Geplaatst 
het is nog niet af, heb een heleboel moeten veranderen maar hier is 'ie dan! [size=7]en let op het pennygehalte [size/]Ik zat op de vensterbank, achter het raam. Dit was mijn plekje, mijn plekje waar in nadacht, dagdroomde, naar buiten staarde en alles verwerkte. Het plekje waar ik uitzicht had op de stallen, de weien, het fokcentrum en de rijpistes. Het uitzicht dat ik had was het uitzicht op de fokkerij van mijn vader, Fokkerij The Royal Dutch Stables. Dat was de bekendste fokkerij van heel Nederland! Eerst was RDS van mijn opa, maar wij erfden hem toen opa stierf. We hadden verschillende bloedlijnen. De bekendste twee waren de Andalusiërs en de New Forest pony’s. Mijn ogen gleden naar de ‘gezelligemerriewei’. Zo noemde ik de wei waar alle merries die met andere merries overweg konden, stonden. Ik zocht Jenn en Chanel. Aah, daar stond Jenn! Jenn was de merrie op wie ik had leren paardrijden. Op mijn vierde had ik leren rijden, op haar. Ik had op haar heel veel van het paardrijden geleerd. En toen… Op mijn zevende verjaardag kreeg ik haar, ze was vanaf toen voor mij! Wat was ik blij toen ik haar kreeg! Tientallen veulens had ze geworpen, maar alle paarden op RDS mochten op hun twintigste ‘met pensioen’. Jenn was een lieve, rustige maar al oude merrie. Ze had precies de kleur die vroeger mijn droomkleur was, kastanjebruin met zwarte manen en benen. Mijn ogen zochten verder. Daar stond Chanel! Eigenlijk heette ze Royal Chanel, want alle paardennamen op Royal Dutch Stables begonnen met ‘Royal’. Chanel was de beste merrie van de Newforestlijn. Toen ze tien was kreeg ze een ziekte waardoor ze geen veulens meer kon krijgen. En toen ik elf werd kreeg ik Chanel! Ik was ontzettend trots geweest. Elke Newforestfokker kende mijn merrie! Chanel was een mooie zwarte merrie, ze was mooi slank en had een volle staart en golvende manen. Ze was goed in dressuur, maar beter in springen. Maar crossen bleef nog altijd haar favoriete paardensport. Plotseling klopte iemand op mijn deur. ‘Emma, mag ik binnen komen?’ Dat klonk als Iris, mijn grote zus. Zij reed met een heleboel paarden van RDS wedstrijden, om winstpunten te maken. ‘Kom maar binnen hoor!’ De deur ging open. Iris was veertien, ik twaalf. ‘Kom je mee, een strandrit maken?’ Ze stond met haar handen in haar zij. ‘Naar het strand? Dat is twee uur heen en twee uur terug!’ Iris haalde haar schouders op. ‘En? We hebben genoeg paarden, ik ken de weg en de hemel is strakblauw!’ Ik dacht even na. Jenn en Chanel hadden allebei al genoeg gedaan voor vandaag. ‘Op wie ga jij dan? En op wie moet ik?’ Weer haalde Iris haar schouders op. ‘Ik ga op Gold Lady, jij kunt op Candaletta.’ Iris hield haar hoofd even schuin, met een vragende blik. ‘Akkoord. Ik ga opzadelen!’ Ik schoof het raam open. ‘Ga je weer uit het raam klimmen?!’ Ik lachte. ‘Zeker, maak je maar geen zorgen.’ Ik klom over de vensterbank en hield me vast aan de regenpijp. Voetje voor voetje klom ik naar boven. ‘Zie je nou wel?’ Ik keek Iris van beneden aan. Ze tikte op haar voorhoofd. Ik liep verder, naar de stallen. Candaletta was een Andalusische merrie die erg klein uitgevallen was. Ze was heel lief en aanhankelijk, net als de veulens die ze worp. Ik pakte haar halster en ging haar poetsen.
De zon scheen op een magische manier tussen de dikke bomen door. Candaletta liep lekker voorwaarts, Gold Lady ook. De koele wind deed pogingen om ons te raken. Candaletta brieste. ‘Galop’, riep Iris, en we gingen over in galop. Het voordeel van Andalusiërs was dat je er heerlijk op kon galopperen. Gelukkig, hier ging het bos over in duinen. En duinen waren perfect voor een heerlijk rengalopje! ‘Rengalop!’ Schreeuwde ik, en we gingen in rengalop. Candaletta strekte haar hals en ging steeds sneller. Nu kwam de zandheuvel. Het was een steile berg, die aan de andere kant even steil omlaag ging. Aan het einde van de zandheuvel begon het strand. Op de zandheuvel mochten de paarden altijd keihard. Ik ging in de verlichte springzit zitten, en meteen schoten de paarden er als een pijl vandoor. En toen gebeurde het. Gold Lady ging té snel. Veel te snel. Iris raakte haar beugels kwijt, omdat zij ook in de verlichte springzit zat. Toen bergaf. Ik leunde achterover, zij kon niet. Ai! ‘Iris!’ Schreeuwde ik. ‘Stop!’ Riep ik weer, maar Gold Lady was niet meer te houden. Toen kwamen we het strand op. Ik hoorde Iris iets schreeuwen. Plotseling kreeg ik een hond in de gaten. Oh jee… De hond kwam luid blaffend dichterbij, en Candaletta begon te bokken, net als Gold Lady. De hond rende nog harder, en Gold Lady bokte zo hoog dat Iris uit het zadel werd geslingerd. ‘Iris! Gold Lady!’ Ik sprong van Candaletta en greep Gold Lady aan haar teugels. ‘Iris?!’ Ik rende naar haar toe. Ze lag stil, was lijkbleek en haar arm lag in een rare hoek. Help! ‘Iris?’ Vroeg ik nog eens. Al snel kwamen mensen aangelopen. Een mevrouw informeerde angstig naar wad gebeurt was. Snikkend vertelde ik het. ‘Hé, is dat niet een Andalusiër?’ Ik knikte. Een andere man belde voor mij de ambulance. De mevrouw hield Candaletta en Gold Lady vast. Even later kwamen twee mannen met een brancard aangerend. ‘Bent u de zus van dit meisje?’ Ik knikte. ‘Wat is er precies gebeurt?’ Hortend en stotend kwam het verhaal er nog eens uit. Ondertussen liepen we naar de boulevard toe. Daar stond al een ambulance te wachten. ‘Ik bel mijn vader wel even’, zei ik met trillende stem. Mijn vader zou komen met de trailer, hadden we afgesproken. Ondertussen was Iris in de ambulance gelegd. De dokter was nog steeds druk bezig. ‘En?’ De dokter wachtte even met zijn antwoord. ‘Ze heeft waarschijnlijk een hersenschudding en een gebroken arm. De arm is vrij ernstig.’ Ik veegde een pluk haren uit mijn gezicht en zuchtte. ‘Daar is de trailer!’ Mijn vader, moeder en een stalhulp sprongen uit de Jeep. De stalhulp nam de paarden van mij over. Inmiddels was er een andere auto van het ziekenhuis gekomen, die mij en mijn ouders naar het ziekenhuis bracht. Even later waren we op weg.
is dit verhaal goed genoeg om er mee verder te gaan?
