tja, en nu zijn we verhuisd...
Gisterenavond daar op stal had ik een dip. De eigeresse van Passion kende een aantal mensen die vroeger bij haar op een andere stal hebben gestaan en ik kende niemand.
Ik voelde me niet op mijn gemak. Het was niet omdat de mensen niet aardig waren, ze leken geïnteresseerd en open. Ik had er een hard hoofd in gisteren en dacht dat 't nooit leuk zou kunnen worden. Dit was puur een gevoel. Ik baalde er echt van en was in gedachten al afscheid van Passion aan't nemen.
Ben naar huis gereden en heb goed na gedacht. De reistijd viel érg mee en valt binnen de 30 kilometer, dus best te doen. Maar waarom blijft nou niet alles gewoon zoals 't is?
Vanmiddag ben ik weer gegaan. Eén meisje was erg vriendelijk en heeft me uitgelegd hoe alles in z'n werk gaat mbt voeren, uitmesten, rijden etc.
Verder heb ik zelf nog gereden, wat absoluut niet ging (maar goed, dat neem ik maar voor lief ze heeft al lang niet écht meer hoeven werken )
Nu heb ik 't gevoel dat 't wel goed gaat komen. Het zal wennen zijn. Op die andere stal kon ik goed rijden. Hier voel ik me net een beginner met ál die mensen die véél beter kunnen rijden! Maar daar kan ik ook alleen maar van leren.