Wat een hartverwarmende berichten. Dit doet mij goed.
Ik dacht net pas weer aan de twee vergeet-mij-nietjes die mijn moeder gister avond bij de weide plukte toen we net bij stal aankwamen. Die hebben er nooit gegroeid. Achteraf bleken het voor mijn gevoel
2 vergeet-mij-nietjes te zijn als stil teken dat Onivia kort na Miracle heen zou gaan en we ze echt nooit zullen vergeten! Ik kreeg er even kippevel van. Ik hoop dat deze bloempjes nog in de stal liggen. Die gaan dan bij de pluk manen die ik als tastbare herinnering aan hen heb.
Onivia is vanmorgen al opgehaald...
Bravura en Filly durfden gister avond eerst niet bij Onivia te komen, maar Bravura heeft uiteindelijk toch even aan haar gesnuffeld en begon te flemen. Filly was bang en schrikkerig en bleef op enkele meters afstand.
Bij Miracle hadden zij deze kans niet en ze hebben hem toen enkele weken later nog lopen zoeken. Filly was destijds gewoon geheel in zichzelf gekeerd, zo erg zelfs dat ze je soms niet zag staan en pardoes tegen je aan liep en schrok.
Vanmorgen hebben Bravura en Filly nog even vanuit hun weide staan kijken naar de weide waar Onivia was ingeslapen (ze was toen al weg) en daarna hebben ze rustig staan grazen alsof er niets aan de hand was. Kunnen paarden afscheid nemen?