Bokt.nl

**Geplaatst**: 05-06-04 23:24

Geplaatst: 05-06-04 23:24

Ik heb zelf een hele moeilijke periode achter de rug. Zelf heb ik ook de gedachten gehad om mezelf te verwonden, omdat ik gewoon geen uitweg zag om mijn gevoel te verwoorden, te uiten en niet werkelijk kon zeggen waar ik mee zat. Ik heb het niet gedaan, omdat ik me kon vinden in de uiting van schrijven. De belevenis van automutilatie ken ik niet.

Toendertijd heb ik iemand leren kennen. Hij heeft me geleerd te praten over mijn gevoel, mijn problemen. Dankzij hem ben ik mij gaan uiten. Hij is nu mijn soulmate en beste vriend en ik ben hem daar eeuwig dankbaar voor.

Ik ben van mening dat er voor iedereen iemand is waar je je gevoelens en problemen mee kan delen. Zij het een vriend, een vriendin of een professioneel hulpverlener... Er is altijd wel iemand die met zijn of haar hart naar je wil luisteren. Zo'n iemand leren kennen en vertrouwen neemt alleen wel tijd in beslag.

**Geplaatst**: 05-06-04 23:27

Geplaatst: 05-06-04 23:27

GrienTie schreef:
Zo'n iemand leren kennen en vertrouwen neemt alleen wel tijd in beslag.

En ik denk dat dat de grootste en moeilijkste stap voor de meeste mensen is!

**Geplaatst**: 05-06-04 23:29

Geplaatst: 05-06-04 23:29

zeker weten!!

gelukkig heb ik nu wel iemand gevonden die me precies begrijpt! Mijn lieve huisgenoot!! Volgens mij weet hij zelf echt niet hoeveel hij me geholpen heeft!!

**Geplaatst**: 05-06-04 23:33

Geplaatst: 05-06-04 23:33

En juist wij zouden mensen met automutilatie dat vertrouwen moeten geven. Door die mensen te verafschuwen en in een hoekje te drukken help je ze niet...

That was my point...

**Geplaatst**: 05-06-04 23:36

Geplaatst: 05-06-04 23:36

Daar heb je wel gelijk in GrienTie, maar die mensen met am moeten wel de eerste stap zetten, en dat kan soms moeilijk zijn.

**Geplaatst**: 05-06-04 23:37

Geplaatst: 05-06-04 23:37

het is heel erg moeilijk om onder ogen te zien dat je een probleem hebt, en om het dan ook nog toe te geven aan anderen, zodat je hulp kan krijgen.....

**Geplaatst**: 05-06-04 23:40

Geplaatst: 05-06-04 23:40

Mensen die het zelf niet toegeven en het niet uiten naar de buitenwereld kun je ook niet helpen.

Maar juist de mensen die zich wel uiten, ookal is het in sommige ogen aadachttrekkerij, zouden wij een hart onder de riem moeten steken.

Daarbij zouden we iedereen duidelijk moeten kunnen maken dat als je je al durft te erkennen een probleem te hebben al een stap in de goede richting hebt gezet...

**Geplaatst**: 05-06-04 23:45

Geplaatst: 05-06-04 23:45

Maar de mensen die zich uiten, kunnen het doen om de aandacht. Als jij hun die aandacht geeft, zijn ze blij. Geef jij die aandacht niet, blijven ze doorgaan of maken ze het nog erger, zodat het je wel opmerkt.
Zo worden ze toch eigenlijk een beetje beloond voor wat ze doen?

**Geplaatst**: 05-06-04 23:48

Geplaatst: 05-06-04 23:48

Mensen die zich werkelijk uiten om geholpen te worden laten zich ook helpen en zullen met de tijd vooruitgang boeken. Zij zullen op een betere en verantwoorde manier met hun gevoelens en problemen om weten te gaan.

Mensen die zich op die manier uiten om de aandacht en leven voor het medelijden leer je daar ook door te onderscheiden. Die mensen hebben een hardere aanpak nodig.

**Geplaatst**: 05-06-04 23:49

Geplaatst: 05-06-04 23:49

aan de ene kant wel, hangt er vanaf hoe ze het vertellen, ik ken mensen die op je af komen van "kijk eens wat ik gedaan heb!!" en die dan nog trots zijn ook. Sommige mensen durven het echter pas na een hele lange tijd te zeggen, als je ze al heel lang kent oid, dan vind ik het niet om aandacht vragen....
en mensen die om aandacht blijven vragen heb je altijd.... blegh...en om die weg te krijgen als je eenmaal iets tegen ze gezegt hebt lukt ook nog niet!!

**Geplaatst**: 06-06-04 00:13

Geplaatst: 06-06-04 00:13

Je hebt 2 groepen, de ene groep doet het om aandacht te trekken, om stoer te zijn. De tweede groep wil het niet toegeven, loopt er niet mee te koop en wil er zo snel mogelijk van af..

Een vriendin van me zat in die tweede groep.. Ik heb het verhaal er echt uit moeten sleuren. Ik kwam erachter dat ze dat al 2 jaar deed, zonder dat ik er iets van gemerkt had. Echt waar, zo poedersuiker heb ik me nog nooit gevoeld. Ik had zo'n enorm schuldgevoel. Gelukkig is ze met de hulp van de schoolpsycholoog er weer redelijk bovenop gekomen.
Het enige wat ik wil zeggen tegen degenen die ook zo iemand kennen: blijf luisteren als ze iets willen vertellen, probeer mee te denken en ze niet te dwingen.. Dat werkt alleen maar de verkeerde kant op. (Mensen die in dezelfde situatie zitten/hebben gezeten mogen PB'en voor het hele verhaal, ik zit er nu zelf ook nog wel mee en heb af en toe wel behoefte aan iemand waar ik m'n verhaal kwijt kan..)

**Geplaatst**: 06-06-04 00:26

Geplaatst: 06-06-04 00:26

sorry mensen even anoniem een berichtje plaatsen...
Er zijn een paar mensen hier op bokt die me toch redelijk goed kennen, en kvind t dus erg moeilijk om er over te praten... niemand weet t ook, vandaar dus even anoniem...

ik AM dus ook Verdrietig

, al best een tijdje, en kvind t eigenlijk vreselijk... al die littekens... maar tis dus zoals sommige al gezegt hebben een manier van omgaan met gevoelens.

Ik heb in het verleden best vervelende dingen meegemaakt, waar ik nog altijd mee zit, en niet mee weet hoe ik er mee moet omgaan...
Als ik kwaad op mezelf ben, of me erg rot voel, krijg ik heel erg die drang om mezelf te gaan verwonden.. op dat moment verdien ik dat gewoon... iets in me zegt dat ik dat moet doen.
Op dat moment weet ik niet hoe ik met me m'n gevoelens om moet gaan, en door te am'men voel ik alleen dan even de pijn van de krassen en hoef ik even niet na te denken over alles.
klinkt vast heel vaag voor jullie maar zo voel ik dat meestal.

Een vriendin van mij, die ik regelmatig spreek om msn, heb ik er een tijdje geleden over durven vertellen... jammer genoeg zie ik haar bijna nooit omdat ze niet bij me in de buurt woont.
De laatste tijd gaat het niet zo geod met me, heb nog andere problemen behalve het am'men, en zij had dat gemerkt.
daardoor raakte we dus aan de praat.
Volgens haar was het echt beter om hulp te gaan zoeken... slik, wat dus harstikke moeilijk is...
Nou na een paar weken moed verzameld te hebben heb ik dan toch eindelijk de jeugdzorg gebeld...
dinsdag heb ik dus m'n eerste gesprek en vind het hardstikke eng...
Aan de ene kant wil ik heel graag stoppen met alles, en anders gaan denken over veel dingen, maar aan de andere kant beni k harstikke bang voor wat er gaat komen Scheve mond

nou ja beetje onnuttige informatie allemaal eigenlijk...
kweet ook niet echt wat ik met dit bericht wil zeggen, maar dat moest ik ff kwijt.
hopelijk vinden jullie me geen zeur, anders verwijder ik het berichtje wel weer...

**Geplaatst**: 06-06-04 00:49

Geplaatst: 06-06-04 00:49

nee,je bent geen zeur
Ik vind het allang knap dat je je verhaal hier even kon vertellen.

Het is gewoon iets waar je-meestal-toch niet mee te koop loopt....
je kan er wel vanaf komen,is soms niet makkelijk.
Je moet dan leren iets anders met je gevoelens te doen.

succes!

**Geplaatst**: 06-06-04 07:41

Geplaatst: 06-06-04 07:41

Ik heb het ook gedaan. Zat totaal in de knoop, liep er niet mee tekoop en als iemand me niet naar jeugdhulp gesleurd was, had ik er ook nooit wat van gezegd. Ik wist toen ook niet eens 'wat' het was en had er geen idee van dat er meer mensen dit deden!

Ben ontzettend blij dat ik er vanaf ben, helaas herinneren de littekens mij nog wel aan deze periode. Maar ik heb nu gekozen voor het leven en geniet nu van elke dag!

**Geplaatst**: 06-06-04 07:50

Geplaatst: 06-06-04 07:50

me_butterfly ==> Echt heel knap van je dat je jeugdzorg hebt gebeld, en dat je je verhaal hebt vertelt! Heel veel succes met je gesprek dinsdag.

Ik heb ook een vriendin die am't. Maar ze laat haar littekens aan iedereen zien, dat vind ik alleen een vorm van aandacht trekken, en heb ik geen respect voor.

**Geplaatst**: 06-06-04 09:33

Geplaatst: 06-06-04 09:33

automutilatie is zeker geen aandacht trekkerij. als iemand dat doet zit degene ergens mee hij of zij kan dat vaak niet op een "normale manier aan iemand vertellen en word hier een soort van depressief van en gaat zichzelf overal de schuld van geven. zijn zelfwaardering zakt to ver onder nul... de mensen zouden gewoon geholpen moeten worden.

me butterfly: je bent goed bezig zoi. het zal een hel moeilijke stap geweest zijn maar het komt allemaal goed. echt waar!

**Geplaatst**: 06-06-04 12:06

Geplaatst: 06-06-04 12:06

Mensen die zichzelf pijn doen om wat voor een rede dan ook, zien vaak geen andere uitweg. Geen andere manier om met hun emoties om te gaan.
Ook werkt het als een soort verslaving vaak omdat het een bijzonder gevoel geeft.
Ik heb er geen respect voor keur het af, wel heb ik respect voor iedereen ook voor mensen die aan zelfverwonding doen.
Juist de mensen die het zo laten zien willen aandacht, en met die aandacht hopen ze alleen maar dat iemand naar ze luistert.

**Geplaatst**: 06-06-04 12:26

Geplaatst: 06-06-04 12:26

Mjah... ik ben er enkele maanden erachter gekomen, dat een vriendin van me dit doet. Als eerste ben ik me zo ongelovelijk geschrokken... ik heb gewoon moeite om de reden te begrijpen dat ze liever snijdt, dan dat ze het niet doet. Door veel praten probeer ik haar te overtuigen dat ze wel de moeite waard is, en dat ze dat zichzelf mollen niet meer moet doen. Ik denk niet dat ze er nu al gelijk zo mee kan stoppen, maar ik wil haar wel tot steun zijn, om het te verminderen, en over alles te praten. Ik vind het gewoon moeilijk te begrijpen, omdat ik die drang totaal niet vol. Als ik zo boos ben, dat ik mezelf "moet/wil" straffen, dan ga ik met deuren smijten, gewoon een paar keer goed hard, of ik ga sporten, of iets anders. Ik probeer die kwade energie weg te krijgen. En ik vind het gewoon een beetje jammer, dat anderen dat doen, door zichzelf te pijnigen...

**Geplaatst**: 06-06-04 19:21

Geplaatst: 06-06-04 19:21

Hier is er nog een topic van: [JH] Zelfpijniging gedicht...

**Geplaatst**: 06-06-04 19:33

Geplaatst: 06-06-04 19:33

Mijn vorige berichtje 'kheb er geen respect voor' komt misschien botter over dan ik het bedoel. Het is meer een beetje de reden van maya Als ik zo boos ben, dat ik mezelf "moet/wil" straffen, dan ga ik met deuren smijten, gewoon een paar keer goed hard, of ik ga sporten, of iets anders. Ik probeer die kwade energie weg te krijgen. En ik vind het gewoon een beetje jammer, dat anderen dat doen, door zichzelf te pijnigen...Ik ken dus ook iemand die het doet en daar schrok ik ook van en vind het ook erg.
Als ik het zo lees ook; Sterkte degene die het wel doen Ach gut

**Geplaatst**: 07-06-04 00:30

Geplaatst: 07-06-04 00:30

Joyce schreef:
Mijn vorige berichtje 'kheb er geen respect voor' komt misschien botter over dan ik het bedoel. Het is meer een beetje de reden van maya Als ik zo boos ben, dat ik mezelf "moet/wil" straffen, dan ga ik met deuren smijten, gewoon een paar keer goed hard, of ik ga sporten, of iets anders. Ik probeer die kwade energie weg te krijgen. En ik vind het gewoon een beetje jammer, dat anderen dat doen, door zichzelf te pijnigen...Ik ken dus ook iemand die het doet en daar schrok ik ook van en vind het ook erg.
Als ik het zo lees ook; Sterkte degene die het wel doen

Maar het hoeft niet perse alleen woede te zijn. Het kan ook verdriet, teleurstelling, boos of wat dan ook zijn. En als de pijn zo diep zit als bij mensen die am-en, dan is het niet op te lossen door een keer met de deur te slaan. Het zit gewoon zo diep. Mensen die am-en hebben meestal iets meegemaakt waar ze een trauma van opgelopen hebben. Die kunnen zich niet uiten, die kunnen hun gevoel niet vertellen, ze zijn bang dat ze niet begrepen worden, of als gek verklaard worden.
Ik heb zelf ook ge-amt en nee, ik ben er totaal niet trots op. Nu achteraf vind ik het zelfs zonde dat ik het gedaan heb, het laat lelijke littekens achter. Maar toen had ik het nodig, dat was mijn enige steun. Daarmee kon ik me uiten. Ook ik had zoveel pijn van binnen dat ik het niet meer aankon en daarom mezelf maar pijn ging doen, om de rest op dat moment te vergeten. Ik weet nu ook dat het geen oplossing is, maar dan zie je dat gewoon niet. En stoppen is ook zo ontzettend moeilijk. Ik heb hulp gezocht en, ookal was het ontzettend moeilijk, eindelijk verteld waarom ik het deed. Daar zijn we nu mee bezig en het helpt. Ik kan er beter mee omgaan. En de littekens, ik begin ze te accepteren, ze zijn een deel van mij en een deel van mijn leven, het hoort nou eenmaal bij mij.

**Geplaatst**: 07-06-04 04:04

Geplaatst: 07-06-04 04:04

Ik heb er soms nog bij vlagen last van.

Ik loop er niet mee te koop. Maar sinds vorig jaar(tijdens mijn opnama) heb ik mezelf wel beter leren accepteren en nu durf ik zelfs t-shirts te dragen.

O.k ik probeer het dan nog wel te verbergen maar het is toch een stap voorwaarts en meteen een reden om het niet te doen.

Mijn nichtje van twee wijst wel eens op d elittekens. Zegt ze "auw" en geeft er een kusje op. Dan besef ik meteen weer dat het dus wel opvalt. Ik zie sommige mensen soms wel eens kijken, maar die durven niets te vragen.

Dat mag best, trouwens...

De pijn, het bloed dat stroomt
de macht is in eigen handen
leegte, stille eenzaamheid
zij zijn voor even verbannen.

Ook nog

Doorheen betraande ogen
zie ik een troebel zicht
Maar gedachten blijven helder
Zoveel pijn dat ik er bijna aan zwicht
bloed onder mijn nagels
een nieuwe wonde prijkt
pijn aan mijn arm
maar het is niet die pijn die mijn geest bereikt.

Dan begrijp je de reden van het snijden en krassen en branden.

Het gaat soort van buiten mijzelf om. Soms is het pijn willen voelen om weer tot de werkelijkheid te komen, soms is het de pijn van binnen niet willen voelen, soms is het het enige waar ik voor mijn gevoel macht over hebt.

Daarbij is het een soort van verslaving denk ik. Hoewel de meeste die automutuleren dat vaak ontkennen.

Dit topic werkt wel als een trigger voor me....

Maar ik doe het niet hoor. Voel alleen de drang. Maar ik ben sterker.

**Geplaatst**: 07-06-04 10:54

Geplaatst: 07-06-04 10:54

foutje, 2 x geplaatst..

Laatst bijgewerkt door Gail op 07-06-04 10:58, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 07-06-04 10:58

Geplaatst: 07-06-04 10:58

Een vriendin van me snijdt....Bijna niemand weet t . Ik heb haar meegesleurd naar de hulpverlening op een punt dat het zó slecht met haar ging dat ze eindelijk hulp accepteerde. Het moeilijke is dat ik niet bij haar pijn kan, ik wil haar graag helpen en ze weet dat ik er altijd voor haar ben, maar ze zal neit snel bellen. Ja, die ene keer, gelukkig!

Tuurlijk is het ook een schreeuw om hulp en dus om aandacht, maar die aandacht verdienen ze ook en kennelijk is een andere manier voor hun niet mogelijk.

het doet me veel verdriet omdat ik hoop en wil dat ze gelukkig wordt, maar ook bang ben dat het altijd een onderdeel van haar zal uitmaken.

Zeg trouwens niet te snel dat mensen die over zelfmoord praten het automatisch niet doen, dat is absoluut niet waar! En ik zou de gok in zo'n geval ook zeker niet nemen...!

**Geplaatst**: 07-06-04 11:02

Geplaatst: 07-06-04 11:02

Mijn klasgenoten (jaja 2 zelfs) deden aan AM, maar 1 was gewoon schreeuw om aandacht, maar bij 2e, ja het was heel erg, ze wist gewoon niet meer wat ze moest doen, toen ging ze in zichzelf snijden Scheve mond

maar gelukkig doet ze het niet meer Lachen

@me-butterfly, ik vind het heel goed dat je naar Jeugdzorg bent gestapt

(volgens mij weet ik wel wie je bent )

@bokkers die aan AM deden, ik vind heel goed dat jullie er mee zijn gestopt, compliment !! OK dan!