Bokt.nl

Robyn schreef:

Ik denk dat zo'n apparaatje best kan helpen. Ik zou alleen zo bang zijn om afhankelijk van zo'n apparaatje te worden.

Ik stotter zelf ook maat ik zou denk ik niet meer het huis uit kunnen zonder. Ik denk toch dat iemand met logopedie het voor zichtzelf zou kunnen controleren er uiteindelijk veel beter af is.

Maarten schreef:

Interessant topic

Het zou ideaal zijn als dit zou werken zoals het omschreven wordt in dat andere topic

Ik denk dat mensen die stotteren er erg mee geholpen zijn als het bij hun werkt. Vaak zorgt het stotteren JUIST voor de bijkomende problemen (onzekerheid, gepest worden, geen contact kunnen/durven leggen). Als de onzekerheid van het niet goed kunnen spreken weggenomen kan worden is de persoon in kwestie vaak al heel erg geholpen Ik zie dit wel zitten dussssss....

Cathelijne schreef:

Wat mij doorgaans tegenvalt is dat veel stottertherapiën zijn gespitst op het vooral niet mogen stotteren en dat werkt bij mij juist averechts. Hoe meer commentaar, hoe meer ik stotter(de). Juist omdat ik heb geleerd wel te mogen stotteren, stotter ik juist weer minder.

Robyn schreef:

Die del-ferro (of hoe je het ook schrijft) methode zou ik echt vreselijk vinden.

Citaat:

In vroegere therapieën probeerde men de stotteraar voornamelijk aan te leren, de juiste mondstanden te vormen bij bepaalde letters of woorden. Hausdörfer nam als uitgangspunt dat iemand die stottert in feite gewoon vloeiend kan spreken, bijv. als hij alleen is of als hij zingt. Daarom zijn spreekoefeningen - in welke vorm dan ook - vergeefse moeite. De spraakklank wordt in de keel geproduceerd en de benodigde mondstanden worden automatisch gevormd. Daaruit definieerde Oscar Hausdörfer in 1894 de natuurlijke spreekwet: ‘willekeurig de spraakklank en onwillekeurig de mondstanden maken’. Iemand die stottert heeft zich aangeleerd, mondstanden en/of ademhaling bewust te sturen. Daardoor houdt hij/zij zich niet aan de spreekwet met als gevolg de nodige problemen bij het spreken.

Feiten en uitgangspunten

Vrijwel iedere stotteraar kan probleemloos zingen

Iemand die stottert hoeft niet te leren ademhalen, want dat kan hij/zij immers al

Iemand die stottert hoeft niet te leren praten, want dat kan hij/zij immers goed

Vrijwel iedere mens die (wel eens) stottert, kan ook probleemloos praten … als er maar niemand luistert (bijv. tegen dieren en/of kleine kinderen)

Iedere stotteraar kan in principe natuurlijk spreken, d.w.z. spreken zoals iemand, die nooit heeft gestotterd, dus zonder angst, haperingen of enige controle. Alleen de ANGST om te stotteren, die uiteraard is gebaseerd op ervaringen, weerhoudt hem/haar er vaak van

Vrijwel alle therapeuten en onderzoekers gaan (ook tegenwoordig nog) uit van de verschillen tussen stotteraars en niet-stotteraars. Dit leidt echter uitsluitend tot symptomen van stotteren, waardoor de kern onaangeroerd kan blijven!

Hausdörfer nam zijn eigen gevoelsleven als stotteraar tot uitgangspunt: als hij stotterde, was hij angstvallig gespannen en daardoor bewust met zijn praten bezig. Als hij natuurlijk sprak (= spreken zonder er bij na te denken) was hij kalm, gelaten en dan ging het spreken vanzelf goed. Daardoor kon hij doordringen tot de kern van het probleem.

De beste aangrijpingspunten voor onderzoek en therapie lijken vaak voort te komen uit de hoor- en zichtbare verschillen tussen stotteraars en natuurlijke sprekers. Dat heeft tot gevolg, dat onderzoekers en wetenschappers zich vrijwel altijd richten op ‘symptomen’ van stotteren in hun pogingen om tot tot de kern van het probleem door te dringen.

Werkelijke verschillen tussen stotteraars en natuurlijke sprekers werden tot op heden niet aangetoond. Misschien bestaan die helemaal niet. Dan zou een zogenaamde 'stotteraar’ in feite niet anders zijn dan een ‘normaal mens’. Wel zijn er verschillen gemeten in de hersenactiviteiten, maar men heeft niet aangetoond of dit een oorzaak is van stotteren of juist een gevolg.

Oscar Hausdörfer trad buiten het beperkende en misleidende denkkader door zich niet op de verschillen tussen stotteraars en natuurlijke sprekers te richten, maar door te onderzoeken, waarin een stotteraar van zichzelf verschilt in verschillende situaties:
In situaties, waarin hij geen (dreigende) moeilijkheden ondervindt (dus kan) is hij kalm, waardoor het natuurlijke spreekautomatisme in werking treedt. ‘Natuurlijk spreken’ is daarvan een gevolg. Een voorbeeld hiervan is, als hij spreekt als hij alleen is of als hij zingt.

In situaties, waarin hij moeilijkheden ondervindt (niet kan), is hij niet kalm, waardoor het natuurlijke spreekautomatisme verzaakt en het aangeleerde, niet natuurlijke spreekautomatisme in werking treedt. Allerlei symptomen en ‘vechtgedrag bij het praten’ zijn het gevolg.
Hausdörfer geeft een stotteraar het vertrouwen in zijn spreken terug, waardoor hij onder alle omstandigheden kalm kan blijven met betrekking tot spreken. Als gevolg daarvan verkeert hij in het normale, natuurlijke spreekautomatisme. Er wordt dus uitsluitend gewerkt aan het verkrijgen van het specifieke ‘gevoel’, dat bij spreken hoort en niet aan ‘spreken’ zelf of aan ‘symptomen’ van stotteren, waarop vrijwel alle andere therapieën zich richten.

michiel schreef:

- niet stottert als je aan het zingen bent

Vrijwel iedere stotteraar kan probleemloos zingen

michiel"]
[quote="Robyn schreef:

Die del-ferro (of hoe je het ook schrijft) methode zou ik echt vreselijk vinden.

(maar dan in Middelburg )

Robyn"]
[quote="michiel schreef:

- niet stottert als je aan het zingen bent

Vrijwel iedere stotteraar kan probleemloos zingen

Pervinco schreef:

Is zingen niet met je linkerhersenhelft en praten met je rechter? Zoiets vaags staat me nl bij...

Suleika schreef:

kennen jullie ook de cooper-kit... of cooper methode?

michiel"]
[quote="Pervinco schreef:

Is zingen niet met je linkerhersenhelft en praten met je rechter? Zoiets vaags staat me nl bij...

Cathelijne"]
[quote="Suleika schreef:

kennen jullie ook de cooper-kit... of cooper methode?