Als ik dit soort verhalen lees, dan MOET ik gewoon naar stal!
Die gekke Haflinger die ik een hele tijd gereden heb had ook altijd van die malle fratsen in een nat bos.
Was ik nietsvermoedend aan het stappen, beetje de lekkere bosgeur op aan het snuiven enzo, trok die mafkees er ineens in rengalop van tussen, terwijl hij ook nog keihard bokte met z'n neus op de grond. Gigantische plassen op het pad, de rand van het pad 30 cm hoger en stikvol bomen (kan je hebben in het bos...).
M'n Linkervoet raakte vast in de beugel, de rechterbeugel was ik kwijt, m'n cap lag thuis in de kast, en meneer bleef maar springen en langs al die bomen af racen. Aan het eind van het pad was een T-splitsing, ik was nog steeds m'n beugel kwijt, Thijs was nog steeds aan het rennen en er stonden van die witte betonpaaltjes langs het andere pad om het fietspad af te schermen. Ik had al helemaal visioenen dat Thijs de bocht niet zou halen, bovenop mij zou vallen, op het betonnen fietspad en tegen zo'n betonnen paaltje, maar we kwamen er toch heelhuids door en 100 meter verder kon ik hem eindelijk, eindelijk stilzetten. En toen vloog m'n sleutelbos, die ik anders nooit meeneem, uit m'n zak. GRR, kon ik er nog af ook. En niet meer erop, want dan ging die idioot er weer vandoor.
Gelukkig hoefden we niet meer zover te lopen naar huis. Het knullige was alleen dat ik jarig was. Nou Thijs, fijn cadeau!