Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-02 19:56

Depressie.... begrijpen?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-02 19:56

N.a.v. het topic van Marije (en dit heeft verder niks met jou te maken, marije, het is absoluut niet persoonlijk bedoeld)
dacht ik weer even terug aan vorig jaar. Toen had mijn moeder ook een ernstige depressie. Hebben jullie zoiets wel eens van dichtbij meegemaakt?

Ik kan daar dus absoluut niet tegen. Depressie ruist tegen alles in waar ik waarde aan hecht. Ik kan me gewoon niet voorstellen dat iemand 'niks meer leuk' kan vinden. Dat ie door alles, ook positief bedoelde dingen, zichzelf juist dieper in de put praat. Verhalen over een depressie, of mensen in mijn omgeving daarmee, maken me eigenlijk ongelooflijk geirriteerd en soms zelfs een beetje kwaad. Ik heb de neiging om het heel erg te bekijken als zelfmedelijden namelijk... Ook met mijn moeder bijvoorbeeld. Ik maakte me er ongelooflijk boos om, dat wij zoveel moeite voor haar deden, en zij zo vreselijk lusteloos was. En zichzelf nergens toe kon zetten. Niet voor zichzelf, en ook niet voor de omgeving. Alleen maar wentelen in zelfmedelijden, leek het wel.

Nou weet ik, dat is me vaak zat door een dokter uitgelegd, dat een depressie een ziekte is. Maar nog kan ik het niet begrijpen. Waarom kan je jezelf dan niet gewoon een schop onder de kont geven van 'kom op, even er tegenaan'? Waaron kan je niet lol halen uit de dingen die je zelf leuk vind? Bijv paardrijden? Waarom wordt alle commentaar of opbouwende kritiek dan bekeken als eeuwig negatief?

Ik ben zelf heel erg iemand die tegen mezelf zegt 'niet zeuren, kom op' en ik kan dus nog steeds niet begrijpen dat iemand dat niet kan. Dat zoiemand niet pissig kan worden, bijv. op zichzelf! Ik vind dat zoo moeilijk te bevatten!

Hebben jullie daar ervaring mee? Of vinden jullie mij nou harteloos?

**Geplaatst**: 12-01-02 20:01

Geplaatst: 12-01-02 20:01

Ik snap je best hoor. ik ben zelf ook zo vaak depressief geweest.. nu ook een klein beetje maar niet écht depressief.
als je depressief bent wil je meestal aandacht (niet banketstaaf bedoelt ofzo) en daarom worden door depressieve mensen berichtjes geplaatst, dat ze zich kl*te voelen en al die dingen.
ik deed het ook.. iedereen had dan medelijde met je..d at geeft je dan een beter gevoel.
maargoed als je steeds zulke berichtjes plaatst, komt het natuurlijk over alsof je gewoon een aandachttrekkertje bent. terwijl je gewoon lijd aan depressie..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-02 20:10

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-02 20:10

Nouja echte depressie en 'dipje' is wel een verschil natuurlijk. Ik heb ook wel eens een dag dat ik het liefste wil dat iedereen aardig tegen me is en me opvrolijkt. Maar voortdurend zwartkijken, met dat soort mensen kan ik dus niet zo goed omgaan.

Net als het feit dat mensen dan hopen dat een psych oid alles op akn lossen. De enige die dat kan, ben jijzelf. Ik snap echt wel dat sommige mensen dingen hebben meegemaakt die absoluut niet leuk zijn. Maar om je leven daardoor te laten verknallen?

Ik kan echt op de brommer naar de manege zitten met een klotebui, en dan zie ik een heel lief schaapje, of een geweldig mooie boom in het zonnetje, en dan denk ik 'ach, wat is dat toch mooi' oid. Gewoon kleine dingetjes, waar je heel gelukkig van kan worden Lovers

**Geplaatst**: 12-01-02 20:21

Geplaatst: 12-01-02 20:21

Hmm, ja, ik kan me dat heel goed voorstellen. Zo denk ik eigenlijk 99% v/d tijd ook, maar ik weet nog wel hoe het was om dat NIET te hebben. Daardoor kan ik nu juist genieten van de kleine dingetjes. En thank god had ik een paard, want dat heeft me er zó doorgesleept. Ik ben niet echt zwaar depressief geweest (ben niet naar een shrink gegaan voor mezelf dan, en ik zou het ook nóóit willen toegeven dat het wél ernstig was), maar heb járen achter de feiten aangelopen. Ik kon toen op het moment zelf wel zeggen dat ik me gelukkig voelde, maar dat was meer omdat ik het zo'n ongelofelijk zeikverhaal begon te vinden. Ik zei alleen maar dat ik me k*t voelde voor mijn gevoel. In feite voelde ik niks, wat alleen nog maar erger is. Ik weet niet, ik ben er nu gelukkig overheen en kan nog best een dipje hebben, maar ik kan mezelf ook weer ontzettend opbeuren (en vice versa Schijnheilig

als dat mij uitkomt vooral }> ). Voor mij is het gewoon een waarheid als een koe: een dag neit gelachen is een dag niet geleefd.
Ik heb er verder niets aan overgehouden, behalve dan dat ik mijn paard NOOIT weg doe Lovers

...

**Geplaatst**: 12-01-02 20:23

Geplaatst: 12-01-02 20:23

Daar is denk ik een heel makkelijk antwoord op wat het juist moelijker maakt. Iemand die depressief is ziet gewoon geen leuke dingen meer. Als iemand dat niet ziet en ook niet merk dat ie in een negatief spiraal zit, hoe moet zo iemand zichzelf dan die schop onder zijn kont geven. Jij zegt dat je het niet begrijpt. Je kan ook bij jezelf denken, kan je het niet begrijpen of wil je het niet begrijpen.
Zoals je zegt heb je een depressie van heel dichtbij meegemaakt. Dan zou je juist denken dat iemand die er mee te maken heb gehad, uitleg heeft gehad wat het inhoud, het juist moet proberen te begrijpen.
( hiermee zie je ook dat het begrip begrijpen in een gouden weegschaaltje gelegd moet worden, want zoals ik het nu opvat is het vast niet bedoeld)
Het is heel moeilijk om een depressie te kunnen begrijpen, want je weet niet wat er bij de ander door het hoofd spookt. Mensen verwarren een rottige periode waarin je het idee heb dat je in een dal zit, vaak met een depressie. Dat zijn twee totaal verschillende dingen.
Zoals Nathalie het beschrijft is het in mijn ogen geen depressie. Ze zegt het zelf eigelijk al: het is een vraag om aandacht. Iemand die depressief is zit juist niet op deze aandacht te wachten. Dat is ook de rede dat er pas laat ingegrepen wordt. Een depressie kan een hele gevaarlijke wending nemen. ( denk aan zelfmoord, verwonding enz) Iedereen in een gezin is er de dupe van en in dit geval met je moeder, jij was daar ook de dupe van.

**Geplaatst**: 12-01-02 20:32

Geplaatst: 12-01-02 20:32

Ik ben zelf ook precies hoe jij het beschrijft. Ik kan mezelf altijd erg goed oppeppen en ik ben erg sterk in relativeren.
Maar ik heb wel erg veel begrip voor mensen die een depressie hebben. Ik heb een zusje en zij is al jaren depressief. Ik wil het je wel uitleggen, maar dan via PB want ik wil niet het hele verhaal hier op internet gooien. Als je wilt, dan zie ik je PB wel verschijnen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-02 20:36

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-02 20:36

Niet willen begrijpen en niet kunnen begrijpen ligt in mijn geval denk ik dicht bij elkaar. Juist omdat ik het niet kan begrijpen, omdat mijn 'karakter' of hoe je het wil noemen, zelfmedelijden en zwartkijken als totaal fout beschouwt, weet ik ook niet of ik het wil begrijpen. Mmmm dit wordt wel erg vaag.
Ik wil het misschien niet begrijpen nee, omdat ik simpelweg het idee dat mensen zo kunnen zijn, niet kan verkroppen.

Citaat:
iedereen had dan medelijde met je..d at geeft je dan een beter gevoel.
maargoed als je steeds zulke berichtjes plaatst, komt het natuurlijk over alsof je gewoon een aandachttrekkertje bent. terwijl je gewoon lijd aan depressie..

Fout, dat is geen depressie maar hoogstwaarschijnlijk een dipje. Maar hier gaan ook mijn nekharen overeind staan 'gewoon aan een depressie lijden'

Het lijkt de laatste tijd wel een beetje een nieuwe hype te zijn, dat steeds meer mensen maar 'een depressie' hebben. Je kan toch niet zomaar iets afdoen als 'ik lijd gewoon aan depressie'? Dat is in mijn ogen iets als 'makkelijk excuus'

Moeilijk onderwerp eigenlijk Frusty

Laatst bijgewerkt door Laura op 12-01-02 20:40, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-01-02 20:37

Geplaatst: 12-01-02 20:37

tja ik snap wel dat je het niet boos bedoeld hoor!
maar om aandacht vragen doe ik niet!
dat krijg ik soms te veel!
ik wil liever alles in mijn eentje doen en zo!
maar om het te vertellen aan iemand moest helpen dus doe ik dat maar niet dat het helpt of zo maar oke!
en tja als je gewoon heel veel mee hebt gemaakt zie je het leven niet zo meer zitten toen ik 12 was was ik altijd blij en aardig en zo maar nu ben ik een onaardig kreng geworden(kan er niks aan doen Frusty

)
tja depressies roep je niet op hoor die komen en gaan na een tijd!
als je zoveel mee maakt in je leven dan zie je het echt niet meer zitten!
zelfs me verzorgpaardjes lijden eronder!
ik ga er minder vaak heen dan eerst Frusty

(stomkop!)
echt niets boeit mij meer maar ik hoop dat dat weer langzaam komt!
langzaam Gaaaap

**Geplaatst**: 12-01-02 21:15

Geplaatst: 12-01-02 21:15

marije b schreef:
ik wil liever alles in mijn eentje doen en zo!

Precies, en daar gaat het volgens mij fout. Dan ga je het opkroppen en dan is het eind zoek. Heel goed dat je nu hulp zoekt overigens! Als je alles maar diep van binenn weg laat rotten, dan komt het imo pas goed als het eruit komt/kán.
Bij mij zat een meisje in de klas en die was manisch depressief. Dat bleek pas toen ze opgenomen was. Ze was op een dag tijdens school gewoon weggelopen, langs het spoor, langs drukke wegen etc. De hele dag had ze rond gelopen, nergens naar toe, maar ze was wel heel erg ver weg geraakt. Uiteindelijk hadden ze haar gevonden, zat ze ergens op een bankje met lege oogjes voor zich uit te staren. Daar was het dus HELEMAAL mis gegaan. Ik schrok me wild, het was gewoon een stil meisje, maar dat zoiets kón gebeuren, dat kon ik echt niet bevatten. Ze zit nu inmiddels al dik 2 (of 3, zou ook zomaar kunnen) jaar in de kliniek. Dat lijkt me ook een hel, snap ook niet helemaal wat ze daar nou aan heeft. Er was op een gegeven moment sprake van dat ze weer naar huis mocht en dat ze weer op school zou komen, maar toen ging het gewoon wéér mis. Kennelijk voelde ze zich toch 'veilig' of 'beter' in de kliniek.
Ik heb toen wel gemerkt dat het niks op lost, en dat het ook helemaal geen zin heeft, want je bent dan gewoon járen van je leven kwijt. Ik denk wel dat het ínzien van je situatie bij sommige mensen heel lang duurt, en dat ze dan pas hulp accepteren.

**Geplaatst**: 12-01-02 21:24

Geplaatst: 12-01-02 21:24

ik ben ook al bijna weggelopen!
heb de hele dag gespijbeld en wou naar een vriendin ergens in n-b alleen had ik niet genoeg voor een kaartje anders was ik weg Scheve mond

**Geplaatst**: 12-01-02 21:32

Geplaatst: 12-01-02 21:32

Nathalie schreef:
als je depressief bent wil je meestal aandacht (niet banketstaaf bedoelt ofzo) en daarom worden door depressieve mensen berichtjes geplaatst, dat ze zich kl*te voelen en al die dingen.
ik deed het ook.. iedereen had dan medelijde met je..d at geeft je dan een beter gevoel.

De meeste mensen die depressief zijn, willen juist geen aandacht, bij een echte depressie zul je niet snel aandacht willen trekken.

Laura, ik kan me voorstellen dat het moeilijk te begrijpen is dat depressieve mensen zichzelf geen "schop onder de kont" KUNNEN geven, als je het zelf niet kent. Maar is geen onwil, en juist doordat je jezelf niet meer kan motiveren, wordt alles alleen maar erger.
Het is een ziekte, iets wat genezen moet worden. Ik ben het met je eens dat het uiteindelijk uit jezelf moet komen, maar professionele hulp én medicatie geven meestal wel een zetje in de juiste richting.

Laatst bijgewerkt door maaike_vdv op 12-01-02 21:38, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 12-01-02 21:35

Geplaatst: 12-01-02 21:35

mmmhhh.... tja ..... eigelijk wat kan ik hier op zeggen...

alleen dat dat vaak het probleem is van mensen die depri zijn dat andere ze niet begrijpen of willen begrijpen!!!!!!!!!

snap je dan niet dat juist nog meer zeer doet.!!

er zijn ook mensen die echt depri zijn en jij loopt een beetje te zeggen dat ze het alleen maar doen om aandacht te krijgen en dat ze zich zelf een beetje zielig lopen te maken.

nou ik denk dat mijn verhaal niet echt logica is maar tja sorry was een beetje boos en teleur gesteld in iedereen die zulk soort mensen maar aanstellers vinden.
( zeker mensen die het al van dichtbij mee gemaakt hebben)
wat je in mijn ogen over je moeder schrijft is dat het een slappeling is en dat ze aandacht wil nou sorry dat gaat er bij mijn niet in Boos!

**Geplaatst**: 12-01-02 21:36

Geplaatst: 12-01-02 21:36

En het lost niks op, soms zou dat wel makkelijk zijn, maar ja, dan zit je daar... Heb ik ook wel 10x bijna gedaan. Het was dat ik langs mijn paard moest toen ik daadwerkelijk mijn spulletjes gepakt had. Toen dacht ik letterlijk: maar jou laat ik niet achter in deze hel. Beetje zot achteraf, want die hel was helemaal van mij en daar had hij niets mee te maken, maar goed, ik ben toen weer met lood in mijn schoenen naar binnen gegaan en heb alles weer uitgepakt, maar wel de tas in mijn kast laten staan... Ik had ook absoluut geen idee waar ik heen zou gaan. Kort daarna (iets meer dan een jaar) liep mijn klasgenootje dus echt weg (die was gewoon aan de wandel gegaan, zonder dat ze überhaupt nog nadacht).
Het is heel moeilijk om zoiets (vrijwel alle situaties) te begrijpen als je er niet zelf in zit. En zelfs al heb je er in gezeten, dan nog voelt die ander zich vrij onbegrepen. Het is wel iets wat je helemaal zelf moet doen, maar hulp is niet verkeerd.

**Geplaatst**: 12-01-02 21:42

Geplaatst: 12-01-02 21:42

nathalie iemand die depressief is wil juist geen aandacht maar ik weet inmiddels dat ik het ergens kwijt moet!
bij mijn vriendinnen kan dat niet want die snappen echt niet hoe ik mij voel die denken dat ik zielig persoon ben die om aandacht vraagt maar dat is het laatste wat ik zal doen!
dat ik depressief ben laat ik niet graag merken maar ik ben het nu eenmaal ik kan het ook niet stoppen!
gisteren had ik zoiets van jij hoort hier niet(over mij)
ik begin steeds weer meer te denken aan zelfmoord omdat ik gewoon zoveel aandacht krijg en dat vat ik heel negatief op het liefst ga ik gewoon ergens in een greppel liggen en wachten totdat ik dood ben Frusty

**Geplaatst**: 12-01-02 22:02

Geplaatst: 12-01-02 22:02

Laura ik kan me best voorstellen dat je zo reageert, jouw moeder was depressief maar eigenlijk moest zij de SPIL van het gezin zijn. Zo zit dat nu eenmaal met moeders die zouden deze zorg aan moeten kunnen. Maar helaas is dat niet altijd zo, ook een moeder ziet het soms niet zitten en kan het dan even niet aan. En eigenlijk is het dan zo dat als de spil wegvalt het hele gezin ook slachtoffer is. Vandaar dat ik jouw reactie ook heel goed begrijp, maar probeer ook het van een andere kant te bekijken

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-02 22:50

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-02 22:50

Ho eventjes, Kvika, hier wil ik dus ABSOLUUT niet naar toe.

Citaat:
en jij loopt een beetje te zeggen dat ze het alleen maar doen om aandacht te krijgen en dat ze zich zelf een beetje zielig lopen te maken.

Dat zeg ik absoluut niet. Lees mijn berichtje nog maar eens over.

Citaat:
( zeker mensen die het al van dichtbij mee gemaakt hebben)

Ik heb het ook van dichtbij meegemaakt...

Citaat:
wat je in mijn ogen over je moeder schrijft is dat het een slappeling is en dat ze aandacht wil nou sorry dat gaat er bij mijn niet in

En daar wordt ik dus een beetje pissig van want dit is totaal niet wat ik schrijf. Ik laat zien dat ik een depressie bij mijn moeder van dichtbij heb meegemaakt en dat ik erg veel moeite heb om daar begrip voor op te brengen. Dat is wel eventjes iets anders dan dit wat jij even zo simpel stelt! Toevallig ben ik hardstikke trots op mijn moeder hoe goed ze er bovenop is gekomen. Want zij heeft gelukkig een moment gehad dat ze begreep dat zij het zelf in de hand had. Dat zíj degene was die kon kiezen om op die wijze door te gaan of het roer om te gooien. Dat dat niet vanzelf ging, okee, dat heeft ze geaccepteerd en daar heeft ze ook veel moeite voor gedaan. Dus vertel mij alsjeblieft niet dat ik zeg dat mijn moeder een slappeling is.. Mijn moeder is de dapperste persoon die ik ken.

Laatst bijgewerkt door Laura op 12-01-02 22:58, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-02 22:55

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-02 22:55

Kijk, Marije b,
dat is weer iets wat mij een beetje tegen het been stoot. In jouw berichtje is nergens een positieve draai te vinden. Kan je dan zelf niet denken van 'die aandacht is fijn, want er zijn blijkbaar wel mensen die om mij geven' ?

Maargoed, laten we het niet persoonlijk maken.
Wat ik verder nog wel even kwijt wil, is dat zelfmoord absoluut iets is wat ik vreselijk vind. Als je moeder aan de telefoon hangt met het Riagg en hen vertelt dat ze het liefst er op dit moment een einde aan zou maken, terwijl jij in de kamer bent, daar wordt je niet vrolijk van. Ik vind dat vreselijk egoistisch en ondankbaar tegenover alle mensen die van je houden en die moeite doen om jou er doorheen te slepen Boos!

Maargoed, ik ben bang dat ik toch mensen tegen het zere been ga stoten nu. Is niet mijn bedoeling, maar dat is wel mijn mening. Misschien wil ik het inderdaad wel niet begrijpen..?

**Geplaatst**: 12-01-02 22:58

Geplaatst: 12-01-02 22:58

Ik snapte vroeger ook niet dat mensen zich zo slecht kunnen voelen. Nu weet ik hoe het is om depressief te zijn. Ik was vroeger echt n levensgenieter, maar nu vind ik nergens nog wat aan. Ik weet eigenlijk ook niet wat me tegenhoud...
Aandacht trekken, ik verwond mezelf al n hele tijd en op plaatsen waar niemand t kan zien. Helaas word je van n depressie ook vrij agressief en prikkelbaar. Ik ben soms echt onredelijk, en op dat moment heb ik dat niet door.
Maar een klasgenoot heeft mijn docent erover aangesproken (ik was echt razend, vond dat ze geklikt had). Ik heb alles proberen te ontkennen. Maar nu is het zo erg dat t niet meer gaat. Heb al vaak gedacht over hoe ik t zou doen en hoe de anderen zouden reageren...
Ik heb heel lang willen ontkennen dat ik een depressie heb, dat was iets voor 'gestoorden', ik was zo niet...
Ik ga stoppen want ik ga hier onderdoor

**Geplaatst**: 12-01-02 23:09

Geplaatst: 12-01-02 23:09

Tsja...als ik heel eerlijk ben moet ik nou zeggen dat ik meer moeite heb om jou te begrijpen dan mensen met een depressie Laura...ik kan me nl best voorstellen dat er mensen zijn die als ze depressief zijn geen controle meer hebben over hun gevoelens en hoe ze die moeten uiten...ik kan me namelijk heel goed voorstellen dat we allemaal zo ontzettend verschillend zijn en dat we emoties allemaal weer anders beleven...net zoals ik heel goed kan begrijpen dat mensen er verschillende meningen op na houden en al deel ík iemand's mening soms dan niet, als hij onderbouwd wordt kan ik er wel begrip voor hebben...en tsja, waar het mensen die depressief zijn betreft; ik ben van mening dat het voor die mensen zelf nog altijd erger is dan voor hun omgeving!!! Natuurlijk wil ik de omgeving niet uitvlakken, maar die mensen hebben wel vaak een manier gevonden waarop ze er mee om kunnen gaan terwijl de persoon die aan de depressie lijdt die dus helaas niet heeft. En echt laura, ik bedoel het niet banketstaaf naar jou toe, maar ik vind dat je toch wel iets meer je best mag doen om mensen te begrijpen...ik heb het idee dat je met paarden meer geduld hebt dan met mensen Haha!

Ik vind het eigenlijk toch een beetje egoistisch om het zo te bekijken dat je het blijkbaar egoistisch vind van iemand zo ongelukkig is dat ze zich geen raad meer weten...en dat je er aanstoot van neemt dat je niks positiefs kan vinden in bijv. het berichtje van Marije snap ik eerlijk gezegd ook niet...Let wel, ik zeg blijkbaar omdat ik niet zeker weet of ik het goed interpreteer...maar goed, ik denk dat het geen kwaad zou kunnen als je toch eens zou proberen om je in te denken voor wie het nou eigenlijk het ergst is...tuurlijk is het voor jou erg als je je moeder hoort zeggen dat ze er een einde aan wil maken, dat is vreselijk voor jou! Maar misschien kan je je dan toch eens proberen te bedenken dat jij "gezegend" bent dat jij je emoties wel onder controle hebt zeg maar en hoe erg het moet zijn voor iemand om zulke negatieve gevoelens te hebben en ze blijkbaar niet te kunnen sturen...want volgens mij is het echt een kwestie van niet kunnen en niet van niet willen...snap je wat ik bedoel??? Hmmm...als ik niet duidelijk ben moet je maar even om opheldering vragen... Haha!

Iig wel een goed topic, maar ik ben benieuwd wat je gaat doen met jouw onbegrip voor mensen met een zware depressie...want ik vind persoonlijk dat je dat wel hebt, maar goed, dat geeft niet natuurlijk...jij bent jij en ik ben ik enz....maar goed, het feit dat je dit topic hebt gestart geeft me toch het idee dat je hier een beetje over aan het nadenken bent, dus ik ben benieuwd of de reacties die er komen je verder aan het denken zetten... Lachen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-01-02 23:28

Geplaatst door de TopicStarter : 12-01-02 23:28

Vikki, ik snap waar je heen wilt, denk ik. Als ik diep binnenin mezelf kijk, en nou gaat het misschien wel persoonlijk worden, denk ik dat ik ook boos ben. Dat een depressie zo door kan werken in een gezin. Dat het niet alleen degene die er aan lijdt opvreet, maar ook de personen die met deze persoon samenleven. Ik ben ook boos dat het zover is gekomen zonder dat ik het heb kunnen tegenhouden. Ik heb gewoon een hekel aan depressies. Haha!

Natuurlijk is het hardstikke rot voor de persoon die eraan lijdt. Maar ik weet niet of het voor de medemensen makkelijker is hoor.. en juist daarom heb ik zoiets van 'zet je schouders eronder' dat het niet zo makkelijk is, weet ik. Maar probeer het dan voor alle mensen die van je houden.

Ik denk dat ik, juist omdat ik het van zo dichtbij heb meegemaakt heb en als 'publiek' heb staan toekijken, ik weet hoe erg het voor de omgeving is als je totaal geen moeite doet om te willen genezen.

**Geplaatst**: 12-01-02 23:30

Geplaatst: 12-01-02 23:30

Ben het volledig met Vikki eens. Mensen met een depressie zitten niet zomaar in een dipje, maar het heeft een lichamelijk oorzaak, namelijk een stof ,serotonine, wordt te snel opgenomen door neurotransmitters in de hersenen. Dit ook is afahankelijk van verschillende factoren (erfelijkheid, ingrijpende gebeurtenissen). Mensen die hier last van hebben kunnen zich hiet niet zelf over heen zetten, maar kunnen er boven op komen mbv medicijnen, antidepressiva, die zorgen dat het serotoninegehalte weer goed geregeld wordt. Ik weet niet meer wie dat zei, maar het is dus 'niet gelijk naar een psych lopen', het is soms echt noodzakelijk die medicijnen. Ik heb verschillende er ontzettend van zien opknappen! Ik kan me wel voorstellen dat het voor de omgeving vervelend is, maar idd is het voor de gene die het heeft echt veel erger!

**Geplaatst**: 13-01-02 00:44

Geplaatst: 13-01-02 00:44

Ik moet toch ook even reageren. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen het niet kunnen begrijpen. Als ik zelf een betere periode heb, begrijp ik ook niet waarom ik in een slechte periode niets kan. En als ik het zelf dan niet begrijp, kan ik het van een ander ook niet verwachten.
Een echte depressie is inderdaad een ziekte, net als bijvoorbeeld de griep. Als je griep hebt kun je ook van ellende vaak je bed niet uitkomen, dan wil het lichamelijk niet meewerken, maar dan blijven de meeste mensen toch maar in bed, ze hebben griep, ze voelen zich ziek.
Mensen die depressief zijn, zijn ook ziek, voelen zich ook ziek, willen ook op bed blijven liggen, maar dat kan niet want het ziek voelen is niet fysiek, dus telt het dan niet?? Tegen iemand met een griep of een ander duidelijk waarneembare ziekte wordt zelden gezegd, he joh, geef jezelf een schop onder je kont en zet eens door. Het is het ongrijpbare wat het zo moeilijk maakt.
Ik ben al jaren ernstig depressief. Er zijn dagen dat ik me beter voel, en soms buiten mijn paard om ook wel eens iets leuks ga doen, maar dat mag eigenlijk al niet van mezelf, want dan hoef ik ook niet in de ziektewet te zitten, dan kan ik wel weer gaan werken.
Een depressie is heel moeilijk te aanvaarden, voor de patiënt zelf, en voor de familie/omgeving.
Ook ik verwond mijzelf, ik automutileer (klinkt alweer meer als echte ziekte, dus is meer aanvaardbaar voor mensen) mijn armen met messen, of met ongeacht wat voor voorwerp waar ik aan kan komen. Ik loop altijd netjes met lange mouwen, je zult mij, en met mij maar heel weinig mensen, zien pronken of aandacht trekken met hun lidtekens.
Ik wil dit verhaal afsluiten met het wetenschappelijk vastgestelde feit: juist de sterke mensen zijn gevoelig voor depressies. Een deel is erfelijk bepaald, een deel is fysiek (idd de serotonine) maar ook een groot deel ik karakter. En laat nou juist de mensen die sterk zijn veel te lang proberen om dingen te ontkennen en alleen op te lossen. Dat zijn de mensen die niet om hulp vragen, en dat zijn de mensen die het grootste risico lopen, niet zwakkelingen die altijd al liepen te klagen, die worden zelden depressief.
Ik hoop voor jou Laura, dat je in je omgeving zo weinig mogelijk depressieve mensen tegen zult komen, maar mocht het toch gebeuren dan wens ik je daar veel sterkte mee, ik weet dat het niet meevalt.
En dat gesprek van je moeder met het Riagg, had nooit zo plaats mogen vinden dat jij dat kon horen. Depressief of niet, daar kan/mag je je kinderen nooit mee opzadelen.
Waarmee ik niet wil zeggen dat je je eigen leven nooit zelf zou mogen beëindigen. Jij hebt dat leven gekregen en hebt zelf de regie in handen. Diezelfde regie die ervoor moet zorgen dat je de draad weer oppakt, kan soms een andere kant op buigen. Egoistisch? Ja, zeker wel. Maar uiteindelijk moet ieder voor zichzelf kiezen. Wij hebben allemaal een overlevingsinstinct, iedereen, (het beste voorbeeld de nieuwjaarsramp in Volendam, de mensen renden over elkaar heen om bij de uitgang te komen, puur overlevingsinstinct die dan ervoor zorgt, dat je de mensen om je heen niet ook allemaal meeneemt, ze renden over elkaar heen) Als ditzelfde overlevingsinstinct jou een andere kant op stuurt, wat je niet zou verwachten van een overlevingsinstinct, maar wat wel kan gebeuren, is dat net zo egoistisch als de mensen in Volendam, die hun lijf gered hebben tov anderen. Sommige oerinstincten zijn niet zomaar uit te schakelen. De nood in het hoofd van een ernstig (manisch)depressief persoon kan net zo hoog oplopen dan bij Volendam situaties.
Het kwam voor mij erg onverwacht, dit topic, en heel goed voorbereid is dit stukje dan ook niet, maar ik hoop toch dat ik dingen duidelijk(er) heb kunnen maken. En als er voor mensen dingen instaan die niet kunnen, pb dan even, dan zal ik het evt aanpassen of laten verwijderen. Ik heb niemand willen kwetsen, alleen kijken of ik het verschijnsel depressie iets beter kon duiden. Ik weet niet of het gelukt is.

**Geplaatst**: 13-01-02 01:02

rea

Geplaatst: 13-01-02 01:02

automutilatie wordt helemaal niet beter aanvaard! Integendeel, ze noemen het ziekelijk en aandachttrekkerij. En daar kan ik het mee doen...

**Geplaatst**: 13-01-02 01:19

Geplaatst: 13-01-02 01:19

Heb toevallig net een college neurofarmacologie gehad over depressie, het is echt een ziekte, met een lichamelijke oorzaak, dus het is echt niet altijd zo dat je er zelf wat aan kunt doen, ook al wil je het wel heel graag! (wat vaak ook nog eens het probleem is bij een depressie)

Uit mijn syllabus, al denk ik dat een groot aantal van jullie dit niet zal kunnen volgen (als er rare woorden in staan: of het is een term die je niet kent Knipoog

of OCR functioneert toch niet zo goed)

Stemmingsstoornissen en antidepressiva

Stemmingsstoornissen worden gekenmerkt door het feit dat als primaire aandoening de stemming ernstig verstoord is. Er zijn twee hoofdvormen van stemmingsstoornissen, de manie en de depressie. Bij manie is de stemming pathologisch verhoogd, terwijl deze bij een depressie pathologisch verlaagd is. Daarnaast vertonen de patiënten ook gedragsstoornissen (b.v. dadendrang, respectievelijk inactiviteit) en stoornissen in het lichamelijk functioneren (b.v. slaapstoornissen). Wanneer een persoon in zijn/haar leven zowel manieën als depres-sies doormaakt, spreekt men van een bipolaire stoornis die ook wel manisch-depressieve stoornis wordt genoemd. Bij de manie, die hier verder niet besproken zal worden, vormen antipsychotica de eerste keus in de farmacotherapie. Voor behandeling van depressies zijn dit de antidepressiva, die globaal onderscheiden kunnen worden in de monoamine-oxidase (MAO) remmers en de zogenaamde heropname (reuptake) blokkers. Tesamen zijn deze middelen bij zo'n 60-70 % van de patiënten met een depressie effectief, in die zin dat na 1 tot 2 weken van behandelen de symptomen van de depressie geleidelijk aan beginnen te ver-minderen. Het werkingsmechanisme van antidepressiva lijkt vooral gebaseerd te zijn op de eigenschap dat deze farmaca de activiteit van de monoaminerge (m.n. noradrenaline en se-rotonine) neurotransmissie in de hersenen verhogen, door de heropname van deze neuro-transmitters in het presynaptische element te remmen (tricyclische antidepressiva (TCA) zoals imipramine, en selective serotonin reuptake inhibitors (SSRI) zoals fluoxetine), dan wel de afbraak van deze neurotransmitters te verhinderen (MAO remmers). In combinatie met de bevinding dat reserpine, een farmacon dat vroeger werd gebruikt voor de behandeling van hypertensie en werkt via depletie van monoarninerge neurotransmitters, bij een deel van de behandelde patiënten een depressie induceerde, leidden deze gegevens tot de "mono-amine hypothese" van depressie. Volgens deze hypothese zou een tekort aan noradrenaline enlof serotonine de biochemische basis vormen voor depressie. Ondanks dat de "monoamine hypothese" wordt ondersteund door dierexperimenteel onderzoek en bruikbaar is gebleken bij de ontwikkeling van een aantal, klinisch effectieve, antidepressiva, pleiten vele gegevens ook tegen de juistheid ervan. Zo is een monoamine deficiëntie in plasma, urine of cerebros-pinale vloeistof van depressieve patiënten niet onomstotelijk aangetoond. Een ander argu-ment tegen de "monoamine hypothese" is dat, in parallel met de boven besproken situatie m.b.t. antipsychotica en schizofrenie, de verhoging van de monoaminerge neurotransmissie door antidepressiva acuut optreedt terwijl de antidepressieve werking een aantal weken op zich laat wachten. Ten gevolge van deze bevindingen is de "monoamine hypothese" in de laatste 2 decaden dan ook grondig herzien, waarbij meer aandacht is besteed aan mogelijke neuroadaptieve mechanismen als verklaring voor de werking van met name TCA's en SSRI-s. Zo werd bijvoorbeeld onderzocht of monoaminerge receptoren qua aantal, gevoeligheid en respons veranderen na langdurige toediening van deze farmaca. Dit bleek inderdaad het geval te zijn, zoals moge blijken uit b.v. een vermindering van het door noradrenaline gesti-muleerde adenylaat cyclase, die optreedt parallel aan een vermindering van het aantal en de gevoeligheid van -adrenerge receptoren. Hoe deze veranderingen in receptor responsen tot stand komen is nog niet geheel duidelijk. Het lijkt er echter op dat voor veranderingen in het noradrenerge systeem een intakt serotonerg systeem noodzakelijk is en vice versa. Hierbij kan een deel van de receptorveranderingen geïnterpreteerd worden als louter adaptatie aan bijvoorbeeld een chronische toename van noradrenaline enlof serotonine in de synaptische spleet. Daarbij is het ook goed om te bedenken dat de meeste antidepressiva ook nog tal van andere farmacologische eigenschappen hebben die kunnen bijdragen aan het besproken spectrum van neuroadaptaties die waarschijnlijk ten grondslag liggen aan de therapeutische werking van deze middelen.

**Geplaatst**: 13-01-02 01:32

Geplaatst: 13-01-02 01:32

Laura schreef:
En daar wordt ik dus een beetje pissig van want dit is totaal niet wat ik schrijf. Ik laat zien dat ik een depressie bij mijn moeder van dichtbij heb meegemaakt en dat ik erg veel moeite heb om daar begrip voor op te brengen.

Het moeilijk begrip op kunnen brengen voor een depressief iemand wordt zwaar ondergewaardeerd! Er wordt vaak vergeten hoe zwaar en moeilijk het ook voor de partner van een depressief iemand is! Mijn man slikt sinds anderhalf jaar seroxat (anti-depressiva) en ook ik heb veel moeite om begrip op te brengen. Zo vergeet hij bv heel erg veel, luistert of helemaal niet of erg slecht, is evengoed vaak geirriteerd, snauwt me vaak om niks vreselijk af, etc etc.

Dus is het idd als partner, of dochter, of welke relatie dan ook, best moeilijk om altijd maar even begripvol te zijn voor de depressieve in het verhaal! Simpelweg omdat je als buitenstaander -ook al maak je het van heel dichtbij mee, je blijft een buitenstaander- erg moeilijk is om te gissen naar de gedachtengangen en de beweegredenen van je partner/moeder etc.