carola schreef:Ik weet dat ik nu 1,5 jaar al heel erg op de goede weg ben, maar dat laatste beetje vertrouwen (dat ik hem niet verlaat) is er nog steeds niet. En idd... er zullen nog wel heel wat jaartjes overheen gaan voordat dat een beetje komt.
Nou Carola, ik heb zelf een mishandelde merrie, die ik kreeg toen ze 4 was (nu is ze bijna 18), dus we zijn ondertussen 14 jaar verder. En ik moet zeggen dat we een HEEL eind gekomen zijn, maar ik heb net als jij het gevoel dat er 'iets' mist. Ik heb geen band met dat paard. Althans, dat vind ik zelf. Maar als ik dat tegen anderen zeg, zeggen ze dat ik gek ben, en dat ik een enorme band heb met haar. Misschien is dat bij jou en je paard ook zo is. Zelf heb je het idee dat er iets mist, maar bij anderen is het nog veel erger. Mijn merrie is bijvoorbeeld heel erg eenkennig, en is helemaal anti-man. Qua rijden is het helemaal goedgekomen hoor, dus wat dat betreft hoef je je denk ik geen zorgen te maken, maar ze is bijvoorbeeld nog steeds kopschuw, kan niet vaststaan, durft geen smalle doorgangen door en is bang voor mensen (vooral mannen) die voorwerpen in hun handen hebben.
Maar als je dat vergelijkt met hoe ze was toen ze vier was, is ze echt al 1000% verbetert, en het is ook 1 van de speciaalste paarden die ik ken. Juist door dat stukje van vroeger is het een heel apart dier geworden. En met de juiste gebruiksaanwijzing (meters lang) is ze 100% betrouwbaar. Buiten is ze nergens bang van, en ze zal ook nooit bokken of rennen of iets dergelijks. Wel zie ik het niet zitten om haar te verkopen, omdat ik denk dat een ander dat gedult niet op kan brengen. Als ik haar straf (jaja, ze moet ook gewoon luisteren) is ze soms een dag niet handelbaar. Maar ze moet ook leren dat ze moet luisteren, dus ik ga niet extra voorzichtig met haar zijn. Vroeger, als ze ging hangen probeerde ik haar gerust te stellen, met het gevolg dat het alleen maar erger werd. Nu krijgt ze gewoon een schop onder dr kont. Dan is ze nog steeds wel spooky, maar het wordt wel steeds minder.
Wat ik ook nog even wilde zeggen, dat dit paardje nog steeds (ook al is ze 18) geestelijk groeit. Was ze vroeger een angstig dier in de wei, zo is ze nu de baas van de kudde. Geweldig om te zien! Maar het verschil met jou paardje is niet dat ze bang is dat ik wegga, in tegendeel, ze heeft mij nergens voor nodig, want ze heeft altijd voor zichzelf moeten zorgen. Ze zal ook nooit hinniken als ik eraan kom, en zomaar ergens doorheen of in lopen omdat ik dat wil, nee dat doet ze ook niet. Dat doet ze alleen maar als ze zelf besloten heeft dat het veilig is. Aan de ene kant is dat soms vervelend, maar aan de andere kant is het superveilig (ze struikelt bijvoorbeeld zelden, omdat ze altijd zelf kijkt wat ze doet). Met rijden is dat ook nog wel zo hoor, ik mag erop zitten omdat zij dat goed vind, en dat voel je ook. Niemand kan het zien, wat ze ziet eruit als een eersteklas sul, maar je voelt het toch. En dat is toch eigenlijk ook weer heel bijzonder...
Ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar ik zou met jou paardje zeker de moed niet opgeven. Als hij het lichamelijke vermogen heeft om te presteren, dan gaat dat zeker goedkomen. Ik denk dat je een grotere band heb met je paard dan dat je zelf denkt (net als ik, overigens).
En wat hierboven ook al wordt gezegd, het zijn geen mensen, ze zitten vrij rudimentair in elkaar, en dat moet je ook onthouden... Ik ben benieuwd hoe het verder gaat!