Geplaatst Vanmorgen om 11 uur belde de eigenaar van mijn verzorgpaard op. Hij en zijn vrouw zijn goede vrienden van mijn ouders (op die manier ben ik ook bij hen gekomen). Ik pakte de telefoon op en hij vroeg naar mijn moeder. Ik vond dat een beetje gek en was bang dat er iets met zijn vrouw was, dus in plaats van de telefoon neer te leggen zodra mijn moeder in de hal oppakte; luisterde ik mee.
Hij zei dat zijn paard vorige nacht omgekomen was en dat hij het mij niet durfde te vertellen en vroeg of mama het aan mij wou vertellen.
Mijn moeder is geen paardenkenner maar vond het natuurlijk wel heel erg en moeilijk te geloven omdat het zo plotseling was.
Ze hingen op en mijn moeder trof mij aan in de kamer met de telefoon in mijn hand; het was haar wel duidelijk dat ik het wist.
Ik kon het niet geloven wat ik daarjuist gehoord had, kan het nu nog steeds niet.
Zomaar weg.
Ze was nog zo levendig, zo kerngezond toen ik haar dinsdag longeerdde.
Nooit was ze ziek, ze had altijd zin om te werken, en oh wat heb ik veel van haar geleerd. Ze heeft niet het makkelijkste karakter wat men zich kan bedenken; she is one of a kind.
Ik kan het niet omvatten. Ze zou eigenlijk morgen uitgeteld zijn om haar veulen te krijgen maar we dachten dat het niet gelukt was omdat ze niet veel dikker werd. Ze was kerngezond, dat dacht ik tenminste.
Ik wist niet wat er gebeurd is gisteren; hoe ze is gestorven, of ze pijn heeft gehad, of het met het veulen te maken had, of ze zelfs nog hebben geopereerd of iets dergelijks.
Ik heb daarstraks eventjes gehuild maar voel me nu ontzettend kalm. Ik kan nu niet huilen en voel me verschrikkelijk schuldig.
Om 5 uur heb ik mijn vriendin opgebeld, zij ging altijd met me mee naar Jansie. Ze wist het al en vertelde dat ze er heen is geweest. Jansie ligt nog in haar stal; pas maandag kunnen ze haar ophalen. Ze is gestorven aan een accute koliekaanval, een raadsel voor ons omdat ze gewoon op wei had gestaan; net als altijd. Het is geen nieuwe wei, ze staat er elke dag even lang op en er is niets veranderd aan haar eetpatroon de laatste tijd.
Toen de eigenaar gisteravond om half 12 nog even ging kijken in de stallen (wat hij altijd doet), trof hij Jansie helemaal in paniek in haar stal aan. Ze rendde rondjes en was nat van het zweet. De eigenaar wist niet wat er aan de hand was. Om half 2 arriveerdde dan eindelijk de dierenarts. Hij gaf Jansie een spuitje voor de pijn en constanteerde dus dat ze koliek had. Na het spuitje is ze gaan liggen en is nooit meer opgestaan. Om 4 uur was het over. Ze is er niet meer. Ik blijf dat voortdurend denken maar het dringt niet tot me door.
Hoe moet het nu?
Morgen gaan we naar Jelle; Jansie's veulen van vorig jaar. Hij is gelukkig oud genoeg om zelf te leven. Jansie zal dan nog in haar stal liggen. Ik weet niet of ik het aankan om naar haar te kijken. Mijn vriendin zei dat ze er helemaal niet als Jansie uitziet en dat ze helemaal opgeblazen is. Ze is er dus morgen nog steeds en alhoewel ik dolgraag afscheid van haar zou willen nemen; vind ik het een doodeng idee om naar haar te kijken als ze daar zo ligt.
Ik had bedacht om voor de stal te gaan zitten en zo afscheid van haar te nemen; haar niet echt te zien dus. We mogen haar niet aanraken. Maar ik twijfel heel erg omdat ik misschien dadelijk spijt ervan krijg dat ik haar die laatste blik niet heb durven geven.
Bedankt dat je de tijd hebt genomen om mijn verhaal te lezen.
I will never forget you. Rest in peace, my dearest Jansie
x Dees
ALs je t niet ziet zitten zou ik dat niet doen, denk ik. 
