Gisteravond wilde ik fijn even in de buitenbak gaan rijden....ging allemaal fijn totdat na ongeveer 5 minuten Dinti buiten verschijnt met Denise (die rijdt de kleine uk af en toe). Vanaf dat moment was er echt geen land meer met Tinka te bezeilen, dribbelen, met haar kop schudden, rennen en weet ik veel wat nog meer. Ben er dus op een gegeven moment afgestapt omdat mijn hart in mijn keel zat. Ik dacht nog, ik moet haar niet op stal gaan zetten, want dan heeft ze haar zin, dus besloten om maar een paar rondjes aan de hand met haar te stappen. Ging ook niet echt fijn, maar ik had het gevoel toch iets meer controle te hebben. Op dat moment kwam Lovely dus net aan (volgens mij heeft ze een soort voelsprieten die aanvoelen als het met mij niet helemaal lekker gaat). Dus...Lovely zegt: ga er nou maar weer op! Gesteund door Dorus hebben ze me dus weer op het paard gepraat. Mijn tranen branden echt al achter mijn ogen, brok in mijn keel, en hart wat ik door mijn jas heen voelde bonken. Lov..ik wil er af!!! Von je blijft zitten! Ja maar....niets ja maar, zitten en rijden anders stap je er helemaal nooit meer op...
Oke dan, ik geloof niet dat ik een film zou willen terug zien waar dit ritje opstaat want ik denk dat ik me rot zou schamen....bovenbenen aangespannen, onderbenen van het paard af, bovenlichaam naar voren, armen stijf en ga zo maar door. En Lovely maar heel geduldig: bochtje naar links, goed zo, bochtje naar rechts, braaaaf. Halthouden bij de lantaarnpaal, wegstappen, stukje draven...
Kortom deze schijterd heeft weer een stukje angst overwonnen met dank aan Lovely (hoe vaak zou ik haar nog moeten bedanken hier op bokt? ).