Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 08-05-04 19:05

Bang, even mijn verhaal kwijt.

Geplaatst door de TopicStarter: 08-05-04 19:05

Oke, ik vind dit heel moeilijk om het op te schrijven, maar ik wil toch even mijn verhaal kwijt. Ik doe dit onder een schuilnaam.

Drie jaar geleden vond ik verzorgpaarden. Ik was er heel blij mee. Het was ook een hele aardige man. Ik kon mijn verhaal daar doen omdat ik al problemen thuis had. Hij hielp me. Ik vertrouwde hem. Totdat hij TE aardig voor me werd. Hij zat aan me. Hij vroeg of ik het goed vond, maar ik was zo bang en verstijfd, dat ik maar zei wat hij wilde horen. Het gebeurde elke keer stiekem; even zijn hand op het zadel leggen als ik op wilde stappen, of even onder mijn t-shirt als ik hem hielp met klusjes. Hij kreeg er genoeg van.. hij wilde meer. Op een gegeven moment had hij een tractor gekocht. Omdat ik geholpen had met de boerderij schilderen, mocht ik ook helpen met dat ding opknappen. Toen we er mee bezig waren, wilde ie even pauze. Opeens deed hij zijn broek naar beneden en moets ik *iets* voor hem doen. Ik was zo bang en vond het zo goor! Maar ik wist niet wat ik moest doen. Ik was 12! Mijn zusje werd allergisch voor de kat. Ik was er kapot van dat ie weg moest, dus hij mocht wel bij die man komen wonen. Hij dreigte om de kat te vermoorden als ik iets zou zeggen. Stom genoeg bleef ik daar wel steeds komen. Ik weet niet wat dat was, ik was zo bang voor hem. Hij leerde me poolen, een spelletje waar ik nu bang voor ben. Toen ik het beter kon, wilde hij me een ander spelletje leren. Hij heeft me daar verkracht. Ik was verstijfd van angst, ik wist niet meer wat ik moest doen. 6 dagen later heeft hij me nog een keer verkracht. De dag daarna kwam ik mijn spullen ophalen, hij had alles al klaar gelegt en alle deuren zaten op slot. Hij was ook nergens te bekennen.
Ik heb dit een paar jaar geheim gehouden. Totdat ik in een huis kwam waar ze erachter kwamen dat ik automutileerde. Ik vertrouwde niemand meer, heb toen dus ook niet het hele verhaal verteld. Ik wilde niet dat mijn ouders erachter kwamen. Bij een gesprek kwam ik iemand van jeugdzorg tegen, die mijn plaatser was. Haar heb ik alles verteld. Nu moet ik in therapie, maar ik durf niet. Sinds ik het haar verteld heb, heb ik nachtmerries en voel ik me heel depressief. Ook voel ik me weer zo walgelijk als dat ik me toen voelde. Ik weet niet meer wat ik moet doen. Ik automutileer nog steeds, maar ik wil niet dat mijn ouders het zien. Ik ben zo bang. Ik wil niet alles herbeleven, ik wil geen nachtmerries, ik wil HEM niet overal weer zien.
Sorry dat het warrig is, ik ben ook niet zielig ofzo, maar ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen. Misschien heb ik wel hulp nodig, eigenlijk weet ik het wel zeker. Ik ben blij dat ik het hier neer kan zetten, dan kan ik in ieder geval kwijt hoe ik me voel. Niemand weet het, alleen die vrouw van jeugdzorg. Ik wil zo graag vertellen hoe ik me voel, bij iemand uithuilen... Maar het kan niet...

**Geplaatst:** 08-05-04 19:09

Geplaatst: 08-05-04 19:09

Och meid

Mijn pb staat open je moet weten ik wil je graag helpen..
Dit verdient niemand en al jij al helemaal niet...
Je wist niet wat het was, je was 12 en blij met je paardjes
Dus wil je praten pb gerust Ach gut

**Geplaatst:** 08-05-04 19:14

Geplaatst: 08-05-04 19:14

Wat verschrikkelijk voor je. Als je wilt praten mag je me ook altijd pb'en hoor! Ach gut

**Geplaatst:** 08-05-04 19:14

Geplaatst: 08-05-04 19:14

Oh, wat is dit toch vreselijk! Toch is het voor jou het best als je een goed vertrouwenspersoon vind zodat je echt alles kwijt kan...
Dit valt niet alleen te verwerken Ach gut

Heel, heel veel sterkte Vriendjes zijn?

$*\o/*$ Life is Flantastic $*\o/*$

**Geplaatst:** 08-05-04 19:17

Geplaatst: 08-05-04 19:17

Je moet idd echt met iemand hierover praten!
Alleen al het feit dat er iemand luisterd kan je al wat verder helpen.
Ik heb hier gelukkig geen ervaring mee,maar ik kan wel goed luisteren

Dus mocht je de behoefte voelen.....

**Geplaatst:** 08-05-04 19:23

Geplaatst: 08-05-04 19:23

Jeetje meis, wat verschrikkelijk om zoiets mee te moeten maken!
Ik kan me heel goed voorstellen dat je het vreselijk moeilijk vind om hier met iemand over te praten, maar ik denk toch dat dat wel het beste is. Je hoeft je nergens voor te schamen, je was pas 12 en bovendien doodsbang.
Hoe moeilijk het ook is, ik denk dat het wel heel belangrijk is om (professionele hulp te zoeken). En mocht je aan nog iemand je verhaal kwijt willen, je mag ook mij pb-en.......

Sterkte Ach gut

Een ongeluk zit in een klein hoekje - Dan blijft er nog heel veel ruimte over voor geluk

**Geplaatst:** 08-05-04 19:32

Geplaatst: 08-05-04 19:32

Wat verschrikkelijk zeg! Ik wil je heel veel sterkte wensen, en praten helpt echt.
Nogmaals heel veel sterkte Ach gut

Handgeweven babydraagdoeken - http://www.rockinghorsewovens.com - http://www.facebook.com/rockinghorsewovens

**Geplaatst:** 08-05-04 19:39

Geplaatst: 08-05-04 19:39

Wat een walgelijke vent om op zo'n manier misbruik van je te maken zeg! Goed dat je erover begint te praten. Ik denk wel - en daar was je zelf ook al achter - dat je professionele hulp moet zoeken.

Hoe ben je trouwens weggekomen bij die vent??

There is no reality, only perception.

**Geplaatst:** 08-05-04 19:40

Geplaatst: 08-05-04 19:40

Vreselijk voor je zeg! Ik wens je veel sterkte en succes om deze vreselijke gebeurtenissen een beetje te verwerken,als je wil mag je mij ook PBen hoor!

Ach gut

Wanestha RIP !!

**Geplaatst:** 08-05-04 19:43

Geplaatst: 08-05-04 19:43

Wat vreselijk... Heel veel sterkte Ach gut

, ik weet verder ook niet wat ik moet zeggen, het is gewoon TE erg. Hoe kan iemand zoiets doen? Ik vind het knap van je dat je je verhaal op bokt hebt gezet OK dan!

!

[EA-TK] haflinger te koop aangeboden

**Geplaatst:** 08-05-04 19:47

Geplaatst: 08-05-04 19:47

wat verschrikkerlijk, waarom zijn er toch van die mensen Verdrietig

je kan mij altijd pben en je kan natuurlijk ook altijd je verhalen op bokt zetten
ik denk dat het goed voor je is om er over te praten, maar doe dat alleen als je dat zelf wilt...

Splash † en Nuut † :+:

Voor altijd in mijn hart, ik hou van jullie

Sinds 13 juli 2021 trotse mama van Nola

**Geplaatst:** 08-05-04 19:47

Geplaatst: 08-05-04 19:47

Jee je was 12, vreselijk.
Over praten helpt echt!!! Doe het ook.. *(mn pb staat ook open Knipoog

)*

sterkte Ach gut

**Geplaatst:** 08-05-04 19:51

Geplaatst: 08-05-04 19:51

echt verschrikkelijk zulke mensen kan je wel af schieten, praat erover met iemand die je kan vertrouwen, je kan me altijd pben

**Geplaatst:** 08-05-04 20:04

Geplaatst: 08-05-04 20:04

Sterkte meid

**Geplaatst:** 08-05-04 20:10

Geplaatst: 08-05-04 20:10

Wat afschuwelijk dat dit je overkomen is.

Wat ik me afvraag, en misschien is het voor jou goed hier eens over na te denken - waarom mogen je ouders dit niet weten? Wat is het voor reactie die je verwacht en vreest vanuit je ouders?

**Geplaatst:** 08-05-04 20:33

Geplaatst: 08-05-04 20:33

Scared, ik wil hier toch even op reageren, wel niet onder mijn eigen account, maar goed.

Ik heb in hetzelfde schuitje gezeten als waar jij nu inzit. Bij mij is het inmiddels een jaar of 15 geleden toen het allemaal begon, ik was ongeveer 12 of 13 jaar oud. Ik reed toen bij een staleigenaar die zijn handen niet thuis kon houden. Het begon allemaal heel onschuldig, net als bij jou, bijv. geen beentje geven met opstijgen, maar een 'kontje' en van dat soort kleine dingetjes.
Ik was 13 ofzo, ik had er helemaal geen erg in wat hij deed en in het begin was het ook niet echt opvallend. Totdat hij me vroeg om op zijn zoontje van 5 te gaan passen. Ik moest daar ook blijven slapen en je kan wel raden wat er toen allemaal gebeurde.
Het was allemaal vreselijk beangstigend en ik moet je bekennen dat ook ik iedere keer weer terugging. Ook ik kreeg te horen dat ik het aan niemand moest vertellen en dat het ons geheim was. Hij had speciaal voor mij een pony gekocht die alleen ik mocht rijden, dat was zijn chantagemiddel.
Deze vernedering heeft doorgegaan tot mijn 16e, ik had toen allang in de gaten dat het voor geen meter klopte, mijn moeder vermoedde al wat maar ik bleef maar ontkennen om haar niet te kwetsen.
Op een gegeven moment heb ik die man eens flink de waarheid verteld en ben weggegaan om nooit meer terug te keren naar die plaats.

Ik heb mijn ouders nooit verteld wat er gebeurd is, zij vermoeden het wel, maar ik durf het ze niet aan te doen.

Mede door deze gebeurtenis is mijn carriere in het water gevallen, ik had een mooie functie binnen de overheid (wetshandhaving). Bij een verklaring die ik van een vrouw op moest nemen, ben ik compleet in elkaar gestort en dat heeft mij mijn baan gekost, om het even zwart op wit te stellen.

Ik wil je aanraden om ECHT met iemand te gaan praten, het lucht je op en je leert het veel beter te verwerken. Het heeft mij 5 jaar gekost om erover te leren praten, relaties die ik daarvoor heb gehad, draaiden allemaal de soep in, omdat ik bang was voor sex en aanhankelijkheid.

Ben alsjeblieft verstandig en ga in therapie hiervoor.
Je kan me altijd PB-en.

**Geplaatst:** 08-05-04 20:33

Geplaatst: 08-05-04 20:33

nou ja, zoals iedereen het zegt zeg ik t ook maar; je mag me altijd pb'en als je erover wilt praten!!!
Verschrikkelijk voor je, maar geloof me; alles gaat goedkomen!!

Hallo??

**Geplaatst:** 08-05-04 20:34

Geplaatst: 08-05-04 20:34

ArwenLune schreef:
Wat afschuwelijk dat dit je overkomen is.

Wat ik me afvraag, en misschien is het voor jou goed hier eens over na te denken - waarom mogen je ouders dit niet weten? Wat is het voor reactie die je verwacht en vreest vanuit je ouders?

Arwen, het is lang niet zo makkelijk om dat aan je ouders te vertellen, je bent bang dat je ze op de een of andere manier kwetst of erger nog, boos maakt. Ergens diep van binnen, weet je dat dat niet waar is, maar het is echt ZOOO moeilijk om erover te praten, zeker met iemand die veel om je geeft.

**Geplaatst:** 08-05-04 20:36

Geplaatst: 08-05-04 20:36

Vreselijk! Ach gut

Ik ben helemaal sprakeloos.... Scheve mond

Sterkte!

**Geplaatst:** 08-05-04 20:50

Geplaatst: 08-05-04 20:50

anonimous schreef:
Arwen, het is lang niet zo makkelijk om dat aan je ouders te vertellen,

Zeg ik dat?

Citaat:
je bent bang dat je ze op de een of andere manier kwetst of erger nog, boos maakt. Ergens diep van binnen, weet je dat dat niet waar is, maar het is echt ZOOO moeilijk om erover te praten, zeker met iemand die veel om je geeft.

Mij hoef je het niet te vertellen. Maar ik denk dat het voor de topicstarter niet slecht zou zijn om er over na te denken. Dit is geen duw in de rug van 'ga het vertellen' maar wel een soort wenk misschien. Door over je angsten na te denken, ze te ontleden als het ware, kan je soms dichterbij het punt komen dat je ze kan overwinnen.

**Geplaatst:** 08-05-04 20:56

Geplaatst: 08-05-04 20:56

Scared, probeer je over die drempel heen te tillen en PRAAT, op die manier doet het steeds minder zeer van binnen en kun je het een plaatsje geven. Als ik de tijd terug kon draaien, had ik het graag op dat moment aan mijn moeder willen vertellen.

**Geplaatst door de TopicStarter:** 08-05-04 21:18

Geplaatst door de TopicStarter: 08-05-04 21:18

Iedereen bedankt voor de lieve reacties. Dit helpt me toch wel een beetje.
Ik weet dat het beter is om te praten. Die vrouw van jeugdzorg heeft het me ook gezegd. We hebben uitgezocht wat de beste therapie voor me was. Er zijn 24 dingen opgenoemt. Omdat ik niet goed KAN praten over mijn gevoel, dus al helemaal niet hierover, kwamen ik uit op creatieve therapie. De vertrouwenspersoon vind dit geen goed idee en wil me toch in intensieve psychotherapie hebben. Maar ik wil er niet over praten, ik schaam me zo en ik ben gewoon heel bang. Toen ik het haar "vertelde" heb ik het opgeschreven in een brief. Maar nu elke keer als ze erover begint, klap ik gewoon dicht. Ze heeft het ook steeds over "de reden van de buikpijn". Maar zelfs als ze dat zegt word ik al helemaal benauwd.
Ik heb al verschillende therapieen gehad, omdat ik allemaal vage klachten heb, zoals de automutilatie, slapeloosheid, nachtmerries, flashbacks, nachtmerries en ik ben somber en soms zelfs echt depressief als ik er niet uitkom. Maar nooit heb ik iemand kunnen vertrouwen tegen wie ik dit echt gezegd heb. Nu gaat ze me ergens inschrijven en dan moeten we meteen met de deur in huis vallen. Ik durf niet, ik kan er al niet met haar over praten, terwijl ik haar wel vertrouw (zij kan me niet verder helpen, omdat ze daarvoor niet is opgeleid).

ellenlouise; Mijn ouders vermoedden ookal wat. Zij wilden me daar weghebben. Ze hebben ook ruzie met die man gehad over mij, dat ik niet goed was opgevoed, dat ik maar een jaartje bij hun moest komen wonen. Dat zag hij wel zitten. Maar vind je het gek dat ik zo verander, van een vrolijk spontaan meisje naar een stil verlegen in zichzelfgekeerd meisje die het liefst wil dat ik er niet ben. Zoals ik al zei, mijn spullen lagen daar, die was ik vergeten mee te nemen de 2e keer. Toen ik daar kwam, stond alles al in tasjes klaar. Alles zat op slot en hij was nergens te bekennen. Ik heb mijn spullen gepakt en ben naar huis gegaan met de mededeling dat ik niet meer hoefte te komen.

ArwenLune; Mijn ouders mogen het niet weten, omdat ik me zo verschrikkelijk schaam. Ik heb ook een ontzettend groot schuldgevoel, want waarom ben ik er niet eerder weggegaan? Waarom ben ik blijven gaan. Waarom heb ik het laten gebeuren? Hoe had het zo ver kunnen komen? Ook zij hebben al veel meegemaakt en ik wil ze dit niet aandoen. Ik denk zoweizo dat mijn moeder het niet aankan. Ze is net haar leven weer aan het opbouwen en ik wil het niet verpesten. Ze denken allebei dat het goed met me gaat en eigenlijk wil ik dat zo houden, om "gezeur" te voorkomen. De reactie van mijn moeder is denk ik dat ze instort en het dus niet meer aankan. Mijn vader stopt me liever gister dan vandaag in een inrichting. Hij bedoelt het wel goed, maar hij denkt alleen aan wat het beste voor hem zelf is. Door mij "weg te doen" heeft hij zelf de lasten en het emotionele gebeuren niet.

Bollee; Ik vind het wel lief dat je dat zegt, maar eigenlijk geloof ik het niet. Zoveel mensen zeggen altijd wel dat het goed gaat komen, maar hoe dan?

Lieve boktleden, ik ben blij dat jullie me zo steunen en opvangen. Misschien kan ik hier wel mijn echte "emoties" uiten, ookal kan ik ze niet laten zien. Het hier opschrijven was niet makkelijk, maar een stuk makkelijker dan het in het echt te vertellen...

**Geplaatst:** 08-05-04 21:23

Geplaatst: 08-05-04 21:23

Meis, jij hoeft je echt NIET schuldig te voelen

Dat is iets wat je heel goed moet onthouden Lachen

Verder denk ik dat je zelf het best in kan schatten welke therapie goed voor je is, en als je er niet over kan praten, lijkt mij zo'n intensieve therapie simpelweg idd (op dit moment) niet de goede keuze. Misschien dat dat je wel kan helpen in een later staidum, als je er misschien wat beter over kan praten?
Probeer het hier (desnoods, door het gewoon weer op te schrijven, zoals je hier ook doet) nog eens met je vertrouwenspersoon over te hebben....

Sterkte Ach gut

Een ongeluk zit in een klein hoekje - Dan blijft er nog heel veel ruimte over voor geluk

**Geplaatst:** 08-05-04 21:28

Geplaatst: 08-05-04 21:28

Ik ben het in deze met Richtje eens, als je echt niet die intensieve therapie wilt, maar die andere therapie, dan moet je dat gewoon heel duidelijk aangeven en ook goed zeggen waarom.
Desnoods in een brief of per mail of iets dergelijks. Het is jouw geest en jij moet er vrede mee vinden, ook de manier van therapie is hierin erg belangrijk.

**Geplaatst:** 08-05-04 21:33

Geplaatst: 08-05-04 21:33

ik kan je niet zeggen of je het wel of niet aan je ouders moet vertellen, ik begrijp heel goed dat je daar ook je redenen voor hebt. Maar je moet even heel goed lezen wat ik nu ga schrijven, ook al zul je het waarschijnlijk niet geloven...

Meis, dit was NIET JOU FOUT en 100 procent, nee, 1000 procent, de FOUT VAN DIE MAN. HIJ is volwassen, HIJ wist wat voor grip hij over je had, en HIJ WIST HEEL GOED WAT HIJ DEED.

Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Jij was een jong meisje dat gek was op paarden, en daar heeft die ongelofelijke ****** op een afschuwelijke manier gebruik van gemaakt. Toen dat niet meer genoeg was, heeft hij je gechanteert met iets waar bijna iedereen gevoelig voor is. Hij had je aan alle kanten ingesloten en jij was te jong om daar een uitweg voor te weten, als die uitweg er al was. Dat kan niemand je kwalijk nemen, en dat doet niemand ook. Ik durf te wedden dat 80% van Bokt als jong meisje precies hetzelfde overkomen was in jou situatie. Mij ook.

Wie is er online