jildert schreef:
Ik heb zelf vroeger ook altijd een verzorgpaard gehad en mocht er het eerste jaar niet op rijden, was er elke dag ook uitmesten etc. Heb altijd veel respect gehad voor de eigenaar en was altijd bang dat ik iets fout deed en weggestuurd zou worden, dus was altijd eg voorzichtig met het paard.
Zo was het bij mij ook. Altijd ontzettend bang om iets fout te doen en het minste of geringste ging ik ook vragen. Gelukkig heb ik in hun ogen nooit iets fout gedaan met mijn verzorgwelshje, want ik was als de dood om haar en haar veulens te missen. Nu gaat het, zonder dat ik het eigenlijk wil, steeds moeizamer.. Ik ga steeds minder vaak naar Marjon. Denk omdat ik Pinky heb, en ontzettend lange schooldagen, snel donker, noem maar op.
Ik mis het wel erg. Heb het zo erg getroffen met die schatten daar. geweldige eigenaren, de allerbeste pony met een NOG geweldiger veulentje dat nu van mij is...
We hadden dar ook zoveel inspraak. Ze hadden het beset met Jonneke voor, maar als ik iets zei of vroeg hielpen ze altijd en werd er naar geluisterd. Ik heb zelfs een hengst uit mogen zoeken voor Marjon, 'omdat ik toch meer met dat veulentje doe dan hun'. Super gewoon.
Em even ter informatie: Marjon is een kleine welsh dus nee ik rijdt niet. Heel af en toe ging ik met Inge, Marjon en veulen het bos in en reden we ieder een stukje (alleen stap). That's all.. Denk dat ik, uhm, op 1 keer na al een half jaar niet gereden heb. Vind dat ook helemaal niet belangrijk. Niet eens leuk. Ik was altijd met die kleine veulentjes bezig. Lekker wandelen, voetjes geven, poetsen, knuffelen.....
Iig was mijn verzorgtijd de geweldigste periode uit mijn paardjes verleden.. (op Pink na natuurlijk maar die heb ik aan Jonneke te danken )