Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Nathalie schreef:[
Het overlijden van iemand heeft me nog nooit zoveel gedaan als nu.
Veel mensen begrijpen het niet. Mensen die zelf geen honden hebben, denken ach, het is maar een huisdier.
Nee, het was niet zomaar een huisdier, het was mijn maatje, mijn beste vriend...
Als ik thuiskwam was hij er áltijd voor me. Als ik me rot voelde was hij er altijd voor me.
[/quote]
Desiree"]
[quote="Nathalie schreef:[
Het overlijden van iemand heeft me nog nooit zoveel gedaan als nu.
Veel mensen begrijpen het niet. Mensen die zelf geen honden hebben, denken ach, het is maar een huisdier.
Nee, het was niet zomaar een huisdier, het was mijn maatje, mijn beste vriend...
Als ik thuiskwam was hij er áltijd voor me. Als ik me rot voelde was hij er altijd voor me.
[/quote]
Ik had mijn oma van te voren verloren. MAar feit is, zoals jij zegt: het is de intensiteit waarmee je optrekt met iemand. Of dat nu een hond is of een mens, de intensiteit bepaalt de liefde, en daarna ook de schok als hij er niet meer is. DAarom was ik van mijn hond veel en veel meer van slag dan van mijn oma. Veel mensen nemen daar inderdaad aanstoot van. MAar dat is hun fout, niet de mijne. Ik kan er niets aan doen dat ze niet verder kijken en kortzichtig zijn.
Citaat:Het overlijden van iemand heeft me nog nooit zoveel gedaan als nu.
Veel mensen begrijpen het niet. Mensen die zelf geen honden hebben, denken ach, het is maar een huisdier.
Nee, het was niet zomaar een huisdier, het was mijn maatje, mijn beste vriend...
Als ik thuiskwam was hij er áltijd voor me. Als ik me rot voelde was hij er altijd voor me.
Ik herinner me nog goed dat ik vroeger altijd bang was alleen thuis. Ik nam mijn Maxje mee naar boven en ik voelde me veilig. Hij lag op de wacht.
Op het voeteneind van mijn bed, hield hij alles in de gaten, en keek naar me, net of hij wilde zeggen "Ga maar slapen"
PintoNatal schreef:Citaat:Het overlijden van iemand heeft me nog nooit zoveel gedaan als nu.
Veel mensen begrijpen het niet. Mensen die zelf geen honden hebben, denken ach, het is maar een huisdier.
Nee, het was niet zomaar een huisdier, het was mijn maatje, mijn beste vriend...
Als ik thuiskwam was hij er áltijd voor me. Als ik me rot voelde was hij er altijd voor me.
Ik herinner me nog goed dat ik vroeger altijd bang was alleen thuis. Ik nam mijn Maxje mee naar boven en ik voelde me veilig. Hij lag op de wacht.
Op het voeteneind van mijn bed, hield hij alles in de gaten, en keek naar me, net of hij wilde zeggen "Ga maar slapen"
Meis, ik wil nog even wat kwijt over dit verhaal:
Ik heb het zelfde gevoel met "mijn"Max, die is dus ook overleden en mensen deden ook zo van ach het is maar een hond, maar die hond was er wel altijd voor die die hond die beschermde je ook altijd, en met die hond hoefde je nooit bang te zijn. Ik weet echt dat het heel moelijk is, want je mist alles, hoe die op je voeteneind lag, hoe hij ervoor zorgde dat je niet meer bang was, de nagels tikkend op de grond, meid nogmaals veel sterkte en je weet me te vinden he
liefs, Rachele
Nathalie"]
[quote="PintoNatal schreef:Citaat:Het overlijden van iemand heeft me nog nooit zoveel gedaan als nu.
Veel mensen begrijpen het niet. Mensen die zelf geen honden hebben, denken ach, het is maar een huisdier.
Nee, het was niet zomaar een huisdier, het was mijn maatje, mijn beste vriend...
Als ik thuiskwam was hij er áltijd voor me. Als ik me rot voelde was hij er altijd voor me.
Ik herinner me nog goed dat ik vroeger altijd bang was alleen thuis. Ik nam mijn Maxje mee naar boven en ik voelde me veilig. Hij lag op de wacht.
Op het voeteneind van mijn bed, hield hij alles in de gaten, en keek naar me, net of hij wilde zeggen "Ga maar slapen"
Meis, ik wil nog even wat kwijt over dit verhaal:
Ik heb het zelfde gevoel met "mijn"Max, die is dus ook overleden en mensen deden ook zo van ach het is maar een hond, maar die hond was er wel altijd voor die die hond die beschermde je ook altijd, en met die hond hoefde je nooit bang te zijn. Ik weet echt dat het heel moelijk is, want je mist alles, hoe die op je voeteneind lag, hoe hij ervoor zorgde dat je niet meer bang was, de nagels tikkend op de grond, meid nogmaals veel sterkte en je weet me te vinden he
liefs, [ ]