Zo merkte ik zondag dat ik haar prima kon wegsturen, stoppen, om laten draaien enz. maar dat ze helemaal niet naar mij toe wilde komen. Het was net of ze iets had van “O, jij wilt leider over mij zijn? Vergeet je vriendschap met mij dan maar!” dus als ik haar vroeg om te komen, kwam ze niet. Ik heb ontzettend gebaald, maar heb doorgezet. Ik kon nl. wel bij haar komen en haar overal aanraken, maar naar mij komen, ho maar. Ik heb daar ongeveer een half uur in de rondte gelopen…haar geroepen…geaaid…verder gelopen….haar negeert…en i de wanhoop dat ze me nooit meer aardig zou vinden, heb ik naar haar benen gestaard, met een uitnodigend handje. Maar nee hoor…het enige wat mevrouw deed, was een pas in mijn richting zetten en gaan staan slapen… Toen heb ik het halster en de longeerlijn maar gepakt en bij haar om gedaan. Ik ben door de bak gaan lopen (ik voorop, dat doen de ‘paardenleiders’ ook), en ze volgde, zonder dat er maar een klein beetje druk op het touw kwam. Ik kon haar zelfs naast het ‘opstapkrukje’ zetten en haar stil laten staan. Ben er toen heel voorzichtig op geklommen (normaal deed ze 3 passen naar voren…ik moest van het krukje af, hem een stuk naar voren zetten en er weer opklimmen, en dan stond zij weer 2 passen verderop
) en ze bleef staan! Jippie. Toen ben ik een paar rondjes zonder zadel gestapt en ben er weer afgegaan. Ik heb het halster afgedaan en ze kwam. Hèhè, madame had eindelijk door dat ik geen vervelende dingen deed, ook niet als ik leider wil zijn. Ze volgde me nog niet, maar dat heeft ook tijd nodig…dat komt nog wel…Nu is voor mij leiderschap meer gaan betekenen. Een leider zijn is nl. meer dan alleen de baas zijn over je paard. Een leider heeft namelijk ook een heel groot verantwoordelijkheidsgevoel nodig. Mocht er ooit een kwaaie bloedhond aankomen, dan moet jij tussen je paard en die hond gaan staan (als je een goede leider wilt zijn tenminste…) en dat is nou niet de sterkste kant van het mensenras. Mensen zijn in hun instinct nl. zo dat als het nog redelijk gevaarlijk is, willen ze een vriend beschermen, maar mochten zij in levensgevaar verkeren, zullen ze voor zichzelf gaan vechten (ga nu niet zeggen “dat doe ik nooit”, dit is namelijk wetenschappelijk bewezen en dat hoort gewoon bij de mens. Ook bij mij.), paardenleiders daarentegen zijn heel anders ingesteld, zij zouden hun leven geven voor de kudde, eerst de leidmerrie en als die gedood is, de drijfhengst. De kudde moet verder. Paarden kijken niet nar individuen, de kudde is een geheel. Een hele lastige taak dus voor de mens. Hetgeen dat je ervoor terugkrijgt is volledige medewerking van het paard, maar als jij je op een eerlijke manier leider hebt gemaakt, dus naar mijn idee in ieder geval geen join-up, zal het paard ook zelf wat in brengen en zich ontzettend op zijn gemak voelen. En dat is denk ik wat iedereen zou willen. Als je deze band met een paard hebt, zal je nooit meer dingen als sporen, zweep, slofteugels en de hele reutemeteut aan hulpteugels nodig hebben. Als je zelf ook nog een onafhankelijke zit hebt, is het paard zelfs helemaal naked te rijden. Piaff, passage, wijken, schouder voor, travers, steigeren, levade (of hoe je dat ook maar schrijft ) een peulenschilletje.
Droombeeld?????? Kost wel heeeeeel veel tijd… maar is dus haalbaar voor een mens.
, je paard "denkt" : 'o gut, leider is weggevallen, dan moet ik zelf maar zorgen dat ik blijf overlevemn en loopt precies de andere kant op dan dat jou bedoeling was (bv. op de hoefslagblijven), maaar HOOOO, zegt de ruiter, dat wilde ik bniet en hij stuurt het paard weer terug, om vervolgens weer verder te gaan met zijn ontspanning. Paard denkt weer, he.. monsters in de bosjes en loopt weer naar binnen, ruiter boos: *geeft een paard een tik* en zegt: 'ik zei toch dat je op de hoefslag moest blijven, luister dan ook!' *en gaat weer rustig verder met ontspannen*
) 
