Lielle schreef:In januari 2001 heb ik ook zo'n dip gehad. Beknopt staat dat verhaal hieronder. Maar wat bij mij het heeft geholpen is:
- eerlijk toegeven dat je bang bent
- iemand waar je veel vertrouwen hebt en en die voldoende verstand van zaken heeft vragen om je te helpen
- je paard eerst stevig longeren zodat ze geen energie meer hebben om vervelend te doen. Dat klinkt misschien gemeen, maar IMO gaat mijn veiligheid voor.
- alleen er op stappen als die persoon erbij is
- luisteren naar die persoon en doen wat hij/zij zegt
- rustig opbouwen en geen dingen doen die je echt niet durft
achtergrond
in '93 kochten we een 3 jarige die ik zou inrijden (had ik al eerder gedaan). Ze was niet makkelijk en ik ben dus al heel snel begonnen met lessen omdat ik haar niet vetrouwde. In de les begon ze te steigeren en dat werd eigenlijk steeds erger ondanks de zeer goede instructie. Ik moest consequent blijven rijden en alleen maar werken aan voorwaarts houden op mijn been. Uiteindelijk ben ik er af gevallen omdat ze in de les schrok, wegrende, bokte en daarna steigerde. Er weer opgestapt en 'gewoon' door gereden. De volgende dag zat ik erop om rond te stappen terwijl ze aan de hand werd gehouden. In een keer steigert ze weer en slaat vol achterover, bovenop mij. Ik had niks, paard ook niet. Ze is toen door iemand een tijd gereden en vervolgens is mijn moeder er mee verder gegaan. Ze heeft overigens daarna bijna nooit meer gesteigerd. Ik heb er 1,5 jaar vrijwel niet opgezeten (werkte nl in het buitenland). Vervolgens ben ik weer op gaan rijden, L springen, M dressuur, maar de schrik is nooit meer helemaal weg gegaan. Ik durfde haar niet echt aan te pakken, zeker niet als ik alleen reed, en ze kon er dus de kantjes vanaf lopen als ze dat wilde. Uiteindelijk is ze verkocht nadat we er een veulen van hadden, omdat ze enom goed kon springen, en ze loopt nu internationaal in Engeland.
Ik heb sinds '93 diverse andere moeilijke paarden gereden zonder ooit schrik te hebben gehad. Vorig jaar begonnen we met een nieuw paard, een 3 jarige ruin van Flemmingh. Met inrijden was hij niet al te makkelijk en ik heb er dan ook een aantal keer naast gelegen omdat hij bokte of omdraaide. Geen enkele keer schrik gehad totdat hij plotseling het steigeren ontdekte. Ik verlamde en lag er dus naast. Vervolgens hebben we dat in de les weer opgelost. Een paar maanden later steigerde hij weer, en opnieuw verlamde ik. Dit gaat zo even door tot het moment in januari dat ik heel gemeen eraf gebokt werd door hem en hij ook nog flink nasloeg naar me. Op dat moment durfde ik er eigenlijk niet meer op. Mijn vertrouwen en lef was helemaal weg en ik zag het dus net als jij helemaal niet meer zitten.
Door heel goed les te krijgen, en het vertrouwen dat ik in mijn instructeur heb is dat weer over gegaan maar ik longeer nog steeds voor ik erop stap en als ik hem niet vertrouw of in moeilijke situaties ben (wedstrijden bv) zal ik ook beginnen met een Thiedemann teugel.
Nu loopt Pablo prima, hij heeft zijn eerste wp in het L1, en springen doet hij ook goed, maar ik blijf wel alert met hem.
Eeen paar weken terug zou ik ook een keer op het veulen (inmiddels 3) rijden waar ik het boven over had. Ze is nu een aantal weken onder het zadel en super braaf. Wel nog moeilijk te sturen zoals de meeste jonge paarden. Ik zit er 3 passen op, wil linksaf en dat gaat niet. Op dat moment kwam alle schrik van haar moeder weer boven en ik verlamde volledig. Ze deed helemaal niets maar ikwas wel in paniek. Uiteindelijk heb ik met mij hart in mijn keel aan de hand een rondje gestapt maar ik was blij dat ik er af mocht.
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 39 bezoekers