Het begon met het longeren op twee lijnen waar ik laatst over vertelde. Heel braaf allemaal. Hij keek me aan van ik vind dit heel spannend, maar ik vertrouw erop dat je me niets laat overkomen. (In de bak was Laiser in het begin wat kijkerig, maar dat was al weer snel over. Nadat ik hem eerst wat los gewerkt had op een enkele longe heb ik hem een tweede lijn om gedaan. Eerst alleen door de bitring, de bovenste ring van de longeersingel en dat direct naar mijn hand. (Dus nog niet achter de benen langs.
Laiser vond het wel vreemd, maar je zag aan hem, dat hij mij vertrouwde en het wel wilde proberen. (Vond ik heel fijn, want normaal is alles wat nieuw is een reden om te steigeren)
Dit ging steeds beter en ook op de andere hand geen enkel probleem. Toen ben ik een stapje verder gegaan . IPV de lijn door de bovenste ring deed ik de lijn nu veel lager door een ring, en achter zijn achterbenen door. Weer die blik van ik weet niet of ik dit leuk vind, maar ik vertrouw je.
En de lieve schat begreep meteen dat het eigenlijk niet zo vervelend was. Hij heeft zelfs nog gedraafd zonder problemen, Tempowisselingen en door een S van hand veranderd. Ik stond echt helemaal verbaasd dat Laiser dit allemaal voor me deed. )
Daarna die buitenrit die zo super ging.. (In de binnenbak was hij heel fris. Maar we hadden afgesproken om een rit te maken, dus gingen we gewoon op pad. Na zo'n 5 minuten schrok hij ergens van en draaide 180 graden. Maar Olly stapte door. (Dat hadden we afgesproken anders is er met Laiser helemaal niet meer te rijden. En als hij te erg zou steigeren zou ik afstappen een paar meter met hem aan de hand stappen en dan er weer op.) Ik deed niets, ik gaf geen kuit druk, hield gewoon een contactteugeltje en wachtte af. Ik vroeg of Renaat even wilden stoppen. (ze was toen al zo'n 15 meter verder).
Ik vroeg Laiser wat we gingen doen, zou hij zelf met Olly mee gaan, of bleven we wachten tot we een ons wogen.
Toen draaide hij terug en stapte naar Olly terug, zonder verder nog te stoppen. Je snapte wel dat ik hem toen goed beloond heb, hij durfde zelf langs dat enge stukje te lopen.
Er zijn nog meer enge stukjes geweest, maar door op dat moment schouderbinnenwaarts te rijden kwamen we er zonder kleerscheuren voorbij.
Gedurende de rit werd hij steeds relaxter en uiteindelijk heeft hij drie-kwart van de rit met lange teugels gelopen. Gewoon dwars door het dorp met auto's, bussen, scooters, fietsers die voorbij kwamen.
En dat is echt uniek. Normaal kan ik hem geen lange teugel geven.
Je snapt wel dat ik heel trots op hem was.
Op de kanaaldijk werd hij wel een beetje gespannen, maar hij heeft totaal niet moeilijk gedaan. )
Vrijdag kwam ik in de binnenbak en daar was de springruiter van stal net aan het uitstappen. Laiser was helemaal van de kaart. Er stonden twee hindernissen in de bak. Een kruisje, dat vond hij niet interessant, dat had hij wel vaker gezien.
Maar een stukje verder stond een steil sprong met een bord en twee felgekleurde rode driehoeken. Hij begon al weer allerlei harde geluiden te maken die hij anders ook maakt als hij bang is.
Ik heb dus eerst al mijn spulletjes zoals zweetdeken en jas aan de kant gelegd en ben toen samen met hem op de hindernis afgelopen. (Als ik er nu meteen op was gaan zitten en hem er heen had gereden was hij gaan steigeren). Stapje voor stapje ging hij met me mee. Na elke stap kijk hij me angstig aan, maar wel met een blik van. Ik vind dit vreselijk wat je nu doet, maar het zal wel OK zijn als jij het van me vraagt. Zo’n vijf minuten (en drie meter) verder ging hij nog steeds met me mee… Hij zetten geen enkele voet terug. (En ik moedigde hem bij iedere stap aan en beloonde hem zodra hij weer een stapje dichter bij was gekomen.)…… en toen …
stak ik mijn hand voorzichtig uit en raakte de hindernis aan. Laiser keek me aan van wat doe je nu dat enge ding…. …”Hé verrek mijn baasje kan het zomaar aanraken en er gebeurt niets”.. Nou toen durfde Laiser ook wel dichterbij te komen en de hindernis eens flink te besnuffelen.Nadat ik een rondje om de hindernis had gestapt ben ik terug gestapt naar de middenlijn en ben ik opgestegen. En was Laiser heel rustig. En begon ik te stappen met een volledig lange teugel. En ja we kwamen langs die “enge” hindernis. Laiser durfde er nu met lange teugel langs te stappen, zonder te stoppen of zijn pas te versnellen. Heel knap vind ik dat van hem, want hij is normaal heel snel van de kaart te brengen met iets nieuws.
Vandaag stapte ik een donkere bak binnen. (De lichtknop zit in de binnenbak) Eerst ging een stalgenoot naar binnen om het ligt aan te doen. Dus ik dacht ik loop er met Laiser achteraan. (Normaal durft hij dan niet naar binnen als het donker is.) Nu bleef hij wel bij de opening van de deur staan, maar wel in de binnenbak. Toen het ligt aan ging, keek hij me wel aan van dat was wel eng….
De stalgenoot stopte eerder met rijden en verliet de bak, Laiser liep rustig verder en deed de oefeningen die ik van hem vroeg heel netjes.
Na het rijden laat ik hem altijd nog even rollen in de bak (Als er tenminste niemand na mij gaat rijden) en zo ook deze keer. Toen hij lekker gerold had en we samen wat door de bak hadden gekuierd gaf hij aan dat hij wel weer terug wilde. Hij bleef keurig netjes stilstaan terwijl ik hem zijn deken op deed en daarna zijn halster. Ik deed de deur open en Laiser wilde al naar buiten stappen. Toen ik hem de andere kant op draaide, zag je aan hem dat hij in de gaten had dat ik iets anders van plan was. Terwijl ik volop tegen hem praatte deed ik het lit uit en stapte naar de deuropening. Na een paar stapjes stopte hij, (hij hoorde me wel, maar voelde me niet. En als hij mijn hand voelt durft hij meer te ondernemen.) Ik legde mijn hand op zijn hoofd en streelde hem, dat gaf hem moed en hij stapte voorzichtig met mij mee. Eenmaal buiten kreeg hij natuurlijk een dikke knuffel. Alweer een grens verlegd.
Wat geeft het toch een goed gevoel als je paard je zo vertrouwd…
