Geplaatst Sabeau werd uiteindelijk verkocht en voor Luna waren er ook kopers. Ik vond ze niet geschikt (hier heeft al eens iets van op bokt gestaan) dus het ging niet door. (zo makkelijk was het niet)
Misschien een week later werd ik dus gebeld door mijn instructrice. Ze wilde mijn vader aan de telefoon dat opzich natuurlijk niet raar was maar nu voelde ik meteen dat er wat was.
We raakten meteen naar Emmeloord omdat Luna zich zo erg verwond had dat mijn instructrice meteen met haar naar emmeloord ging. Wij waren er net iets later dan hun en toen zag ik Luna met laag hangend hoofje daar staan. Ik ging meteen bij haar hoofd staan en voelde hoe ze zweette en trilde. Dit wil je NOOIT meemaken. Na veel onderzoeken (gewoon daar staand) en kijken (waar ik niet veel van weet) hoorde we het slechte nieuws. Weideversiering, dat woord vergeet ik nooit. Pas na 7 weken in gips wat eigenlijk niet kon omdat een andere wond elke dag verschoond moest worden kon dit misschien ‘goed’ komen. Luna was 15, niet sterk, gaf gauw op, dit had ze niet gered. Dus moet je niet alleen aan jezelf denken maar ook aan je pony. Nou wat daarna gebeurde. Ze wilden uit mijn mond horen dat ik het er mee eens was. Maar hoe kan je nou zeggen dat ze je pony maar een spuitje moeten geven? Ze werd naar een stal gebracht waar ze neergelegd werd zodat ik nog even bij haar kon liggen en kon zeggen wat ik zeggen wou. Evengoed een bijzonder moment, dat vergeet je nooit meer. Veel tijd had ik niet. Voordat ze meer wakker zou worden moest ze de spuit hebben. Dus deden ze dat. Voor mijn ogen, waar ik zelf voor koos. Geen een spiertje of iets dergelijks heeft ze verrekt. Ze had zich totaal overgegeven en nergens meer voor gevochten. Toen het over was ben ik nog een tijdje bij haar gaan liggen. Eigenlijk veel te kort… Nog steeds tegen haar gepraat, veel verschil merkte ik toch niet met voor het spuitje. Toen moest ik weg. En daar moest je haar dan laten liggen. Dat is erg, echt erg… Je wil niet weten wat er daarna met haar gebeurd.
Meer hoef ik denk niet te vertellen. Ik wilde dit gewoon kwijt. Jullie snappen het, wat er bij veel mensen nog aan mankeert. Zo’n pony als Luna, ze was zo speciaal voor me. Ik ben nog kwaad op mijn paard omdat die Luna niet is.
Ik zou eigenlijk wachten met dit tot ik alle foto’s klaar had maar ik moest het echt kwijt. De foto’s enzo komen dus nog.
Het zinnetje: je weet pas wat je heb als je het kwijt bent, snap je pas als zoiets gebeurt is. Je realiseert je nooit echt wat je hebt als je het gewoon hebt. Ik dacht ook dat ik dat deed maar nu…
Ik wil zo graag nog 1 keer even door haar manen aaien of nog even een galopje met haar maken maar dit kan gewoon niet meer.
Luna, ik mis je zo ontzettend, ik hou zo ontzettend veel van je en gelukkig heb ik dit ook vaak genoeg tegen je gezegd. Ik zal je nooit vergeten, je was heel bijzonder voor me en ik hoop dat dit ook andersom was.
Luna, IK HOU VAN JE!!!
;(
Het is nooit leuk, maar achteraf kan je jezelf niets verwijten! Je hebt gedaan wat je moest doen! 
Vreselijk zeg..
