Nadat de konijnemaatse eohippus, diens echtgenote en hun kinderen het menselijke doen en laten gedurende 3.995.000 jaren hadden aangezien en menig maal met hun hoofd geschud, besloten zij precies 5.000 jaar geleden zich te vergroten en de onderdanen van de mens te worden. Zij wilden voor elkaar krijgen dat deze verder zou komen dan tot zijn dertig mijl (kilometers waren toen nog niet uitgevonden) en een dito aantal blaren verwijderde buurman. Vooruitziend bevroedden zij dat ooit Sioux, voltigeerclubs, Djenghis Khan, Romeinse legioenen, het Shire-vierspan van Heineken, kruisridders, vijfgangfanaten, hakkeneibezeten freules, haremvergeven sjeiks, Mozart in de koets naar Praag en de managers van de Grote Prijs van Aken (excuseert u mijn algehele onkunde van de juiste geschiedkundige volgorde) niet buiten hen konden om de buurman enkele dagen eerder te kunnen vermorzelen, het bier ietwat verser te leveren, de freule met de ridder te kruisen of bijvoorbeeld - met het oog op het surfseizoen - Californië enkele jaren eerder te bereiken.
Het paard is haast een mens. De centaureske Grieken wisten dat, mijn lieveling Botticelli bewijst het hier:
Het paard is oneindig veelzijdig. Het kan kwaad, sociaal, verheven, speels, moedig, weerbarstig, hengstig, afgepijgerd, beheerst, explosief, toenaderend, leergierig, van adel, gezellig en nog wel duizend dingen meer zijn. Het is in staat om maar enkele milligrammen 'zware' hulpen te begrijpen. Het heeft er klaarblijkelijk reuzelol in wanneer het - tegenpresterend voor wat worteltjes - op een minuscule circuspiste in furieuze galop rondcirkelt en toelaat dat de meester (of -esse) met gedurfde sprong in het zadel belandt en bij onverminderd doordenderend geraas driehonderdzestig graden rond het dier z'n nek klautert. Het redde, zonder water of eten, de jonge Arabische ruiter in drie dagen dwars door tweehonderdzeventig kilometer schroeiend woestijnzand. Het zal je met geduld blijven dragen, zelfs tot het uitgeput onder je doodvalt. Het zal voor je de dood ingaan: van een vriend van mij werd anno '45 tweemaal een paard onder het zadel weggeschoten. Noch de verre worm zal dit voor je over hebben, noch de nabije zebra. Voor pelham, polo en piaffe ontbreekt het beiden immers aan elk begrip.
Zonder paarden geen eerste automobielen want ook de heren Benz en Otto legden de dagelijkse weg naar de tekentafel heus wel te paard of koetsierend af. Zonder paarden ook vandaag geen auto's: ieder kind begrijpt PK's; kilowatts uit de fluitketel blijven een abstractie.
Het paard is zo goed als een mens: evenals hij springt het meer dan twee meter veertig hoog en negen meter ver. Of is de mens misschien zo goed als een paard?
Onze akkers zijn luttele duimbreedten onder het maaiveld verworden tot betonnen horizontale muren: botte trekkers missen ten enen male de balleteuze sierlijkheid van zelfs het zwaarste trekpaard dat door de eeuwen heen de bodem luchtig, molvriendelijk en wateropzuigkrachtig had weten te houden.
Je zult, meewarig glimlachend naar alle paardlozen, over precies dertig jaar, wanneer de olie is opgeraakt en het land bezaaid is met rustig roestende automobielen, ongehinderd grasoverwoekerde snelwegen betölten, in Zandvoort telrennen, in de stad ook wel eens stapvoets, dravend of in een galopje rijden. Je zult je kinderen tijdig op de uitstekende kansen op de arbeidsmarkt voor zadelmakers, laarzenknechten, staljongens en koetsiers attenderen.
De dualiteit in levendige eenheid tussen jou en jouw paard is onvergelijkbaar: zij is principieel anders dan die tussen voet en bal, tussen ijs en hockey, tussen wiel en rennen, tussen auto en racen, tussen kunst en zwemmen.
Honderd rassen wereldwijd om uit te kiezen.
Geen mens zonder paard.
Ik wens je een behouden rit.
Jean-Armand Ipark
"Je kan de boom in, stom ***wijf!!" 
