Juut Citaat:
Heb nooit gejankt óp het paard, wel náást het paard. Die keer dat Maicka midden in he bos ontsnapte en tikkertje ging spelen. Opeens rende ze het pad af en ik was zó bang dat ik haar niet of gewond terug zou vinden...
Mevrouw bleek op het eind van dat pad omgedraait te zijn en kwam weer terug gegallopeerd om hel leuk voor m'n neus stil te staan met een snuit van "dat was leuk!" Eerst staan janken van opluchting, daarna van pijn. Ze had toen ze ontsnapte tegen m'n hand geschopt, precies bovenop een knokkel met d'r ijzers. M'n hand was flink gekneusd maar ik voelde dat pas toen ik haar weer had gevangen.
( was toen aan het halster met mevrouw gaan wandelen, ze kon wel wat beweging gebruiken volgens de eigenaresse. Die had ze dus gehad. )
Ja dat heb ik ook een keer gehad met mijn shetlander. Ik steeg af om mijn zweepje te pakken (had hem laten vallen) En hij rukte zuch los en rende weg, kwam vervolgens weer naar mij toe, maar kom hem net niet pakken, zo ging dat een tijdje door, ik stond te janken uit angst dat hij echt weg zou rennen.. Ik was zo bang! Dat was de enige keer dat ik heb gehuild, ik heb niet op een paard gehuild ofzo, maar dat zou iedereen kunnen gebeuren. Ik kan me best voorstellen dat je dan gespannen raakt, dat moet er dan even uit.