Dit gedicht heb ik een keer geschreven toen ik achter z'n leugens was gekomen voor de zoveelste keer.
Leugens...
Bedrogen worden keer op keer.
Belogen worden steeds maar weer.
Steeds weer een druppel tot je hart zegt stop.
Het niet kunnen zeggen, ik krop het op.
Het doet zo'n pijn en wat is de reden,
heb ik iets fout gedaan in 't verleden?
Doe ik iets verkeerd waardoor 't door blijft gaan?
Moet ik er steeds achter komen en zwak komen te staan?
Niet durven confronteren omdat ik bang ben dat ik ruzie krijg,
soms het gevoel dat ik maar liever zwijg.
Hij zou eens moeten weten wat ik allemaal weet,
zoveel leugens dat ik sommige vergeet.
Wat is de reden dat die leugens er zijn?
Waarom steeds weer en waarom die pijn?
Waar heb ik 't aan verdiend dat hij steeds tegen me liegt?
Waarom is het dat hij me steeds weer bedriegt?
Waarom steeds die leugens en telkens die pijn?
Wat heb ik gedaan waardoor dit telkens zo moet zijn?
Ik ben niet afhankelijk en zwak zoals hij denkt,
ik zou gewoon willen dat hij zijn hart aan mij schenkt.
Zonder die leugens, zonder die pijn,
gewoon het idee hebben dat hij bij me wil zijn.
Hij is geen haar beter of verheven boven mij,
als hij dat denkt dan ben ik liever vrij.
Ik wil geen pijn of leugens meer,
ik wil niet belogen worden elke keer.
Ik wil iemand die eerlijk is en die ik kan vertrouwen,
iemand die me respecteerd en op wie ik kan bouwen.
Ik wil niet bij alles wat gezegd word denken is het waar wat hij zegt,
het gevoel hebben dat er weer een leugen in mijn handen wordt gelegd.
Ik zou zo graag willen dat hij ophoud met liegen en de waarheid spreekt,
voordat hij met al z'n leugens mijn hart in duizend stukjes breekt...
Knuf Mayo
<font size=-1>[ Dit Bericht is bewerkt door: Mayo op 2001-04-11 17:40 ]</font>