Zoals sommige van jullie wel weten loop ik een beetje te klungelen de laatste tijd met pablo...
Eerst een gigantische smakkerd gemaakt, toen de fysio en sinds een klein maandje rijd ik weer af en toe op hem...
Nou ja rijden... een kwartiertje hobbelen aan de longe die mijn vriend vasthoud. Ik moet hem heel lang rijden, omdat ik de nijging heb om hem vast te zetten. Dus mijn vriend corrigeert me steeds als ik mijn buitenteugel er te veel bijpak.
Het opstappen wasi n het begin een heus drama, en sinds een week gaat het echt super. Hij doet geen s tap verkeerd en ook met het rijden gaat het lekker... Hij draaft gewoon aan , wat hij ook een tijd niet gedaan heeft. Toen kon hij enke lnog maar galoperen.
Maar vandaag zei mijn vriend.. "zullen we dan maar los???" ehmmmm... slik.....
IN eerste instantie zei ik niets en draafde nog wat door.. Maar toen moest ik er toch echt aan geloven en reed ik los op hem. Weliswaar in een paddockje, waar hij niet veel kanten op kon, maar voor mij is dit echt een hele overwinning.
Ik heb namelijk na die val gezegd dat ik nooit meer op pablo wou rijden en dat ik het zo zat was. Nu na een paar maanden zit ik er weer op en rijd ik weer los met hem. Voelt weer zo vertrouwd. Zelfs nog beter dan ahet ooit geweest is!
Dus ja ik ben super trots opmezelf en natuurlijk op paabje!
Ik zei altijd dat ik Joris niet zadelmak ging maken. Dat heb ik wel gedaan en ik reed hem gewoon rond. Lekker voor je. Ga zo door. Rustig aan het vertrouwen weer in elkaar krijgen.
Goed hoor! Heel knap van je. Je zult merken dat je beetje bij neetje je vertrouwen weer terug gaat krijgen en daar ben je nu al goed mee op weg! Volhouden dus