Geplaatst 
Toen ik haar eenmaal de bak inhad gesjord (Ik zeg het je, ik hou NIET van natte voeten
), hobbelde ze weer als een hondje achter me aan. Het is intussen wel duidelijk: Cheyenne vindt het ECHT leuk om te werken 
. De eerste 10 minuten was er geen land met haar te bezeilen. Koppie omhoog en racen, overal van schrikken/wegspringen (tja, bij Franca was het immers ook gelukt, dus ze kon het altijd nog een keer proberen). Maar helaas, ik was alert en haar dus meestal voor. Om te beginnen hebben we lekker wat gedraaft, om de frisheid eruit te krijgen.En opeens ging het knopje om, haar koppie zakte, oortjes opzij en ze liep als een trein. Ze volgde mijn hand als ik die naar voren gaf. De meeste overgangen gingen super, heerlijk ontspannen, bij wijze van spreken op mijn pinken. Vorige week waren overgangen nog een regelrecht race drama. "Galoppeer maar aan, maar dit keer zonder stemhulp" zei mijn instructrice. Het klinkt stom, maar ik moest dus vragen hoe ik dat zou gaan doen. We hebben Cheyenne tot op heden alleen nog maar op stemhulp aan laten springen. "Probeer de normale hulpen maar en zie maar hoe ze reageert", was het antwoord. Een wonder geschiedde: ZE SPRONG DIRECT AAN!!! En daarnaast kwam ze terug naar een keurige rustige draf en liet ze haar hoofd/ hals direct weer netjes zakken. Nog een paar keer aangesprongen. Daarna nog even gedraaft, twee keurige overgangen gemaakt en Yen had hard genoeg gewerkt.
Zelfs mijn instructrice viel het erg mee, die dacht dat we een half uur gerace zouden krijgen, maar in plaats daarvan liep Cheyenne de sterren van de hemel.
Een dingetje:
Halverwege de les, toen we even aan het stappen waren met lange teugel (beloning, want ze had net twee super overgangen gemaakt), spoot ze ineens in rengalop naar de andere kant van de bak. Mijn instructrice zei droog: "Je zit in ieder geval wel stevig".
Ik stapte echt helemaal trots af. Want wat ze nu weet hebben Franca en ik haar wel allemaal zelf geleerd. Wat heb ik een geluk gehad dat ik Franca heb leren kennen en dat ze me lekker mijn gang laat gaan met Yennie. Het klikt goed tussen Cheyenne en mij. Waar ik eerst dacht: "die eenkennige troela gaat mij nooit accepteren", knuffelen we nu wat af en lijkt ze echt blij me te zien. Een collega vroeg me van de week Yennie's karakter te beschrijven. Na mijn verhaal zei hij vrolijk: ehh... je hebt nu jezelf beschreven. En hij had gelijk, we lijken qua karakter wel een beetje op elkaar (we zijn allebei gek op lekker eten
).Mijn dag is helemaal goed! Ik kijk alweer uit naar de volgende keer. (En ik kijk ook uit naar Franca's verslag over haar date!
) 
