@ foetsie: Het klinkt misschien onlogisch maar vorig jaar heb ik ook zo'n lastig jaar gehad en heb toen alles aan men ouders verteld. Die doen nog altijd alsof er niks aan de hand is. En voor de rest zit ik juist middenin qua neven/nichten die ik heb, dus geen leeftijdsgenoten...
@xtwisterx: Het is idd niet gemakkelijk nieuwe vrienden te maken. Ik probeer écht hoor. Op school had ik bijvoorbeeld iemand waar ik goed mee omkon de eerste maanden, toen is die ineens overgesprongen op een ander groepje mensen en lag ik er al vlug naast. Gelukkig kan ik best goed opschieten met Kalinka (quinzy hier op bokt). Maar als één van ons volgend schooljaar niet/wel haalt heb ik weer niemand. Het gaat gewoon niet goed, telkens ik mensen zie of hoor lachen denk ik dat het om mij gaat. Bij alles! Het minste gebeurd en ik begin te huilen. Klinkt misschien zo dom maar is echt...
@loontje: Ik denk blijkbaar hetzelfde als jij, heb tot over een maand terug ofzo, elk weekend naar een 'vriendin' van me gebeld om te vragen of ze hier bij ons mee uitging (had anders toch niemand). Maar zoals je zegt: niet thuis, ergens anders heen,... Kortom, ze kwam nooit. Het bellen heb ik ook opgegeven. En in discotheken zie ik mij ook nooit hevig converseren met iemand. Dan blijf ik dicht bij mijn vriendje! Hoewel ik me socialer voel in een groep waarin ik niemand ken... Maar van de moment dat ik iemand beter begin te kennen klap ik dicht... En heb er ook een spijtige karaktertrek aan overgehouden... Nl dat ik iedereen veroordeel. Ik kan ook hier weer niks aan doen. Zodra ik een idee heb van iemand blijft dat zo, hoezeer ik het probeer te veranderen.. Ik denk dat ik nog wel eens een keer gek word.