dit is het gedicht wat mij nichtje van 15 heeft geschreven, en ingestuurd naar de "doe maar dicht maar" wedstrijd die jaarlijks op scholen wordt gehouden. Uiteindelijk heeft ze de 6e plaats gehaald Het is wel een gedicht met veel beeldspraak, ben er zelf nog niet helemaal achter wat het betekent
Ze schrijft heel vaak gedichten, ze heeft echt hele schriften vol. Zelf zegt ze: "af en toe komt er een zin in me op die te mooi is om te laten gaan, dan schrijf ik hem op, en soms komt er dan een heel gedicht uitrollen. Ik gebruik poëzie om mijn gevoelens te uiten"
Soms
Soms moet je bomen van je afgooien De blaadjes slingeren tot de horizon En lopen rennen naar de lichtste bloem van het moeras.
Soms moet je het gras bespotten Het onkruid in een vaas op De kleine keukentafel zetten en inzien dat het daar hoort.
Maar soms mag je bomen knuffelen Jezelf tevreden nestelen tussen de gevallen blaadjes in je tuin
Soms mag je het gras aaien Het onkruid wieden En keukentafels kapotslaan
Ik vind de zinnen apart wel mooi maar ik kan er zeg maar geen geheel van vormen.
Als iedereen aan zich zelf denkt....word er aan iedereen gedacht. Kom kijken naar mijn website!!!!!, en help mijn carriere een stukje verder. http://www.annefloorrutte.nl
zelf schrijf ik al vanaf mijn 12de. Ook meegedaan op mijn 15de aan dichtwedstrijden en tot drents-dichteres benoemd.... inderdaad veel beeldspraak wat het gedicht in zijn eenvoud mooi maakt.
Je moet de beeldspraak als vergelijkingen bekijken van gevoel...