Geplaatst Ik had een vergroeiing achter op mijn hak, en kon steeds moeilijker in schoenen, het werd dus tijd dat er iets aan gedaan werd! Ik toen met mijn grote mond..... De dag van de operatie brak aan en ik was doodsbang! Ik had nog nooit in het ziekenhuis gelegen, was heel erg bang van naalden, en had de engste verhalen over operaties gehoord....
Eenmaal in het ziekenhuis, was ik zo nerveus dat ik helemaal bibberde en spontaan begon te huilen. Ik had al wel wat kalmerings middelen gehad, maar die hielpen niet echt. De eerste spuit, een trombose spuit, die volgens de verpleegster het minste pijn van allemaal zou doen. Ik was nog steeds extreem gespannen, en die spuit deed ook redelijk veel pijn
Nu raakte ik helemaal in paniek, als dit het minste van alles moest zijn, hoe voelde die ruggeprik dan? Op de operatietafel ging het allemaal heel makkelijk, ik kreeg een infuus (pijnloos) en een middeltje waarvan ik echt heel rustig werd. Toen de ruggeprik.... Volgens de verhalen is dat een naald van minstens 10 meter lang, en twintig centimeter dik, en extreem pijnlijk! Nou daar voelde in naar mijn opluchting dus helemaal niks van
Onder de operatie hebben ze me alsnog een middeltje gegeven zodat ik in slaap zou vallen. Toen ik bijkwam was ik zo oplucht! Ik voelde me werkelijk geweldig. Na twee dagen pijn, en twee weken op krukken lopen, mocht ik weer schoenen aan, en kon ik dus naar de manege. Natuurlijk vroeg iedereen wat er gebeurd was, en of ik het niet erg vond dat ik zolang niet mag paardrijden. (NATUURLIJK VIND IK DAT ERG!!! het wordt er ook echt niet minder op als iedereen dat maar blijft vragen! maarja, het is aardig bedoeld!) Vorig weekend heb ik bij Concours Hippique geholpen, en toen kreeg ik toch wel weer kriebels om op een paard te gaan zitten.... Maandag met mijn zusje mee naar de les geweest, en toen heb ik het paard van de instructeur uit mogen stappen (hoezo penny-meisje
) Vandaag bij de dokter geweest, en ja hoor, volgende week mag ik weer gaan rijden! 
Ik heb mijn laarzen meteen uit de kast gepakt, maar die kreeg ik helaas nog niet aan. (mijn hak is nl nog steeds gevoelig) Gelukkig hebben we de rijschoenen en chaps nog!Ik voel me net een penny-meisje, ik heb mijn schoenen al gepoetst, mijn rij kleding al klaar gelegd, en ik heb nog nooit zo'n zin gehad om weer te gaan rijden!
Veel plezier weer met je eerste rit 
