Een dag om nooit te vergeten, 12-7-03 Floortje RIP

Moderators: Sica, C_arola, Neonlight, balance

 
 
LinnieLin
Berichten: 182
Geregistreerd: 13-07-03

Een dag om nooit te vergeten, 12-7-03 Floortje RIP

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-04-04 13:47

Ik wil hier graag een verhaal posten over het ongeluk dat ik 12-07-2003 heb gehad met een paard (zie mijn signature).
Het is geschreven door Rhianne S. Ze heeft dat gepost op een ander forum op de dag van het ongeluk. Ze was er zelf ook bij en andere bokkers weten ook wel van het ongeluk af maar weten niet precies hoe of wat. En een paar bokkers waren er toen die dag ook bij.

Dit is de naam op dat forum van die topic met eronder het verhaal

Verdrietig Ongeluk tijdens de buitenrit, weer een paard verloren... Huilen

Floortje

12-juli-2003

Ik zette mijn fiets neer op het erf en liep de stallen in. Een beetje onzeker en hopend op bekende mensen. Ik miste mijn lesgeefster Marielle, maar die was sinds dinsdag met vakantie. Ik zag als eerste Annemienke die naar me toe kwam rennen, dat ze op Quincy mocht rijden. Even later zag ik Linda, die Floortje aan het poetsen was. Trots liet ze me zien hoe mooi ze vandaag eens glom. Ik keek er goedkeurend naar. Linda kon altijd zo leuk verdiept zitten in de paarden. “Weet je? Ik ga haar gewoon mee naar huis nemen en in de achtertuin plaatsen!”Lachte ze. Ik glimlachte. Ik wist dat Linda’s toekomst droom was, dat ze Floortje zou willen gaan kopen. Weer begon ze er dit keer over. Ik glimlachte. “Zou ik Eclair dan ook bij jou in de achtertuin mogen stallen?”
”Tuurlijk!” lachte ze weer en haalde de zachte borstel over de goudkleurige vacht van Floortje heen. Ik bekeek Floortje eens goed. Een fantastisch paardje was het. Zo mooi! De goudkleurige voskleur die ze had en het kolletje op haar edele hoofd, een schoonheid was het.
Ik haalde de ongeduldige Eclair uit haar stal. Ze stond al die tijd al nerveus te knorren en heen en weer te lopen in haar stal. Ze liep rustig met me mee de stal uit en liet zich lekker geknuffeld worden door iedereen. Tegen half twee deed ik het hoofdstel bij haar om. “Ik dacht dat ze geen buitenritten meer mocht maken, omdat ze zo schrikkerig was?” vroeg Maurieke aan me. “Nee, niet dat ik weet en anders hebben we weer een avontuurtje. Maar wanneer had je dat gehoord dan?”
”Ja, twee weken terug of zo.”
”O, dan is dat vast al weer over, want ze heeft vorige week gewoon meegelopen met de buitenrit hoor!”
”O, dat is mooi! Je hebt zeker wel zin om op je paard te rijden he?” Ik knikte en gaf Eclair een aai over d’r hoofd. Eclair probeerde al snel stiekem aan mijn handen te likken, toen dat niet lukte, likte ze mijn shirt maar. “Is Cees er al?” werd er verderop in de stal geroepen. Ik keek verbaasd rond en schudde mijn hoofd. “Cees is altijd op het laatste moment, maak je niet druk.” Zei iemand anders. Ik gaf een blik naar Annemienke met Quincy, die gezellig met Linda stond te praten. Naast me stond Jill Laguna op te zadelen voor Cees, zodat we gelijk met de buitenrit konden starten.
We wilden net gaan lopen toen Cees aan kwam lopen en riep, dat we alvast naar de buitenbak moesten gaan en moesten gaan opstijgen, zodat we gelijk weg konden. Iedereen had er zin in. Ook alle paarden liepen braaf mee en genoten van het warme zonnetje en de frisse wind.

Met z’n allen stapten we te paard richting het natuurgebied. Ik vond het heerlijk, de zon, de vogeltjes, de natuur, de paarden. Heerlijk was het! Ik luisterde naar de gesprekken, die anderen hadden en af en toe praatte ik mee. Ik genoot liever van de rust en de ontspanning, net als Eclair. Haar grijswitte manen wapperden in de wind en met grote neusgaten snoof ze de frisse wind naar binnen. Ook waagde ze af en toe een poging om een hap gras mee te pikken. Ik besloot de spairriem van het hoofdstel af te halen, zodat ze, als ze wat at, het weg kon krijgen en dat ze er niet in stikte. Terwijl we stapten kreeg ik het niet voor elkaar, zeker niet toen er een overgang naar de draf werd gereden. Ik plukte dan maar al het gras uit haar mond en kroop weer overeind. Annemienke en Maurieke zaten me ondertussen heel vaag aan te kijken. “Gaat het met je?” spotte Annemienke. “Mja, ik krijg het niet voor elkaar.”
”Wat krijg je niet voor elkaar?”
”Dat riempje los te maken en er ff af te halen.”
”Welk riempje?!” vroeg Annemienke verward. “Weet je Rhian? Jij kan alles altijd zo duidelijk brengen he?”
”Ja, ik weet het, maar ik had het dus over dat spairriempje.”
“Zeg dat dan! Dat kun je beter doen als we stil staan, anders lazer je er straks nog af.”
”Leuk, dan kunnen we lachen! Maar goed, je hebt gelijk.”
”Rhian! Die Floor is echt lief vandaag joh!” riep Linda ergens achter mij vandaan. “Eclairtje ook! Ze is nog nergens van geschrokken!” riep ik terug.
“Hooooooooooooooooooo!” riep Cees van vooruit de groep en maakte de overgang naar de stap. “Stap!” “Stap!” riep iedereen totdat het bij de laatste van de rij aangekomen was. “Het is echt relaxt weer!” zei ik en gaf Eclair een klopje op de hals. “Je bent een lieffie!” zei ik. “Draf!” riep Cees weer en weer volgde het tot achter in de groep. Iedereen maakte de overgang naar de draf en even later volgde de galop. Omdat de paarden Jessy en Petra ervandoor schoten, schoot Eclair hun nog achterna. Ze begon plots harder te galopperen en uiteindelijk kwam ik de andere twee paarden tegen en snapte ik waarom ze het had gedaan. Ik reed weer met Eclair terug naar onze plek en zo reden we weer verder. Iedereen had plezier. We maakten weer een overgang naar de draf en even later zagen we iemand op een shetlandpony naar ons zwaaien. Ik zag dat het Joyce was, een oude mede-verzorgster van Eclair. Ze zag er weer onwijs gaaf uit vandaag. Ze had lange blauwe vlechten, die vastgebonden zaten met regenboogkleurige elastiekjes. We maakten weer de overgang naar de stap. Joyce sloot bij ons aan met haar pony Hansje. Floortje vond het niet zo’n geweldig idee, dat die kleine etter achter haar aan reed en begon een beetje lastig te doen. Joyce hield een grote afstand van het voskleurige paard, maar dat was voor de koppige Floor niet genoeg. Cees keek achterom en zag Floor nog een flinke bok geven, maar daarna weer achter de rest aansluiten.
We reden een bocht om en kwamen op een breed stuk gras terecht, met daarnaast een slootje en een plat bruggetje. Echt een mooi stukje natuur was het! “Draf!” riep Cees en draafde Laguna aan. De paarden Jessy, Petra, Arielle, Quincy, Eclair, Wanda, Maqua, Bonny en Floortje volgden braaf zijn voorbeeld. Ook Hansje kwam er achteraan gedribbeld.
Ik zei net hoe leuk het was tegen Annemienke, toen we Joyce hoorden roepen. “Wacht!!!!! Cees!!!!! Godver, wacht nou!! Floor ligt in de sloot!”
Mijn ogen openden zich meteen. “Cees! Paard in de sloot!!!!” riep ik en een aantal volgden mijn voorbeeld. Ik zag Joyce Linda uit de sloot trekken. Ik zag hoe Joyce haar pony alleen liet staan. Ik merkte hoe ernstig de situatie was. Ik merkte plots waar de bonk vandaan kwam, die ik net hoorde. Cees trok Laguna met een ruk om. “Hoe heeft ze dat nou weer voor elkaar gekregen?!” klonk hij pissig. Hij reed een paadje in en zei streng dat we hem moesten volgen en aan het einde van het pad af moesten stijgen. De paarden die er nog niet zo lang waren moesten achteraan gaan staan en als ze druk werden, moesten we ze laten grazen. Met Eclair ging het prima, totdat ze Floortje in de sloot zag liggen. “Verdomme!” vloekte ik zachtjes. Ik zag Linda alleen aan de overkant staan en zag, dat Joyce het hoofd van Floortje boven water hield. “O, my god…” fluisterde ik tegen Eclair. Eclair zag Floortje in de sloot liggen er raakte er zelf ook van in paniek. “Rhian, hou haar rustig!”riep Cees verwijtend naar mij toe. Ik kende Cees ondertussen en wist daarom, dat ik het niet als een verwijt, maar als een aanwijzing moest opvatten. Ik begon kalm tegen Eclair in te praten en haalde haar weg uit de groep. Ik maakte haar spairriempje los en haar neusriem. Zo kon ze lekker gaan grazen. Haar drukke bui was gelijk over.
”Waar is Linda?” riep ik en keek in het rond. “Ze is in de struikjes, tegenover Floortje. Uit de struiken hoorde ik haar schreeuwen. “Floortjeeeeeee! Floortjeeeee! Neeeee! Niet Floor!!!!!!” hoorde ik. “Ze mag niet alleen zijn, wie kent haar goed en wilt naar haar toe gaan?” vroeg maurieke. “Ik wil wel, maar wie houdt Eclair dan vast? Die trapt naar andere paarden.”
”Ik hou haar wel vast.” Zei Monica, die ondertussen vanaf de manege hierheen gefietst was. Ik gaf mijn zweep af bij Annemienke en liep over het bruggetje, waar Cees dwars overheen lag om het hoofd van Floortje boven water te houden. “Flooor!!!” riep Linda nog, daarna werd ze overstroomt van een vlaag van kalmte. Een soort trance leek het wel. Ik liep naar haar toe en we gingen even op een bruggetje verderop zitten, zodat ze Floortje niet in het zicht kon krijgen. Ik praatte zachtjes en rustig op haar in. “Ik wil Floortje niet verliezen.” Huilde ze. “Meis, je gaat Floortje niet verliezen! Floor is een sterke en koppige merrie, die redt zich wel!”
Voorzichtig knikte ze. “Waarom kom je niet lekker even bij mij en Eclair zitten. Even afleiding en lekker in de zon. Hier in de donkere struikjes word je ook niet droog en dadelijk vat je kou meis.”
Linda knikte en stond op en liep met me mee. Ik nam expres een omweg, zodat ze niet tegen Floortje aan hoefde te lopen. Op het stukje, dat ze Floortje wel kon zien, vroeg ik of ze niet om wilde kijken en gewoon lekker naar Eclairtje wilde gaan lopen, omdat ik allang had gezien, dat het geen mooi en blij gezicht was. Die net nog stralende en glanzende merrie met dat sierlijke lijf, zag er nu niet meer uit, tenminste…alleen haar hoofd was nog maar zichtbaar, maar haar hoofd was al te zwak om aan te zien. Het was niet goed voor Linda om dat aan te zien.
Samen liepen we in een rechte lijn naar Eclair, die gelijk aan Linda begon te snuffelen. Toen Linda wegliep, wilde Eclair persé achter haar aan, dus liet ik de teugels wat losser en liep ik met haar mee.

Eindelijk arriveerde de brandweer. Met 3 auto’s tegelijk kwamen ze rustig aanrijden, om de rest van de paarden maar niet aan het schrikken te maken.
De paarden begonnen op een gegeven moment kil en luid te hinniken. Ik Was blij, omdat het een teken kon zijn vanuit de kudde, dat ze Floortje wilden troosten en steun wilden bieden, maar mijn blijdschap dook al in elkaar toen ik hoorde, dat het juist een slecht teken was. Het gehinnik was een teken van afscheid. Ik wilde het niet geloven, omdat ik net nog tegen Linda had gezegd, dat Floortje het wel zou halen.
Ik zag de brandweer bezig zijn met het loshalen van het zadel, dat Floortje
jaren op haar rug had gedragen. Ook zag ik dat ze het hoofdstel loshaalden en de brede rode banden van de brandweer om de merrie heen bonden en met minstens 10 man de zwakke merrie uit de sloot probeerden te trekken. “Kom op Floortje…” fluisterde ik en duwde mijn tranen weg in de manen van Eclair. Ik mocht niet huilen, ik moest sterk zijn, ik moest Linda helpen. Er was zelfs nog niks om te huilen, want niemand had gezegd, dat Floortje dood was. Ze bewoog alleen niet, maar misschien was ze nog in leven. Dat was tenminste wat ik Linda had aangepraat. Verderop zag ik kleine Jill zachtjes huilen. Ze vond het allemaal zo eng en toen Thirsa vertelde, dat Floortje gewoon in een hele diepe slaap was en ze er niks van merkte, hapte ze er op terug, dat ze bang mocht zijn, omdat ze nog maar 10 jaar was. Een flauw glimlachje verscheen op het gezicht van Thirsa. Ik had die vrouw wel eens anders zien lachen. Eigenlijk was niemand aan het lachen. Iedereen zocht troost bij zijn paard, dat ze bij zich hadden en niemand was echt met elkaar bezig. Iedereen had op dat moment nog maar dezelfde gedachte, Floortje moest het halen.
Ik zag hoe het grote paardenlijf op de kant werd gesleept door de grote rode banden en hoe stil het daar bleef liggen. Te stil…
Maar er bleef hoop voor mij. Ik mocht niet opgeven. Floortje was groot en sterk en ook nu zou ze zich er gewoon doorheen slaan.
Ondertussen had Linda een deken van de brandweer gekregen, zodat ze het niet te koud zou krijgen. Ook waren er mensen van de krant hun aanwezigheid aan het laten zien. Maar voor iedereen die bij zijn paard stond, was er maar een vraag. “Hoe kan je nou hier foto’s van komen maken? Welk lef heb je dan?!” Leuk, zo’n dood paard in de krant! Wij hielden van dat paard! Wij willen daar geen foto’s van in de krant, waarom was dat respect er nou niet?!
De merrie die op de kant gesleept was, zag er niet meer uit. De mooie glanzende vacht, die zo mooi gepoetst was door Linda, die bestond nu niet meer. De vacht was verruild voor een laag modder met bloed en kroos. Zelfs haar mooie witte kolletje viel niet meer te zien. Onder haar oog zat een grote wond waarmee ze tegen het bruggetje aangeknald was.
Eigenlijk wilde ik het niet eens meer zien. Ik wilde ook Cees zijn woorden niet horen, toen hij aan kwam lopen. “Is het gebeurd? Komt de dierenarts?” vroeg Thirsa. Cees knikte alleen maar. Voor mij was dat genoeg om te weten, dat de merrie, genaamd Floortje, gekenmerkt door haar mooie vacht en bouw, niet meer in leven was. Ik dacht gelijk terug aan Dancer, die ik twee jaar geleden ook verloren heb. Ik heb haar alleen niet voor mijn ogen dood zien gaan. Ik heb haar niet hoeven te zien lijden. Ik wilde niet eens weten hoe Linda zich na dit nieuws zou gaan voelen.
Niemand durfde het aan haar te vertellen. Ik stond in tranen en kroop dicht tegen Eclair aan. Haar witte vacht straalde in de zon. Nog geen twee jaar geleden stond ik zo bij een mooi donkerbruin paard en Linda? Linda had niks… Ze had geen paard om bij te huilen… Ik sprak met niemand meer, alleen bij Eclair zocht ik mijn troost. Maurieke kwam wel telkens vragen of het nog wel ging, maar ik wist het gewoon even niet. Ik had het met Linda te doen.
Onder leiding van Haas (ken alleen haar bijnaam) en Patricia liepen we met de paarden naar een groot grasveld, waar we weer op onze paarden moesten stappen. Ook moesten we zo snel mogelijk weg uit het gebied, zodat de pers ons niet achterna zou komen en ons lastig zou komen vallen met vragen, maar ook omdat de brandweer zo zijn werk kon doen en het paard met alle respect op de wagen kon leggen en weg kon vervoeren.
We stegen op, alleen Linda had geen paard meer. Het liefst was ik er ook naast gaan lopen, maar dat mochten we niet. Ik zag Linda weglopen en wilde haar achterna rijden, maar werd tegengehouden door Haas. We moesten de paarden de kans geven om als kudde terug te kunnen keren naar de manege.
Stilletjes kwamen we terug op de manege. Niemand had onderweg een woord gesproken. Alleen de woorden ‘fietsers’ en ‘brommer’.
Op de manege beloonde iedereen zijn paard met wat lekkers en bracht iedereen z’n paard wat ontspanning toe. Niet gelijk kwaad worden, als er iets gebeurde.
Stilletjes legde iedereen zijn spullen weg en steunde Linda. Linda deed aan begeleid wonen, dus Maurieke probeerde telkens de begeleiders te pakken te krijgen, maar telkens was er niemand. Daarna probeerde ze Linda’s ouders, die direct kwamen.
Zelf werkte Linda ook bij de dierenambulance, waar haar collega’s de woorden paard-Floortje-Goudsehout-ongeluk-sloot hadden opgepikt en met sirene naar de manege waren komen rijden om Linda op te kunnen vangen.

Ook de brandweerlieden waren naar de manege gekomen en kregen wat te drinken aangeboden. De grappen die ze af en toe maakten waren af en toe net iets te hard.
Linda ging al snel naar huis. Ook Joyce was naar de manege gekomen, die een enorm schuldgevoel had gekregen, omdat door haar pony Floortje zo in paniek was geraakt. Nadat iedereen haar verteld had en ook zeker Cees, dat ze zo niet moest denken, voelde ze zich toch weer wat prettiger. We bleven nog even wat drinken op het terras op de manege en daarna ben ik naar huis gegaan met de gedachte, dat ik nog nooit zo graag naar huis gewild heb.
Dit zal ik de komende tijd echt niet vergeten. Het gevoel toen we wegliepen van het gedaante, dat eerst een paard met een ziel was. De paniek die telkens op de loer lag bij iedereen. Hoe koud ik het had van de koude rillingen, terwijl het constant snikheet was.

Truste Floortje…[code]

[Edit Apple: titel]


Splash_

Berichten: 12350
Geregistreerd: 06-10-03
Woonplaats: Bij Spot <3

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:00

Jeetje , wat een verhaal Scheve mond

    S p o t.

Sanne86

Berichten: 966
Geregistreerd: 15-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:02

Zo wat een erg verhaal zeg! echt verschrikkelijk denk je gewoon rustig een buitenrit te maken en dan gebeurt en dit... heel veel sterkte voor Linda en voor jou en natuurlijk alle anderen!! Ach gut

Go jij! Go jij!

LinnieLin
Berichten: 182
Geregistreerd: 13-07-03

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-04-04 14:08

Sanne86 schreef:
Zo wat een erg verhaal zeg! echt verschrikkelijk denk je gewoon rustig een buitenrit te maken en dan gebeurt en dit... heel veel sterkte voor Linda en voor jou en natuurlijk alle anderen!! Ach gut


Ik ben dus Linda en het verhaal is geschreven door Rhianne S. uit Gouda

Splash_

Berichten: 12350
Geregistreerd: 06-10-03
Woonplaats: Bij Spot <3

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:10

Maar wat is er nou precies gebeurd ? Jij bent Linda , jij zat op Floor , wat gebeurde er ? Waarom belandde jullie in de sloot ? En ben jij toen niet gewond geraakt ?

    S p o t.

Sanne86

Berichten: 966
Geregistreerd: 15-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:10

Oh sorry, nou dan echt heel erg veel sterkte voor jou!

Go jij! Go jij!

Yessy

Berichten: 23013
Geregistreerd: 16-02-03
Woonplaats: Utrecht

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:14

hee lin, het is alweer bijna een jaar geleden, maar het zal altijd in ons geheugen blijven, heel veel sterkte, ze is nu vast ergens waar ze het goed heeft Ach gut

LinnieLin
Berichten: 182
Geregistreerd: 13-07-03

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-04-04 14:16

SpLaSh_ schreef:
Maar wat is er nou precies gebeurd ? Jij bent Linda , jij zat op Floor , wat gebeurde er ? Waarom belandde jullie in de sloot ? En ben jij toen niet gewond geraakt ?


Staat ergens in het verhaal wel wat er gebeurd is, de details wil ik je besparen.
Ik heb een behoorlijke spierblessure opgelopen in me bovenrug en schouders, waar ik nu nog is last van heb. Ik ben er eigenlijk wat blessures betreft goed vanaf gekomen maar de gevolgen van het ongeluk is voor niemand makkelijk.

Splash_

Berichten: 12350
Geregistreerd: 06-10-03
Woonplaats: Bij Spot <3

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:18

Okey , het staat niet duidelijk in het verhaal , of ik moet er overheen gelezen hebben , ik wil je in in iedergeval heel veel sterkte wensen , en ooit komt er weer een paardje dat de pijn van Floor een beetje voor je zal verzachten Ach gut

    S p o t.


zilverster

Berichten: 2150
Geregistreerd: 14-06-03
Woonplaats: Helmond

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:18

Sjeee wat een erg verhaal zeg! Ik krijg er gewoon kippevel van!
Heel veel sterkte aan iedereen Ach gut

Beter een blind paard dan een leeg halster..

Op zoek naar een bijrijdpaard! (Helmond en omg)

LinnieLin
Berichten: 182
Geregistreerd: 13-07-03

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-04-04 14:20

Yessy schreef:
hee lin, het is alweer bijna een jaar geleden, maar het zal altijd in ons geheugen blijven, heel veel sterkte, ze is nu vast ergens waar ze het goed heeft Ach gut


Zeker...en thnxxx
Laatst bijgewerkt door LinnieLin op 12-04-04 14:47, in het totaal 1 keer bewerkt

Apple

Berichten: 76181
Geregistreerd: 27-01-02
Woonplaats: Bij het strand

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:29

Jee zeg, wat een naar verhaal Scheve mond. Wel heel mooi geschreven Lachen.

Heel veel sterkte Linda Lachen.

LinnieLin
Berichten: 182
Geregistreerd: 13-07-03

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-04-04 14:39

Apple schreef:
Jee zeg, wat een naar verhaal Scheve mond. Wel heel mooi geschreven Lachen.

Heel veel sterkte Linda Lachen.


Thnxxx

Ik wil inderdaad Rhianne S. nogmaals bedanken voor het schrijven hiervan, het komt recht uit haar hart.

Machie

Berichten: 15953
Geregistreerd: 11-09-02
Woonplaats: bij de berg

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:41

ik kende dit verhaal.... het blijft echt vreselijk wat daar gebeurt is....
nog steeds veel sterkte Ach gut

LinnieLin
Berichten: 182
Geregistreerd: 13-07-03

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-04-04 14:45

machie schreef:
ik kende dit verhaal.... het blijft echt vreselijk wat daar gebeurt is....
nog steeds veel sterkte Ach gut


Waar ken jij dit verhaal van dan? Welke Goudse Hout-Bokkers ken jij?

Machie

Berichten: 15953
Geregistreerd: 11-09-02
Woonplaats: bij de berg

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 14:51

oa SP en horseless...

passie

Berichten: 2323
Geregistreerd: 01-03-03
Woonplaats: Roermond

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 15:49

Wat een verhaal. Sterke!!!

cracker

Berichten: 3155
Geregistreerd: 25-03-03
Woonplaats: Bekend

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 15:53

Jeetje wat een verhaal, het is wel heel mooi geschreven maar toch...
Sterkte...

Let love shine so bright

Tropico
Berichten: 1333
Geregistreerd: 18-11-03
Woonplaats: In een hutje op de hei

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 16:14

Jeetje ben er helemaal stil van....
heel veel sterkte toegewenst..Ach gut

La_Vie

Berichten: 3186
Geregistreerd: 23-10-03
Woonplaats: Tussen Hoorn en Enkhuizen ;)

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 17:26

Jeetje wat een verhaal zeg Scheve mond
Ontzettend veel sterkte Ach gut

:+: Lady & Viënna :+:
Blondes have more fun ;)
Mijn fotografiefacebook : La_Vie Photo

Kido

Berichten: 5332
Geregistreerd: 04-08-03
Woonplaats: Ergens op deze aardbol.....

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 17:37

Ws er die dag ook bij en heb later op de dag cees geholpen met floortje te verplaatsen naar t eigen erf en van de kar te halen daar kwamen we er achter dat ze een grote diepe borstwond had en cees vermoede dat dat de reden van overlijden was.... (ze was denk binnen 25 min dood dus al in de sloot)
As ik er aan terug denk aan de dag zelf en de verslagen heid op de manege verschikkelijk....

Als tranen een trap konden bouwen en herinneringen een brug.
Dan klommen we de hemel in en brachten we jullie gezond mee terug.

Whisper en Shadow Together forever

Rijo
Berichten: 2670
Geregistreerd: 19-12-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 17:42

Ben er stil van van dit verhaal dit gun je natuurlijk nooit iemand. Jeetje krijg er werkelijk kippenvel van.

Sterkte

Heike
Mede-oprichtster

Berichten: 17804
Geregistreerd: 09-01-01
Woonplaats: Gemert

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 17:53

Jeetje zeg. Wel heel mooi beschreven, maar wel een verhaal waarbij je kippenvel krijgt.

Toen Julius zo plotseling overleed bleef het ook steeds terug komen. Nu is het drie jaar geleden maar ik kan me die dag nog heel goed herinneren.

Sterkte met dit dramatische verlies.

Paardentweet: Zag laatst een meisje onderweg naar haar paard met kogelvrijvest aan.
Dat paardrijden is ook niet meer wat het geweest is..
[IM] Julius....16 jaar alweer...

Amable

Berichten: 9676
Geregistreerd: 04-10-03
Woonplaats: Eindhoven

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 20:03

Ik zit hier gewoon met tranen in mijn ogen achter mijn computer... Het is zo beschreven dat ik het gevoel krijg er zelf bij te zijn geweest. Ik denk dat dit iets is wat je je leven lang zal blijven achter volgen, dus nu nog steeds heel veel sterkte gewenst met de gevolgen van dit verlies.

Meer weten over Amable, Paard en Inzicht? klik hieronder voor meer info!
Website---YouTube --- Facebook --- Instagram

Dreamy

Berichten: 24063
Geregistreerd: 06-06-03
Woonplaats: Leiden

Link naar dit bericht Geplaatst: 12-04-04 20:14

Amable schreef:
Ik zit hier gewoon met tranen in mijn ogen achter mijn computer... Het is zo beschreven dat ik het gevoel krijg er zelf bij te zijn geweest. Ik denk dat dit iets is wat je je leven lang zal blijven achter volgen, dus nu nog steeds heel veel sterkte gewenst met de gevolgen van dit verlies.


Niets meer aan toe te voegen!!
Helemaal mee eens..
Wat een ontzettend rotte gebeurtenis Verdrietig


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: joyce83, Maanon_, maxie, onpaard en 32 bezoekers