Geplaatst 
Ik heb veel "in memoriams" gevolgd de laatste weken. Ik heb steun gehad aan de herkenning bij andere verhalen, het verdriet. Nu wil ik ook Bert een plekje geven in dit forum en zijn verhaal van de laatste weken vertellen.Op 17 juni heb ik afscheid moeten nemen van Bert. Bert was een haflingerruin, hij is 17 jaar geworden. Hij is overleden aan "scherp in". Bert heeft waarschijnlijk iets scherps gegeten, dit scherps heeft vermoedelijk door de maagwand heen geprikt, heeft vervolgens de milt geraakt en op deze manier een infectie in de milt gebracht. Wat dit "scherps" is geweest, is niet bekend. Ik heb na de operatie wel zijn milt laten onderzoeken, maar Bert zelf niet meer. Hij was klaar en had genoeg meegemaakt. Maar het is de enige mogelijke verklaring en domme pech. Het zal in het hooi hebben gezeten en Bert heeft het niet gemerkt.
Bij koeien is dit een bekend iets, maar omdat dit bij paarden onbekend is, heeft het lang geduurd voor de oorzaak van zijn ziek zijn was ontdekt. De dierenartsen in Utrecht hadden dit ook nog niet eerder bij een paard gezien, wat het niet gemakkelijker maakte.
Bert had koortsgolven, deze gingen van 38 tot 40, soms 41 graden, verminderde eetlust en soms stond hij te knarsetanden (pijn). Hij had dipjes, maar was ook gewoon opgewekt, liep rond, at voldoende en soms hing hij nog als een atleet onder het draad door om wat gras te kunnen eten. De eerste twee weken is Bert thuis behandeld. Er werd gedacht aan een longontsteking, omdat zijn ademhaling zwaar was. Door de koortsgolven leek het soms beter te gaan, maar de koorts bleef terug komen.
Toen is hij naar de paardenkliniek gegaan, daar kreeg hij een zwaardere antibiotica kuur. Verdere onderzoeken gaven geen informatie. Alle ziektes die bij zijn symptomen konden horen, werden een voor een uitgesloten. Het bloedbeeld gaf een fikse ontsteking of kanker aan, maar waar??
In overleg met Utrecht is hij daar naartoe gegaan. Helaas kan het paardenlijf nog niet in een scan. Bert is bijna overal geschoren en is doorgelicht met echo's en een maagscopie.
Het waren slopende weken, tig keer op een dag en soms snachts ging ik naar hem toe om zijn temperatuur in de gaten te houden. Telkens als deze weer boven de 40 kwam, moest ik de dierenarts bellen. Ik was kapot van ongerustheid, hoop en teleurstellingen.
In Utrecht moest ik hem letterlijk uit handen geven, ik kon hem hier niet meer zelf verzorgen. Het voelde al een beetje als afscheid. Het was al duidelijk dat het er niet goed uitzag.
Thuis begon het wachten, elk moment kon het telefoontje komen dat ze het hadden gevonden, dat het.... was.
Dit duurde en duurde, maag goed, darmen goed, nieren goed enz, enz. Tot ze een afwijking in de milt zagen. Na puncties bleek dat zijn milt compleet ontstoken was met maag/darmbacterien. De milt is een groot orgaan (50 cm, 13 kilo zwaar) en zat vol met pus. Hier kon geen antibiotica tegenop. Het was een tijdbommetje, ging de milt kapot of lekken, dan zou Bert buikvliesontsteking krijgen en pijnlijk dood gaan.
Alle respect voor de artsen in Utrecht, ze hebben veel overleg gehad, over de grens geinformeerd, in boeken gelezen. Ze waren eerlijk en hielden mij goed op de hoogte. Ik kreeg steeds nieuwe plannen en informatie, er moest een keuze gemaakt worden. Het was of inslapen of opereren.
Dan voel je de verantwoordelijkheid voor je beestje, je kunt niet overleggen, jij moet beslissen wat goed voor hem is. Dit kostte vele tranen en gesprekken. Ondanks alle lieve steun, moest ik de keuze maken. Inslapen kon ik niet, daar was hij nog te opgewekt voor. Dus opereren.
Zijn gehele milt zou verwijderd worden. Een paard kan zonder milt leven, daar zijn een paar voorbeelden van. Ik zou gewoon alles met hem kunnen blijven doen, maar al had hij gelukkig en zonder pijn alleen nog maar in de wei kunnen lopen, dan had ik het er ook voor over gehad.
Maar de operatie zou risicovol zijn. Behalve de "gewone" risico's mocht de milt niet kapot gaan of gaan lekken.
17 juni was een lange dag, ze zijn om 9 uur begonnen. Mijn vriend en ik hebben buiten op het muurtje zitten wachten, de telefoon in de hand. Om half een kregen we een update, het zou nog minimaal 2 uur duren. Tot dusver ging het goed, maar de risico's bleven. Weer wachten en stilletjes iets meer hoop krijgen.
Om 10 over 2 ging de telefoon, het was fout gegaan. Er was een abces kapot gegaan en er was teveel pus de buikholte in gelopen. Dit zou nooit meer goed komen.
Ineens is alles voorbij, de hoop is weg, je kunt er niks meer aan doen. Ik bleef maar zeggen "ik ben hem kwijt". We hebben Bert niet meer uit de narcose laten komen. Na een uurtje kon ik afscheid van hem nemen. Ik heb een tijd bij hem gezeten. Ik had hem het liefst opgepakt en meegenomen, ook al zie je dat het leven uit hem is. Hem daar achter moeten laten, het weggaan was zo ontzettend moeilijk.
Ik ben nu vier weken verder. De eerste twee weken was ik stuk van de moeheid, stress en verdriet. Nu is er verdriet omdat ik hem kwijt ben, omdat ik hem mis. Het blijft moeilijk te bevatten wat er allemaal is gebeurd. Maar ondanks de tranen, denk ik met een glimlach aan hem. 13 mooie jaren!! Bedankt Bertje!!!
Lieve Bert, ik had er zo naar uitgekeken om jou nog een jaar of 10 te hebben. Ik zag je al helemaal voor me als een bejaarde, met een grijs hoofd en een doorgezakte rug, nog steeds Tom aan het rond bazen, genietend van je pensioen met soms nog een kindje op je rug om een rondje te rijden. Helaas heeft het niet zo mogen zijn, je werd ziek, kon niet meer beter worden en ik moest afscheid van je nemen. Ik ben zo trots en blij dat jij mijn paardje bent geweest. Ik hoefde mij nooit af te vragen wat ik nou eens zou gaan doen, dat was heel simpel, naar jou toe gaan!!
Sinds een paar jaar moest je een oog missen, het leek jou niet uit te maken, dus mij ook niet. Je bleef dezelfde Bert en paste je heel snel aan. In de dressuur heb je het goed gedaan, met het viertal hebben we leuke shows gereden, in de vakanties hebben we lange ritten door heel nederland gemaakt. Maar de mooiste momenten waren gewoon op stal, bij je rondhangen, met je rondlopen, borstelen en er zijn terwijl jij er ook was.
Lief, goedmoedig, trouw, oersterk met een klein hartje. Er zullen nog veel moeilijke momenten komen waarbij ik jou enorm mis.
Rust zacht, dat heb je verdiend! Ik hoop dat je Wiebe tegenkomt, dan ben je niet alleen en heeft Wiebe ook weer een vertrouwd vriendje. En echt alleen ben je nooit, in gedachten blijf je altijd mijn maatje!!! Dikke kus!!!!!
