Ben het helemaal met Eleonoor eens. Verzekeringsmaatschappijen moeten pas overgaan tot het betalen van vergoeding als duidelijk is geworden dat men een cap heeft gedragen.
Als je een beetje pech/geluk hebt, werken de meeste verzekeringsmaatschappijen al op deze manier. Als jij kan aantonen dat je er zelf binnen de grenzen van redelijkheid en billijkheid alles aan hebt gedaan om schade en letsel te voorkomen, zal een verzekeringsmaatschappij niet zo moeilijk doen.
Het wordt een ander verhaal als dit niet zo is.
Even een voorbeeld: Je bent op zoek naar een nieuw paard, je hebt een advertentie gezien die je aanspreekt en gaat kijken en rijden. In de advertentie stond, pittig paardje met rijden. Ach, denk je, ik kan goed rijden, kom maar op met die bok en mijn cap???? Ohh die heb ik niet nodig hoor.
Vervolgens vindt paard jou geen goede nieuwe eigenaar en hop daar lig je met hoofd op de bakrand.
Gevolg?? Flinke schedelbasisfractuur en nog wat minder aangename dingen en als klap op de vuurpijl blijk je uiteindelijk ook nog eens arbeidsongeschikt te worden.
Slim als je bent, stel je de eigenaar van het paard aansprakelijk, deze is immers aansprakelijk voor de schade die zijn paard veroorzaakt heeft.
Tot de verzekeringsmaatschappij van deze eigenaar eens vriendelijk aan je vraagt of je ten tijde van het ongeluk een cap hebt gedragen.
NEE dus. Gevolg??????
Een JARENlange procedure waarbij je uiteindelijk nog maar moet afwachten of je ooit nog een cent schadevergoeding zal zien.
Nu zal iedereen denken, wat vergezocht dit allemaal, het zal in de praktijk wel loslopen.
Bovenstaand voorbeeld is een zaak die op dit moment speelt, en inmiddels alweer een jaar of 2. Het einde is nog lang niet in zicht.
Moraal van dit verhaal Doe wat je zelf wilt, maar aanvaard dan ook wel de consequenties daarvan.
The best thing for the inside of a horse is the outside of a stable.
Jacob R. Ludlow,1897