Soms vraag ik me wel eens af waarom ik uberhaupt nog doorga met dressuurrijden. Ik heb altijd de eigenschap gehad dat ik of iets helemaal goed doe, of gewoon helemaal niet. En hier zit ik dan, midden in het wildenwesten tussen de cowboys, zonder instructeur/trice en zonder dressuurmaatjes, moet een paar uur rijden voor m`n wedstrijden
Heb geen bak (wel iets met een maanlandschapbodem, maar dat verdient de naam bak niet), dus moet altijd op rotsige veldjes tussen de cedar struiken trainen. Ik snap niet waar ik de motivatie nog vandaan haal. Ik mis het toch wel, een goede instructeur. En niet alleen voor de lessen, maar ook om je op te peppen als iets niet lukt of aanmoedigen als iets beter kan etc. Ik ben nooit tevreden over mezelf en hoewel ik een heel succesvol jaar achter de rug heb, heb ik gewoon het idee dat ik totaal niet kan rijden. Ja, een beetje leuk rondhobbelen op L niveau kan iedereen, maar ik wil gewoon ECHT leren rijden. Ik heb niet echt een systeem in mijn rijden en merk dat mijn paard gewoon nog zoveel beter gegymnastiseerd kan worden. Het moet allemaal veel soepeler, elastischer, dat achterbeen moet sterker. Kijk iedereen kan je vertellen hoe de oefeningen eruit moeten zien en hoe je dat moet doen. Maar dat noem ik niet trainen. Ik weet nog wel van vroeger in Nederland dat ik in de les praktisch nooit oefeningen uit de proef reed. We waren alleen altijd maar bezig om het paard nog soepeler en losser te maken. En daarvoor heb je denk ik echt een trainer nodig. Mijn enige wedstrijdpaard is 4 dus echt snel kun je daar niet mee gaan. Op dit moment is ie een beetje stug en hoewel ik praktisch niets van `m vraag (hij loopt dag en nacht buiten en we maken veel buitenritten) weet ik niet hoe ik dit moet oplossen. Ik moer nog maar es goed nadenken hoe ik hier verder wil..zucht. 
) 
