Allereerst natuurlijk vroeg opstaan, daar ben ik erg slecht in en als ik dan naast m'n bed sta vraag ik me altijd af waarom ik die wedstrijden altijd zo leuk vind?
Maar goed, om 07.00 uur op stal, als de wiedeweerga spulletjes in de auto gegooid, Monica ingeladen en op pad. Volgens planning kwamen we om 08.00 uur in Kootwijk aan, zodat we anderhalf uur hadden voor keuring, poetsen, zadelen enzovoort.
Vingertjes gekruisd bij de voorkeuring (blote voetjes op een steenslagbaan), maar ze draafde vrolijk en ik mocht starten met een mooie A op mijn kaart. De weg voor mijn eerste start in klasse II was vrij!
De start ging in vliegende vaart. Ik ben niet gelijk met de massastart meegegaan, maar zodra mijn dame in de gaten had dat de hele kudde die zonder haar vertrokken was onze "rivalen" waren werd ze nijdig en heb ik 5 kilometer lang op de handrem gereden. Tja, je moet wat, wist zij veel dat het deze keer een iets langere rit dan normaal zou worden?
De eerste ronde ging alles bij elkaar hard, harder dan ik gepland had en ook harder dan ik verstandig vond voor zo'n eerste keer en dan nog op zo'n (relatief) warme dag. Maar goed, aangekomen bij de vetgate was haar hartslag wel gelijk netjes en ik heb haar vrijwel direct aangeboden voor de keuring. Daar had ze een nette HF van 44 en ... tadaa ... wederom een A voor de locomotie!! Terwijl ze normaal na 30 tot 35 kilometer klasse I draaft als een natte krant en met een B "beloond" wordt...
Al met al had mijn dame er blijkbaar nog zin in en ze was ook absoluut niet verbaasd toen het zadel weer werd vastgeknoopt en we de rit vervolgden. Wat heet... ze had er nog vreselijk veel zin in!
De tweede helft van de rit beduidend langzamer gereden. Kon ook goed, omdat de hele club inmiddels aardig uit elkaar gevallen was. Van de 45 tot de 55 kilometer had ik het zelf nogal zwaar, omdat mijn contactlenzen inmiddels ladingen zand hadden opgevangen en de tranen over mijn wangen biggelden. Maar Moon hield de moed erin en draafde vrolijk met de oortjes erop. Wat een toppony! Ik had altijd verwacht dat zij het bijltje erbij neer zou gooien als ik een dip zou krijgen, maar ze blijkt een klein bikkeltje die mij er gewoon doorheen kan slepen! Toen kon voor mij de rit eigenlijk al niet meer stuk!
En dan ineens staat daar een vliegende controle! Ik kwam in volle draf aan. Kreeg al een heel verhaal te horen "ga maar in de schaduw staan, singel gaatje losser... maar ik zal eerst even voor je meten, dan weet je waar je naartoe moet". En wat denk je? Ik mocht gelijk door, want haar hartslag bedroeg slechts 64!! Ik wist niet wat ik hoorde!
De laatste 5 kilometer heel rustig nog wat gedraafd en veel gestapt en uiteindelijk om even voor half vier gefinishd. Niet erg snel, maar wel met super-hartslagwaardes en een pony die er nog eigenlijk heel fit bij stond. Ze wilde goed eten en drinken (ook onderweg overigens, ze begint het te leren) en voor mij kon de dag al niet meer stuk. "To finish is to win" nietwaar?
Locomotie bij de nakeuring was moeizaam. Daar kreeg ik de B die ik eigenlijk al bij de vetgate verwacht had en hij was helemaal terecht, want ik moest Moon bijna dragen.
Zondagochtend wilde ze bij het even lekker losdraven naast de fiets echter niet eens in de berm draven, maar gewoon dwars over het asfalt... zo gevoelig zullen die voeten dus wel niet zijn, ze was inmiddels gewoon moe. En dat mag! Na 62 kilometer! We hebben het goed volbracht, ik ben beretrots op mijn meisje en deze ritten smaken naar meer!
Enne... sorry... het is toch niet zo'n kort verslagje geworden
super zeg, ik wordt helemaal enthousiast van jouw verslag. Jouw paardje verdient een flinke knuffel! 
