Sommige hier weten het al, maar ik wou toch even een topic plaatsen om het allemaal even van me af te schrijven.. Het maalt en maalt maar rond in mij en heel misschien vermindert de ongeloof een beetje als ik het hier plaats, omdat het dan écht, 'definitief' is.
Altijd als ik las hier op Bokt dat iemand zijn/haar huisdier verloren was, leefde ik mee. Ik plaatste niet altijd reacties maar ik voelde wel altijd mee, een paar dagen geleden nog bij Nathalie.
Nu voel ik het zelf.
Vanochtend is mijn hond Lalou door mijn vader dood in haar mand gevonden. Ze lag er gewoon bij, alsof ze sliep.. Maar ze is heengegaan en slaapt nu voor eeuwig. Ze heeft geen pijn gehad, geen spuitje, gewoon uit zichzelf is ze gegaan alsof ze dacht: "Ik kies nu om te gaan. De pijn en ziektes op het einde van mijn leven worden daarbij mij bespaard. Mijn tijd bij jullie is voorbij, en het is goed zo."
Ik heb toen afscheid van haar genomen, maar haar niet veel aangeraakt omdat ik haar wil herinneren als een warme hond die reageerde als ik haar aanraakte, en niet als een stijf, koud lichaam.. Het is alleen het lichaam dat ze achterliet, Lalou zelf is naar een plek gegaan die ik niet ken, maar blijft ook voor altijd bij mij in mijn hart..
Op een dag heb ik het geaccepteerd, besef ik het en doet het geen pijn meer als ik aan haar denk. Maar op dit moment kan ik het nog niet geloven. Het lijkt alsof ik haar dalijk in de kamer zie liggen en dan gaat ze zo op haar rug liggen, zodat ik haar kan kriebelen.. Hoe kan alles ooit weer hetzelfde worden zonder haar? Hoe kán ze dood zijn? Het heeft altijd gevoeld alsof Lalou onsterfelijk was..
Ik had echt niet verwacht dat het zo'n pijn zou doen, alleen het ongeloof al.. Die gedachte van nooit meer een lik over mijn hand, nooit meer wandelingen langs onze plekjes, nooit meer haar opjutten door omhoog te wijzen (dan ging ze altijd blaffen), nooit meer vakanties samen met haar.. Dat doet nog veel meer pijn, en die gedachte overvalt me ongeveer elke 5 minuten, steeds maar weer...
8,5 jaar is ze bij ons geweest. Gevonden in de zomer van 1995 als een zwerfhond in Frankrijk. En toen hebben we haar meegenomen naar huis, waar ze al die jaren bij ons is geweest. Zoveel gedeeld, en dat is nu gewoon voorbij...
Altijd was je daar
Om mij te troosten
Om mij aan het lachen te maken
Om je liefde aan mij te geven
Nu ben je weg
Naar een plaats die ik niet ken
Naar een plaats vol schoonheid
Naar een plaats waar je voor altijd zal blijven
En al voel ik me nu leeg,
Zonder jouw troostende aanraking
Zonder jouw grappige streken
Zonder jouw liefdevolle verschijning
Als ik ooit iemand nodig heb
Die me troost
Die me aan het lachen maakt
En die me liefde geeft
Dan zal ik aan je denken
En dan zal jouw troost,
Jouw vreugde,
En jouw liefde,
Mij vergezellen op mijn pad.
Laatst bijgewerkt door Felice op 06-02-04 20:12, in het totaal 1 keer bewerkt