Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-03-04 22:35

Wat moet ik met mezelf?

Geplaatst door de TopicStarter : 02-03-04 22:35

Sorry voor de schaduw account (en het lange verhaal) ik vind het zelf altijd erg irritant maar ik wil graag even anoniem mn verhaal kwijt.

Ik ben nu een jaar samen met mijn vriend, we hebben het niet altijd even makkelijk gehad maar waren (zijn) stapelgek op elkaar.
Nu heb ik behoorlijk wat problemen die het niet er niet gemakkerlijker op gemaakt hebben. Ik heb een verschrikkelijke jeugd gehad, een aan alcohol verslaafde alleenstaande moeder die niet wist hoe ze voor me moest zorgen en nu nog niet weet hoe ze met me om moet gaan. Ik heb vaak te horen gekregen dat ik een foutje ben, ik niet geboren had moeten worden, ik niets kan en ontzettend dom ben (ik zal jullie de rest besparen maar ik kan nog wel even doorgaan)
Ik ben hierdoor mn hele leven al ontzettend onzeker en mijn vriend is daar de dupe van. Ik wil constant bevestiging, het liefst om het uur zelfs.. En dan nog geloof ik hem niet en denk ik dat hij van me af wil, wat nergens op slaat natuurlijk want hij is natuurlijk niet voor niets gek op me.
Sinds kort ben ik ook verschrikkelijk jaloers terwijl daar helemaal geen reden voor is. Als hij alleen weg gaat ben ik bang dat ie iemand tegen komt die veel leuker is dan ik en hij als ie terug komt van me af wil oid. Zodra hij weer thuis is zit ik dan ook de hele tijd te wachten op een bevestiging dat ie wél bij me wil blijven en zoiezo vraag ik daar zeker een paar keer per week naar. Als ie een keer geen ik hou van jou zegt dan schiet ik in de stress en vaak begin ik plotseling te huilen.
Na 5 maanden kwam ik erachter dat er iets was waardoor ik extra emotioneel was en stemmingswisselingen had want zoals ik me gedroeg dat was niet gezond. Voor onze relatie was het toen al te laat helaas.. Hij wist niet meer wat ie met me aan moest en kon niet tegen mijn boze buien hij wou geen ruzie en irrietaties meer.
Ik ben meteen naar de dokter gegaan en heb gevraagt wat het kon zijn. Het was mijn pil, meteen een andere gekregen en daarna ging het weer erg goed met me! Ik was een stuk minder emotioneel, geen last meer van stemmingswisselingen en was nog gekker op mijn vriend dan daarvoor.
Gelukkig is alles goedgekomen toen en waren we weer heel gelukkig samen. Nu komen alleen die verschijnselen weer terug.. Alleen nog erger dan daarvoor.. Ik ben zó ontzettend onzeker, helemaal nu het uit is geweest, jaloers, moet zeker 3x per dag huilen en kan me opeens ontzéttend depressief voelen.
Mijn vriend voelde de bui al hangen en sinds vandaag gaat het erg slecht tussen ons. Hij wil me niet meer zien een tijdje en weet niet of het nog wel gaat tussen ons. Ik ben me rot geschrokken maar ik weet natuurlijk al lang dat het niet goed is zoals ik regaeer.

Ik heb geen vrienden.. echt niemand! De relatie met mijn moeder is 0,0 als we geen ruzie hebben dan is het nog steeds alleen 'hoi' en 'doei' en ben altijd op mijn kamer als ik niet bij mijn vriend ben. Ik eet appart en doe eigelijk alles alleen.
Ik weet niet wat het is maar ik heb nooit een vriendschap kunnen behouden. Ik stond altijd voor mensen klaar, midden in de nacht konden ze me bellen en dan zou ik er alles aan doen ze te helpen en er voor ze te zijn. Ze konden met me lachen en op mn schouder huilen maar na een tijdje was ik keer op keer afgedankt en was ik niet meer nodig (terwijl ik sommige al meer dan 10 jaar kende..)

Nu het slecht gaat tussen mij en mn vriend besef ik maar al te goed hoe alleen ik ben. Als hij weg valt is alles weg.. De eenige persoon die van me houdt en die ik kan vertrouwen, waarbij ik me veilig voel en met wie ik kan lachen en kan huilen, waar ik van hou en ga zo maar door. Via hem ken ik ook een hoop mensen en zijn hele familie is geweldig!
Ik weet nu niet meer wat ik moet.. Hoe ik moet veranderen en mn beloften om te veranderen ook echt na kan komen.. Wat ik zou moeten als ik mn vriend waar ik zo ontzettend veel van hou kwijt raak.

En begrijp me niet verkeerd ik ben niet bij mn vriend omdat ik anders niemand heb oid.. Hij is gewoon echt mijn rots in de branding, mijn allesje..
En ik ben niet altijd zo natuurlijk ik heb ook mn goede periodes anders was ie al lang weg geweest Knipoog

Ik kan ontzettend met hem lachen, doen veel leuke dingen en ben al zeg ik het zelf erg lief voor hem.
Ik wil hem niet kwijt.. en als dat wel gebeurd wat moet ik dan?

(het is allemaal wat rommelig opgeschreven maar ik wist niet waar ik moest beginnen en ben de volgorde af en toe ook kwijt geraakt.. mijn excusses Knipoog

)

**Geplaatst**: 02-03-04 22:48

Geplaatst: 02-03-04 22:48

Ik denk dat voor jou het beste eens om met een maatschappelijk werkster oid te gaan praten..Het is zoals je zelf al weet,helemaal niet gezond om zo afhankelijk te zijn van je vriend...Ook voor hem is dat heel erg benauwend..vergis je daar niet in.
Leer met je jezelf te leven..
Sterkte!

**Geplaatst**: 03-03-04 00:02

Geplaatst: 03-03-04 00:02

Ik denk idd ook dat je een maatschappelijk werkster of psycholoog moet opzoeken. Zij kunnen je hierbij helpen en sterker maken. Voor veel mensen is die stap erg groot, maar die mensen zijn ervoor en helpen je met alle liefde. Heel erg veel sterkte!

**Geplaatst**: 03-03-04 00:26

Geplaatst: 03-03-04 00:26

Lieverd, jij hebt professionele hulp nodig.

Er zit te veel oud zeer en dat zul je eerst een plek moeten geven en met jezelf om leren gaan, voordat er ook maar enige ruimte is voor een ander. Praat met je vriend, leg hem uit hoe je je voelt (als je dat nog niet gedaan hebt) en vertel hem dat je tijd nodig hebt om dingen te verwerken en op een rijtje te krijgen en dat je daar ook professionele hulp bij gaat zoeken.
Zet des noods de relatie met je vriend op een laag pitje, neem eventueel tijdelijk wat afstand, zodat je al je tijd kunt steken in jezelf, zonder je schuldig te voelen naar je vriend toe. In ieder geval tot je inzicht hebt in wat je problemen zijn en weet hoe je daar aan kunt gaan werken.

Wat je, naast psychische hulp zoeken, ook nog kunt doen is je lichamelijk laten onderzoeken. Je gaf al aan dat verandering van de pil tijdelijk hielp (in ieder geval een beetje), maar er kan meer aan de hand zijn. Je kunt heel goed bepaalde hormonale afwijkingen hebben ofzo, die je stemmingswisselingen erger maken dan ze normaal zouden zijn. Ga gewoon eerst eens langs bij je huisarts, vertel hem het hele verhaal, hij kan je ook prima doorsturen naar een psycholoog o.i.d. en laat voor de zekerheid je bloed onderzoeken...

Maar wát en hoe je het ook doet... zoek alsjeblieft professionele hulp.
Heel veel sterkte en succes! ((((Hugs)))) Ach gut

**Geplaatst**: 03-03-04 11:03

Geplaatst: 03-03-04 11:03

Dat is niet niets allemaal zeg! Ik ben het eens met de rest, je moet eerst jezelf wat beter over jezelf gaan voelen. En professionele hulp kan daar heel belangrijk in zijn.
Ik heb mezelf ook wel eens zo gevoeld in een relatie (in iets mindere mate, maar ik herken wel het een en ander). Ik had mezelf echt compleet in die relatie gestort, en mezelf erg afhankelijk gemaakt. Uiteindelijk maakte ik mezelf en die ander er helemaal gek mee. Dat is op zeer dramatische wijze uitgegaan, maar ik ben er zeer blij om. Wat een ellende was dat zeg.
Ik wil niet zeggen dat het bij jou zo zal gaan, maar probeer je nu niet al te druk te maken om je relatie. Het probleem ligt namelijk niet in je relatie, maar eigenlijk bij jezelf. Jij moet je goed voelen over jezelf, en dan komt de relatie vanzelf.

Succes en sterkte!

**Geplaatst**: 03-03-04 11:11

Geplaatst: 03-03-04 11:11

Je hebt inderdaad professionele hulp nodig. En ook in vriendschappen maak jij een essentiele fout. JIj denkt, als ik alles maar doe voor anderen, dan waarderen ze me wel. Mooi niet dus. De menselijke natuur zit heel anders in elkaar. Ze waarderen je veel meer als je ook eens nee kunt zeggen en voor je zelf op komt, ook al is dat in hun nadeel. Dus niet altijd klaar staan voor een ander.

als je dit niet oplost met behulp van een psycholoog (die jou anders moet gaan leren denken en voelen, andere invullingen geven), dan blijf jij voor de rest van je leven tegen dit soort problemen aan lopen en is elke relatie gedoemd tot mislukken.

**Geplaatst**: 03-03-04 11:16

Geplaatst: 03-03-04 11:16

Jouw verhaal kon dat van mijn vriend zijn. Hij is ook zo onzeker dankzij zijn ouders. Zijn vader heeft hem altijd verteld dat hij niets waard is, dat hij dom is en leefde zijn ellende op zijn zoons uit. Zijn moeder (ze zijn gescheiden) is alcoholiste. Ze heeft haar kinderen verwaarloost, gaf ze ook geen liefde.

Hij is dus precies zoals jij en ik vind dat ook erg moeilijk om mee om te gaan, ik kan me dan goed in jouw vriend verplaatsen. Je zal professionele hulp moeten zoeken om alles een plaatsje te geven. Ik ben nu zo'n 6 jaar bij mijn vriend, met tussenpozen en het loopt momenteel weer hard bergafwaarts. Hij wil zich niet laten helpen, wil niet erkennen dat hij een probleem heeft.

Jij beseft wel dat je een probleem hebt. Als jij je relatie en vooral JEZELF wilt helpen, zoek dan hulp. Vraag je huisarts om hulp, want dit cirkeltje kom je zelf niet uit. Je moet leren van jezelf te houden (ik weet dat het nogal zweverig klinkt) voor je van iemand kan houden zoals het 'hoort'.

**Geplaatst**: 03-03-04 11:19

Geplaatst: 03-03-04 11:19

Ik helemaal met bovenstaande reacties mee....

Sterkte..... Ach gut

**Geplaatst**: 03-03-04 11:25

Geplaatst: 03-03-04 11:25

Ik ga ook met bovenstaande reacties mee, het klinkt afgezaagt, maar het enige wat jij nu nodig hebt is proffesionele hulp, zelf kom je hier niet uit..
Heel veel sterkte en geef het nooit op!!

**Geplaatst**: 03-03-04 11:33

Geplaatst: 03-03-04 11:33

Ik denk dat je echt (zoals hierboven ook al gezegd) heel snel op zoek moet gaan naar professionele hulp. Je redt het echt niet in je eentje... Ik denk dat je nu emotioneel helemaal ´volzit´en je het gewoon niet meer aankan.. een mens kan echt stapelen en stapelen maar op een gegeven moment is het punt bereikt dat je het gewoon niet meer aankan en je er helemaal doorheen zit. De relatie met je moeder is natuurlijk voor jou helemaal niet goed en het is logisch dat je jezelf heel erg onzeker voelt als je constant gekleineerd wordt.

Zoek hulp.. ga naar de huisarts, dat is sowieso de 1e stap en neem hem/haar in vertrouwen en vraag om hulp. Je hoeft je daar echt niet voor te schamen hoor en je hoeft echt niet gek te zijn om hulp te vragen

wees blij dat jij inziet dat je hulp nodig hebt, echte zieke mensen zien dat namelijk vaak niet in.

Je verliest namelijk straks niet alleen de relatie met je vriend maar ook jezelf en dat is nog veel erger. Het is erg om te zeggen maar wel logisch dat je vriend het ook niet meer aankan.. het klinkt allemaal heel erg benauwend voor hem... werk aan jezelf voor jezelf en niet alleen maar voor hem!

Ik wens je heel veel sterkte en moed en ga zo snel mogelijk naar de huisarts.

**Geplaatst**: 03-03-04 11:41

Geplaatst: 03-03-04 11:41

Ik loop ook bij een Psyg!!! gewoon even naar de huisarts gaan........... en mens echt geloof me het is een verheldering........ Doe het nou maar voordat je echt doordraait!!

je bent niet gek om een professioneel iemand in je bovenkamer toe te laten hoor............ je bent dan juist goed bezig!

heel veel sterkte!!

**Geplaatst**: 03-03-04 12:06

Geplaatst: 03-03-04 12:06

Heb je er wel goed met hem over gepraat?
Ben het ook eens met de rest dat je wat aan je zelfvertrouwen moet gaan doen; in gaan zien dat je de moeite wel waard bent en dat hij blij mag zijn met jou!
Misschien is praten met iemand die daar ervaring mee heeft een goede stap in de richting.
Heb op mijn werk ook iemand die het zelfde probleem had en die is na een opname nu weer terug en sterker en vol zelfvertrouwen (we hopen ook dat dat zo blijft).
Zijn hobby's enzo geen oplossing; zien dat je zonder je vriend ook iemand bent en ook "eigen" vrienden/kennissen hebt? Dan "hang" je ook minder aan hem voor je gevoel!
Succes

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-03-04 12:27

Geplaatst door de TopicStarter : 03-03-04 12:27

Ik kan gelukkig alles zeggen tegen mijn vriend en heb hem ook verteld hoe ik me nu voel en wat er allemaal aan de hand is..
Iedereen bedankt voor jullie adviezen en ik ga er zeker wat mee doen! Ik kan en wil zo niet meer verder.
Over dat ik niet voor mezelf op zou komen in vriendschappen.. Nee ben ik het niet helemaal mee eens. Niemand ziet of merkt iets aan mij (behalve mijn vriend..) en ik ben absoluut niet op mn mondje gevallen dus als ik iets niet wil of er geen zin in heb zal ik dat ook duidelijk laten merken (gelukkig).

Mijn vriend wil een tijdje rust.. Dus die tijd kan ik mooi gebruiken om te kijken wat ik met mezelf moet. Dat klinkt lekker makkelijk maar ik krijg het al benauwd bij het idee. Afspraak met de huisarts heb ik waarschijnlijk morgen.. Ik heb dan sochtends wat tijd en ik bel zo voor een afspraak.

Om nog even op NoaC te reageren.. Hobby's heb ik wel, Net zoals iedereen hier zijn dat paarden. Helaas voor mij zit het er niet in om een eigen paard aan te schaffen en een bijrijpaard is ook niet te vinden.. Ik ben dus aangewezen op een manegeles 1x in de week en kan daar wel met iedereen opschieten maar echt vrienden ofzo, nee, die heb ik daar niet en denk ook niet dat dat gaat gebeuren.

**Geplaatst**: 03-03-04 12:45

Geplaatst: 03-03-04 12:45

Maar je kan ook op een sport in teamverband gaan; daar hebben ook een hoop mensen goede vriendschappen uit!
Succes bij de huisarts! Gaat je helemaal lukken!

**Geplaatst**: 03-03-04 12:52

Geplaatst: 03-03-04 12:52

Wat een verhaal! Je bent volgensmij een heel lief meisje, maar wat zit je met jezelf in de knoop! Allereerst vind ik het al heel knap dat je het zelf inziet, dat ik nog altijd stap 1. Ik denk dat het inderdaad fijn is om met een professional te gaan praten. Wat betreft je verleden, je kunt het allemaal niet overdoen maar zorge dat je een mooiere toekomst krijgt.

Heel veel succes met de situatie.

**Geplaatst**: 03-03-04 14:35

Geplaatst: 03-03-04 14:35

Neem die rust ook even voor jezelf! Jij bent nu van het grootste belang en zodra jij weer gezond en gelukkig bent dan kun je ook je vriend weer gelukkig maken Knipoog

Je komt er wel hoor daar ben ik van overtuigd en je komt op mij ook over als een hele lieve, sterke meid die het verdiend om gelukkig te zijn!!

Je hebt de stap gelukkig al genomen om naar de huisarts te gaan en een vertrouwenspersoon ingeschakeld OK dan!

. Hou je ons op de hoogte van hoe het verder met je gaat! Je ben echt niet alleen hoor

Wij zijn er altijd voor je als je behoefte hebt aan een luisterend oor!

**Geplaatst**: 03-03-04 19:57

Geplaatst: 03-03-04 19:57

Djeez... Ik zei in mijn pb al dat ik je verhaal bijna in zijn geheel maar al te goed ken en dat ik er ook middenin zat... Maar hoe meer je schrijft, hoe meer ik een 2e Syl zie Scheve mond

Maar meis, nogmaals veel sterkte... Ach gut

**Geplaatst**: 03-03-04 19:59

Geplaatst: 03-03-04 19:59

wat anderen al zeggen; ruim de rommel in je rugzak op, krijg zelfvertrouwen en dan ziet je wereld er een stuk zonniger uit. En kan je vriend ook met gerust hart alleen de deur uitgaan.. Lachen

**Geplaatst**: 03-03-04 20:39

Geplaatst: 03-03-04 20:39

Heel veel sterkte de komende tijd Ach gut

ook met je vriend. Denk vooral aan de leuke tijden die je hebt gehad en absoluut gaat krijgen. Succes bij de dokter, ik weet zeker dat ie je kan helpen. Ik hoop dat we gauw krijgen te horen dat je weer de goede kant op gaat Knipoog

.

**Geplaatst**: 03-03-04 21:55

Geplaatst: 03-03-04 21:55

gijsenkim schreef:
Ik loop ook bij een Psyg!!! gewoon even naar de huisarts gaan........... en mens echt geloof me het is een verheldering........ Doe het nou maar voordat je echt doordraait!!

je bent niet gek om een professioneel iemand in je bovenkamer toe te laten hoor............ je bent dan juist goed bezig!

heel veel sterkte!!

Idd helemaal mee eens! Een paar pillen gaven mij ook een verheldering OK dan!

Er weer helemaal boven op komen en dan kun je er zeker weer tegen aan!

Laat je helpen!!!! Sterkte ermee Ach gut

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-04 21:47

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-04 21:47

Nou, ik zou jullie op de hoogte houden dus even een update..
Vandaag ben ik naar de dokter geweest maar omdat ik en deze man elkaar totaal niet liggen is het me niet gelukt een verwijzing te vragen naar een psycholoog. Ik baalde er verschrikkelijk van maar ik had nog een afspraak achter de hand met een soort van maatschappelijkwerster (bij bureaujeugdzorg.. ben geen jeugd meer maar ken ik nog van vroeger).
Daar ben ik vanmiddag geweest en heb verteld wat er aan de hand is en gepraat over hoe ik het het best aan kan pakken. Ze zoekt dingen voor me uit en kijkt of ze een versnellend traject kan regelen zodat ik niet maanden hoef te wachten op een plekje. (maar zal toch een verwijzing moeten hebben.. Scheve mond

)

Met mij en mn vriend (gister even gezien) gaat het wel redelijk.. Eerst kreeg ik te horen dat hij wat tijd voor zichzelf wou om zijn eigen dingetje te doen en daar kon ik prima mee leven.. Totdat ik daarstraks hoorde dat hij ook minder gevoelens voor me had en tijd wou om ze terug te krijgen Verward

en om uit te vinden óf ie ze nog wel terug wou. Na een tijd gepraat te hebben kwam het er op neer dat hij écht wou dat ik veranderde en dan zou het met ons ook wel goedkomen.. Dat was iig een hele opluchting maar hoé ik alles nu moet aanpakken blijft me een beetje een raadsel. Ik zal iig naar de dokter moeten, me er maar gewoon overheen zetten en dan maar wachten.. En hopen dat ik het trek allemaal want ik heb het gevoel dat ik tijdens het vragen naar de verwijzing al helemaal in tranen uit barst en mezelf niet meer kan inhouden dus dat word nog wat!

**Geplaatst**: 04-03-04 22:00

Geplaatst: 04-03-04 22:00

Nogmaals: gun je vriend even die tijd, bij mij is het (tot 2 keer toe) ook goedgekomen...
Wat die huisarts betreft: als Jeugdzorg niets op zou leveren, bel dan gewoon het RIAGG. Die kunnen zelf een verwijzing opvragen. Is het een praktijk met meerdere artsen? In dat geval kunnen ze het ook bij een andere arts opvragen naar mijn weten...

**Geplaatst**: 05-03-04 09:55

Geplaatst: 05-03-04 09:55

Volgens mij kan je sowieso wel naar een andere arts om een doorverwijzing te krijgen.
Wat een banketstaaf trouwens dat hij je die niet wil geven; volgens mij is het niet aan hem om te beslissen of je hulp nodig hebt maar doet de psyg dat zelf na een eerste intake!
Da's wel even balen. Boos!

Maar misschien kan bureau jeugdzorg je inderdaad helpen! Ik duim voor je! *LOL*

Met jou en je vriend zal het ook vast wel goedkomen hoor; kan me best voorstellen dat het voor hem ook allemaal niet makkelijk is geweest.
Maar nu je aan je zelf gaat werken ben je al heel ver op de goede weg! Komt vast allemaal goed! OK dan!

**Geplaatst**: 05-03-04 10:32

Geplaatst: 05-03-04 10:32

WeetTniemeer schreef:
Nou, ik zou jullie op de hoogte houden dus even een update..
Vandaag ben ik naar de dokter geweest maar omdat ik en deze man elkaar totaal niet liggen is het me niet gelukt een verwijzing te vragen naar een psycholoog. Ik baalde er verschrikkelijk van maar ik had nog een afspraak achter de hand met een soort van maatschappelijkwerster (bij bureaujeugdzorg.. ben geen jeugd meer maar ken ik nog van vroeger).
Daar ben ik vanmiddag geweest en heb verteld wat er aan de hand is en gepraat over hoe ik het het best aan kan pakken. Ze zoekt dingen voor me uit en kijkt of ze een versnellend traject kan regelen zodat ik niet maanden hoef te wachten op een plekje. (maar zal toch een verwijzing moeten hebben.. )

Met mij en mn vriend (gister even gezien) gaat het wel redelijk.. Eerst kreeg ik te horen dat hij wat tijd voor zichzelf wou om zijn eigen dingetje te doen en daar kon ik prima mee leven.. Totdat ik daarstraks hoorde dat hij ook minder gevoelens voor me had en tijd wou om ze terug te krijgen en om uit te vinden óf ie ze nog wel terug wou. Na een tijd gepraat te hebben kwam het er op neer dat hij écht wou dat ik veranderde en dan zou het met ons ook wel goedkomen.. Dat was iig een hele opluchting maar hoé ik alles nu moet aanpakken blijft me een beetje een raadsel. Ik zal iig naar de dokter moeten, me er maar gewoon overheen zetten en dan maar wachten.. En hopen dat ik het trek allemaal want ik heb het gevoel dat ik tijdens het vragen naar de verwijzing al helemaal in tranen uit barst en mezelf niet meer kan inhouden dus dat word nog wat!

Meis.. ik heb ook anderhalf jaar geleden jankend bij mijn dokter gezeten voor een doorverwijzing hoor.. so what Scheve mond

Ik vind het schandalig dat die arts je geen verwijsbriefje wou geven Boos!

je moet gewoon op je strepen staan en zeggen dat je een verwijsbriefje wil hebben voor een psycholoog en anders kun je misschien wel naar een andere arts bellen om te kijken of die je kan helpen of wat je hieraan kunt doen Verward

Ik hoor wel vaker verhalen van artsen die geen verwijsbriefjes willen geven aan mensen die echt in nood zijn.. belachelijk! Gewoon doorzetten hoor!

Veranderen moet je wel doen omdat jij het wil en niet omdat je vriend dat wil anders werkt het niet

Je moet zelf echt willen veranderen en weten waarom jij wil veranderen. j

Probeer de hoop niet op te geven hoor... hou je sterk en het komt uiteindelijk echt allemaal wel goed als jij gaat leren van jezelf te houden

Heel veel liefs,
Annemieke

**Geplaatst**: 05-03-04 13:19

Geplaatst: 05-03-04 13:19

Jeetje wat een rotverhaal goed en verstandig dat je hulp gaat zoeken.
Ik wil dat ook gaan doen maar bij mij is het omgekeerde wereld ik wil (denk ik) wel hulp maar mijn vriend vind het niet nodig.
Sterkte en mijn pb-box staat altijd voor je open hoor. Ach gut