Geplaatst 
Alleen nu reed ik vanmiddag nietsvermoedend een blokje om met hunky Hercules, onze ruin. Hij heeft een fout zelfbeeld. Type: ik zie eruit als een paard van bijna 1.70m met een enorm hoofd, maar ik voel me een schoothondje.
Toen we langs het schoolplein van de OBS reden, kwam er ineens een enorme horde kleuters achter ons aanrennen: ze hadden Herc gister geaaid en nu was hij dus hun vriendje. Aha. Herc vond het stelletje skatende, voetballende en in schrikbarend felle kleuren gehulde enge schreeuwkinderen maar niets en wilde er even lekker tussenuit knijpen. De kleuters luisterden echter totaal niet toen ik hen vriendelijk verzocht terug te keren naar het schoolplein.
Nee dus, want Herc was hun vriend. Punt. Toen Herc een krappe kilometer later nog steeds een horde kids achter zijn kont had en een aantal andere pony`s zag, vond hij het leuk geweest (slecht voor je imago, die kids). Dus begon hij maar even imposant te steigeren (dat mag je niet goedkeuren, maar eerlijk gezegd snapte ik hem wel. Bovendien steigert hij alleen op de meest oenige momenten, zoals dit). Hehe, de kids snapten eindelijk dat het toch weer tijd was om op huis aan te gaan. 
Scary, zo`n kleuterattack!
