Bokt.nl

**Geplaatst**: 18-03-04 17:21

Je huidige vriend raakt invalide..

Geplaatst: 18-03-04 17:21

Ik zat zonet een artikel te lezen in Cosmopolitan over een meisje die al 2 jaar samen was met haar vriend, alles gelukkig en wel, tot hij plots invalide raakt.. Het eerste wat bij je opkomt is natuurlijk, ik blijf bij hem voor eeuwig, je gaat immers je vriend niet ineens en als je liefde opgeven omdat hij niks meer kan.. nouja niks meer kan.. hij is invalide.. en dat is niet zomaar iets.. Maar dan word het zwaar voor je, je moet hem verzorgen, jullie kunnen niet meer de dingen doen waar jullie vroeger voor leefde en nastreefde, hij niet, maar jij op dat moment ook zeker niet.. Het word zwaarder en zwaarder, je zit alleen nog maar thuis, terwijl je vroeger altijd de hort op ging, je kan of wil niet meer met je vriendinnen uit, want dat zie als verraad tegenover je invalide vriend, want die kan immers niet meer feesten zoals jij doet. Je komt met een schuldgevoel en medelijden te zitten, en dat trekt je zo erg aan, omdat hij immers je vriend voor 2 jaar lang was door dik en dun, je wilt hem geen pijn doen door hem alleen thuis te laten zitten, en jij lekker feesten met je vrienden en vriendinnen. En liefde, tja het zit er wel, maar het begrip "houden van" kan zoveel kanten op, niemand kan nog steeds uitleggen wat nu precies "houden van" is, iedereen ervaart het anders, en iedereen denkt er anders over. Tuurlijk je houdt van hem, maar jullie knuffelen niet meer, en sprake van liefde is er ook niet, denk je... weet je... wat is het nu precies eigenlijk ? Je gaat anders over dat soort begrippen denken, wat wil je met je leven. Het is neit meer zoals vroeger, jullie doen geen dingen meer samen, hij houdt je nooit meer even lekker stevig vast, of pakken elkaar eens innig vast.. je wilt wel.. maar het gebeurd is niet, het is anders, hij snauwt je op sommige momenten af, en jij doet alles om het hem nog enigzins makkelijk en naar zijn zin te maken. Je voelt dan op een gevenen moment niet meer zijn vriendin maar zijn verpleger, wat dan ?

Ik zelf gil natuurlijk ook, ik blijf hoe dan ook bij hem, maar kun je dat wel van tevoren bepalen ? Het is moeilijk, je leven maakt een ontzettende draai, net zoals die van je vriend, je hebt medelijden, en wilt zo min mogelijk je vriend minder laten voelen, omdat hij toevallig niet meer kan lopen. Je krijgt schuldgevoelens als je uitgaat, want hij kan dat niet. Wat is je leven dan ? Zeker niet wat je er van verwacht had.. wil je zo verder en wil jij ook alles opgeven, wetend dat hij goed terecht komt, of blijf je bij hem uit medelijden, terwijl de tijd, plezier en liefde die jullie vroeger hadden weg is ?

Heeel moeilijk.. hoe denken jullie erover, ben je zwak als je je vriend verlaat hoe dan ook, of is het dapper ?

**Geplaatst**: 18-03-04 17:27

Geplaatst: 18-03-04 17:27

Och jeetje, wat een moeilijke vraag...
Ik zou het echt niet weten. Tuurlijk zou ik het proberen, maar ik denk dat je zoiets alleen kan beoordelen als je in zo'n situatie zit of hebt gezeten.
Er is ook veel verschil tussen invalide mensen. Alleen in een rolstoel, en verder nog prima, of echt bedlegerig en slecht van geest?

**Geplaatst**: 18-03-04 17:27

Geplaatst: 18-03-04 17:27

Ik vind het helemaal niet gek als iemand zijn invalide vriend verlaat.
Die persoon veranderd toch na zijn ongeluk en als jouw liefde voor hem verdwenen is vind ik het alleen maar triest als je bij hem blijft uit medelijden.

Maar toch denk ik dat het moeilijk is om te zeggen hoe je erover denkt als je zelf niet in die situatie zit.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:30

Geplaatst: 18-03-04 17:30

Vreselijke situatie, helaas wel mogelijk. Ik denk sowieso dat je niet kunt weten hoe je reageert, als je het nog nooit mee hebt gemaakt. Ik denk ook dat het heel persoonlijk is hoe je er over denkt. Ik had 3 jaar geleden m'n vriend nooit kunnen steunen, ik was zelf nog te jong en we kenden elkaar net een jaar. Nu zou ik het al beter kunnen, we weten wat we aan elkaar hebben. Maar ongetwijfelt zie ik dat over tien jaar weer heel anders.

Als ik er over nadenk word ik helemaal misselijk...

**Geplaatst**: 18-03-04 17:30

Geplaatst: 18-03-04 17:30

Je viel ooit op je vriend over hoe hij was, waarschijnlijk zijn dat ook eigenschappen als ondernemend, houden van uitgaan enzvoort...

Als dat wegvalt, dan valt ook een deel weg waarvan jij ooit hield...

Ik weet niet of ik ooit bij hem zou blijven...ook een heel vervelende gewetensvraag trouwens...

Maar als mijn vriend mij niet meer kan satisfieen zoals we altijd deden, nee dan denk ik dat het ophoudt.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:31

Geplaatst: 18-03-04 17:31

ShannaY schreef:
Je voelt dan op een gevenen moment niet meer zijn vriendin maar zijn verpleger, wat dan ?

Dit zou voor mij een essentieel punt zijn om eens heel goed na te denken over wat ik met deze relatie zou willen. Ik ben van mening dat je in een relatie zoveel mogelijk gelijkwaardig moet zijn. En in de situatie die jij hierboven schetst, is dat niet het geval.

Het gaat natuurlijk niet altijd zoals hierboven als een van de twee iets overkomt. En ik denk dat als je allebei redelijk bent, dat je er dan samen best uitkomt als je echt van elkaar houdt. Of je dan bij elkaar blijft of uit elkaar gaat en wat dan de beste oplossing is, dat kan ik niet beoordelen. Echt iets zinnigs kan ik echter niet zeggen. IMO kun je pas zeggen 'ik zou dit of dat doen' als je ook daadwerkelijk in zo'n situatie zit.

Laatst bijgewerkt door Karin op 18-03-04 17:32, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 18-03-04 17:31

Geplaatst: 18-03-04 17:31

je kunt toch ook ondernemend zijn als je in een rolstoel zit?

**Geplaatst**: 18-03-04 17:33

Geplaatst: 18-03-04 17:33

Maudy, ik denk dat het er niet alleen om gaat wat je partner nog fysiek kan, maar ook hoe hij/zij er gevoelsmatig mee omgaat.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:34

Geplaatst: 18-03-04 17:34

Tja, ik ben geloof ik weer een uitzondering. Onder geen beding laat ik mijn vriend in de steek als hij invalide raakt. Zolang ik van hem hou blijf ik voor hem zorgen zelfs al is het een kasplantje. Dat meen ik uit de grond van mijn hart. Ik vind je bent bij elkaar in voor en tegenspoed en tja, die tegenspoed kan voor de rest van je leven zijn maar dan nog ga ik hem niet zomaar in de steek laten. No way.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:38

Geplaatst: 18-03-04 17:38

Ik ga met Fasel mee, de liefde voor je partner hangt niet alleen af van zijn/haar fysieke (on)mogelijkheden Verward

Bij mij gaat dat veel dieper, natuurlijk zal het niet gemakkelijk zijn maar je krijgt het leven sowieso niet cadeau.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:41

Geplaatst: 18-03-04 17:41

Ik zeg ook niet dat ik mijn partner in de steek zou laten. Ik zeg alleen dat ik erover zou nadenken hoe ik verder zou willen. Want als je alleen nog maar in de schaduw staat van je invalide partner en er geen sprake meer is van genegenheid maar alleen van eenzijdige verzorging, dan heb je toch zelf ook geen leven meer? En wees eerlijk: omdat je partner geen 'volwaardig' leven meer heeft, hoef jij toch niet zijn 'voorbeeld' te volgen door ook bijna een kasplantje te worden? Maar goed, dat hoeft natuurlijk niet iedereen zo te voelen.

Het gaat mij dan ook niet zozeer om de keus van verlaten/niet verlaten, maar om 'het omgaan met'.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:45

Geplaatst: 18-03-04 17:45

Karin schreef:
Maudy, ik denk dat het er niet alleen om gaat wat je partner nog fysiek kan, maar ook hoe hij/zij er gevoelsmatig mee omgaat.

Tuurlijk, ben ik met je eens. Maar ik denk dat de meeste mensen wel wennen aan het idee, na verloop van tijd. Volgens mij moet je toch door een soort rouwproces ofzo. Maar als je dat achter je kunt laten, dan kun je wel ondernemend zijn toch?

**Geplaatst**: 18-03-04 17:45

Geplaatst: 18-03-04 17:45

het klinkt wel erg nobel weer hoor. maar ik hou niet alleen van de persoon, maar ook van het leven met de persoon. als dat leven dermate zal veranderen dat er geen plezier meer is kijk ik toch ook praktisch naar dit soort dingen. ik zou van mijn partner niets anders verwachten als de rollen zouden zijn omgedraaid.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:45

Geplaatst: 18-03-04 17:45

Vat mijn berichtje ook niet verkeerd op. Ik zou het zeker proberen, maar als het niet mogelijk is, als ik eraan kapot ga...

**Geplaatst**: 18-03-04 17:46

Geplaatst: 18-03-04 17:46

Zelf ben ik niet invalide maar leef wel met een grote handicap (mijn steeds verder achteruit gaande gezondheid).. Nu kan ik in huis nog lopen maar buiten ben ik aangewezen op een rolstoel.

Als mijn man invalide zou raken zou ik bij hem blijven MITS hij me als mens zou blijven behandelen.
Ik denk dat dat omgekeerd ook zo geld..

**Geplaatst**: 18-03-04 17:49

Geplaatst: 18-03-04 17:49

Juist Ann. Het leven krijg je niet zomaar cadeau. Ik zou me overigens ook knap beroerd voelen als ik naast mijn mobiliteit ook nog eens mijn liefde zou kwijtraken.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:49

Geplaatst: 18-03-04 17:49

Ja dit zijn situaties...
Ik denk ook dat het er vanaf hangt hoe je vriend is. Omdat hij nu mindervalide is ... moet ik dan ook als een mindervalide iemand leven. Neem je als "vriend" zijnde je vriendin dat af?
Kan je als mindervalide iemand ook leuke dingen doen? Het leven gaat door ook als mindervalide en juist nu moet je genieten van de dingen want je ziet hoe snel het gaat allemaal.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:57

Geplaatst: 18-03-04 17:57

fsoudan schreef:
Kan je als mindervalide iemand ook leuke dingen doen?

Alleen bestaat het leven niet uitsluitend uit 'leuke dingen'. Dat is het nou juist. Als ik geen leuke dingen meer met mijn partner kon ondernemen, dan zou ik daar best aan kunnen wennen. Dat soort dingen kan ik met vriend(inn)en of zussen ook wel doen. Maar echt lief en leed delen, met elkaar lachen en huilen? Voor mij is juist de emotionele kant van een relatie erg belangrijk. Als dat mist, dan is het voor mij geen gelijkwaardige relatie meer. En daar zou ik heel veel moeite mee hebben.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:58

Geplaatst: 18-03-04 17:58

Tja, je weet dat als je samen met elkaar door het leven gaat er altijd iets met de een of de ander kan gebeuren. Persoonlijk ben ik misschien wel ouderwets maar ja, ik vind in voor- en tegenspoed toch iets wat ik heel serieus neem. Trouwens, met de dingen die ik hier hoor zou je constant bij jezelf gaan denken 'o jee als ik maar niet invalide wordt'. Alsof een invalide geen recht op een relatie heeft.

**Geplaatst**: 18-03-04 17:59

Geplaatst: 18-03-04 17:59

Maar Ka, waarom zou lief en leed en het emotionele wegvallen als je invalide raakt? Volgens mij is dat nou juist niet het geval. Juist dit is een proef of je relatie bestand is.

**Geplaatst**: 18-03-04 18:00

Geplaatst: 18-03-04 18:00

Als mindervalide persoon kun je prima leven hoor.
En prima leuke dingen doen.
Ik spreek uit ervaring.
Ok paardrijden wordt wat lastig.
maar je kunt prima samen naar de stad, of lekker uit eten of gewoon lekker een filmpje kijken hoor.

**Geplaatst**: 18-03-04 18:00

Geplaatst: 18-03-04 18:00

Fsoudan? Waarom kan je als invalide geen leuke dingen doen? Wat Ka al zegt, het leven bestaat niet alleen uit 'leuk' en bovendien begrijp ik niet waarom een invalide geen leuke dingen kan doen.

**Geplaatst**: 18-03-04 18:01

Geplaatst: 18-03-04 18:01

In elk geval vind ik het erger als je bij hem zou blijven uit meedelijden, als dat je zou weggaan. Alleen al omwille van de eerlijkheid tegenover jezelf EN je vriend.

Mijn persoonlijke situatie. Ik heb nu bijna twee jaar met mijn vriend.
Ten eerste hebben wij nu al een gewoonte/afspraak/wat je het ook noemen wilt in verband met hobbies en vrienden.
Bijvoorbeeld: we hebben een hoop gemeenschappelijke vrienden, en los daarvan hebben we elk ook nog een hoop vrienden. Voor ons is het geen punt wanneer mijn vriend bijvoorbeeld mijn zijn vrienden afspreekt om wat te gaan doen, of omgekeerd, ik met mijn vrienden (maakt trouwens niet uit of dat jongens of meisjes zijn). Als een van ons wat met gemeenschappelijke vrienden gaat doen, hoeft het ook niet per definitie zo te zijn dat de andere er ook bij is.
Nu ook weer niet dat we steeds los van elkaar dingen gaan doen ofzo, we doen veel samen, maar ook af en toe zaken apart en da's gewoon ok (andere mensen vinden dat raar, wij vinden niet dat we eeuwig aan elkaar moeten plakken omdat we een koppel zijn). Ik zou me dus niet meteen schuldig gaan voelen om hem af en toe even alleen te laten, en hij zou daar ook geen problemen mee hebben. (Het feit dat een van ons opeens invalide zou zijn en niet mee zou KUNNEN verandert eigenlijk niets aan de situatie dat de andere wat gaat doen met vrienden, snappie?)

Wat betreft hobbies (ikke: paarden, hij: pc's, open source, enz) blijft de boel ook redelijk gescheiden, is voor elk het ding om zich eens volledig in uit te leven en "al de rest" even uit je hoofd te zetten. Ook daar zou er geen probleem zijn van schuldgevoel als ik naar mn paardje zou gaan (of zou hij niet eisen dat ik opeens thuisbleef) vermoed ik. Plus, natuurlijk afhankelijk van de invaliditeit, zou hij zijn ei nog steeds behoorlijk kwijt kunnen, misschien mits aangepast materiaal ofzo maar dat moet dan maar, mij geen probleem.

Ik wil maar zeggen: ik denk dat aan een aantal belangrijke principes in onze relatie niet veel zou veranderen, en zie daar dus niet meteen problemen rijzen.

Ook de redenen waarom wij ooit op elkaar gevallen zijn (en die zou ik niet eens meteen zo woordelijk kunnen opnoemen ofzo) zouden niet opeens verdwenen zijn. Imo bouw je geen blijvende, goede, hechte relatie op dingen als: op iemand gevallen zijn omdat die graag uitgaat. Liefde draait om gevoelens en emoties en die kun je nog steeds voor elkaar hebben wanneer een van de twee zn lichaam niet meer meewil, om het zo ff te zeggen.

Verder ga ik ook mee met wat hierboven al enkele keren aangehaald is: het moet wel zo zijn dat je nog steeds gelijkwaardig blijft in een relatie. Moest mijn vriend opeens gaan eisen dat ik alles zou opgeven omdat hij ook niets meer kan ofzo, of ik zou echt door hem behandeld worden als verpleegster, en niet meer als zijn vriendin, ja sorry, maar dan kap ik er ook mee. Dat heeft dan niet eens iets met die invaliditeit te maken, maar wel met de manier waarop ik binnen de relatie behandeld word.

Wat trouwens ook weer niet wil zeggen dat ik geen opofferingen zou willen doen voor hem, natuurlijk wel, als ik zelf mag oordelen over wat ik doe of laat, en niet op zijn commando Knipoog

**Geplaatst**: 18-03-04 18:03

Geplaatst: 18-03-04 18:03

Ik zeg ook niet dat het zou wegvallen. Dat hoeft geen gevolg te zijn. Maar als mijn partner bijv. niet zou kunnen accepteren dat hij invalide is geworden en beperkingen heeft, en dat continu op zichzelf en/of zijn omgeving afreageert, een sjacherijnige vent wordt die geen lol meer in het leven heeft, misschien zelfs zwaar depressief raakt - dan moet er IMO toch iets gebeuren. Dan blijf ik niet ten koste van mezelf zijn verpleger, ik heb zelf ook nog een leven. Met een 'gezonde' man zou ik precies zo redeneren, dat verandert niet als diegene invalide wordt.

Maar goed, ik ga ervan uit dat als je echt een goede relatie hebt, dat er altijd wel een manier is om met dit soort dingen om te gaan. En zo niet, dan zou ik toch mijn conclusies trekken of ik op die manier wel oud wil worden met die persoon.

**Geplaatst**: 18-03-04 18:08

Geplaatst: 18-03-04 18:08

Tja, maar ik blijf niet uit medelijden maar omdat ik van hem hou. En zijn schil mag dan niet meer zo goed werken, zijn binnenkant zou nog prima zijn. Uit medelijden blijven zou niet eerlijk zijn tov hem. Maar ik ken mezelf heel goed en ik zou zeker niet uit medelijden blijven.

Maar verlaten? Nope.