04 09:56

Geplaatst: 20-06-04 09:56

*zeurt* imreee.... ik wil verder lezen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-04 10:11

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-04 10:11

wkoekoek schreef:
*zeurt* imreee.... ik wil verder lezen

*zucht*

**Geplaatst**: 20-06-04 13:41

Geplaatst: 20-06-04 13:41

I want more! Haha!

*zeurt heel veel*

**Geplaatst**: 20-06-04 15:39

Geplaatst: 20-06-04 15:39

* Zeurt ook want vind het een errug leuk verhaal, echt lief!

*

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-06-04 16:41

Geplaatst door de TopicStarter : 20-06-04 16:41

Jullie zijn op de goeie weg! *LOL*

Ik zal mezelf een schop onder mn kont geven en verder gaan met schrijven. Als het jullie te lang duurt mogen jullie ook schoppen hoor! Haha!

**Geplaatst**: 20-06-04 19:26

Geplaatst: 20-06-04 19:26

*keiharde schop*

Liefff verhaal Haha!

**Geplaatst**: 20-06-04 21:54

Geplaatst: 20-06-04 21:54

*nog een harde schop erbij* VERVOLG!!! VERVOLG!!! VERVOLG!!!oke zo is het denk ik wel duidelijk, nog 1 keer dan voor de blondjes onder ons Tong uitsteken

VERVOLG!!!

**Geplaatst**: 20-06-04 22:16

Geplaatst: 20-06-04 22:16

Haha schopt ook heel hard Tong uitsteken

Ikkeh wil ook verder lezen Haha!

**Geplaatst**: 21-06-04 11:20

Geplaatst: 21-06-04 11:20

Zo'n harde schop heb k nog nooit gegeven Tong uitsteken

**Geplaatst**: 21-06-04 13:14

Geplaatst: 21-06-04 13:14

*SCHOP*

**Geplaatst**: 21-06-04 14:16

Geplaatst: 21-06-04 14:16

nog een heeeele harde schop!!!! ga nou verder!!! *schop* *schop*

**Geplaatst**: 21-06-04 15:12

Geplaatst: 21-06-04 15:12

Leuk verhaal! Wouter is wel n lief jongetje. Klein opmerkinkje: Na een uitroepteken of vraagteken gebruik jij altijd een hoofdletter. Dit moet echter alleen als de zin ook echt af is. Dus wel bij deze zin:
maar de meeste trekpaarden zijn wel tien centimeter groter!” Boer Veld aaide het grote hoofd., maar niet bij deze:
maar dan moet u haar wel goed vasthouden hoor!” Zei hij..
Bij de laatste gaat de zin namelijk gewoon door.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-04 16:26

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-04 16:26

Omdat het zulk slecht weer is blijf ik lekker binnen en ben ik bezig met het volgende stuk. Het wil alleen nog niet zo lukken en gaat erg langzaam... Ik doe mijn best, maar verwacht ajb niet dat er vanavond nog iets nieuws staat! Of jullie moeten genoegen nemen met 20 zinnen... Bloos

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-06-04 16:27

Geplaatst door de TopicStarter : 21-06-04 16:27

Kieffertje schreef:
Leuk verhaal! Wouter is wel n lief jongetje. Klein opmerkinkje: Na een uitroepteken of vraagteken gebruik jij altijd een hoofdletter. Dit moet echter alleen als de zin ook echt af is. Dus wel bij deze zin:
maar de meeste trekpaarden zijn wel tien centimeter groter!” Boer Veld aaide het grote hoofd., maar niet bij deze:
maar dan moet u haar wel goed vasthouden hoor!” Zei hij..
Bij de laatste gaat de zin namelijk gewoon door.

Hmm, ik zal er op letten! Wat goed dat je dat zag! OK dan!

**Geplaatst**: 24-06-04 14:07

Geplaatst: 24-06-04 14:07

Ik wil nog steeds meer! Haha!

*schop * schop *

**Geplaatst**: 24-06-04 16:37

Geplaatst: 24-06-04 16:37

Heel erg leuk verhaal OK dan!

**Geplaatst**: 24-06-04 18:07

Geplaatst: 24-06-04 18:07

ikke wil oowk meer lezen!!Woeiw!

**Geplaatst**: 24-06-04 19:59

Geplaatst: 24-06-04 19:59

waar blijft het vervolg ?????????????? Schijnheilig

Hahaha ben niet ongeduldig ofzo... Haha!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 25-06-04 17:11

Geplaatst door de TopicStarter : 25-06-04 17:11

sorry, sorry, sorry!! Bloos!

Ik had vandaag een tentamen, dus ik ben er deze week niet meer mee bezig geweest! Ik beloof het dit weekend goed te maken met een extra lang nieuw stuk!

(en anders mogen jullie me komen martelen)