Dat de tranen maar blijven komen, en het niet lijkt op te houden
Dat je opeens van die lijkt wel angstaanvallen, even neit wetend waar je het zoeken moet...
Herinneringen die voorbij flitsen, de fijnste herinneringen waar je vaak naar terug kijkt met een glimlach, maar op zulke momenten enkel om kan huilen, omdat je ze voorgoed moet missen...
Spijt dat ik de laatste maanden Tancredas plaatje langzama heb laten innemen door Genderose... Altijd heb ik gezegd dat Gen het nooit zou halen bij Tannie... En dat is oko nooit gebeurd... Dat ik Tannie opzij heb geschoven voor Gennie, daar heb ik spijt van, want ze liggen eigenljk op 1 lijn... Tancreda was zo speciaal, ik was gek op haar, en zij liet duidelijk merken dat zij dat ook op mij was...
Ik vond haar zielig in he hoekje van de wei, ik zag haar staan vanaf de weg... Toen ik bij haar was, was ze echter gelijk vrolijk, kreupelde de wei door en ging weer grazen onder mijn toeziend oog... En die keer terug van vakantie, ze hda een week vrijwel neit gegeten van de pijn.. Mager geworden... Toen ik er was, viel ze gelijk als een hongerig beest aan... Ik merkte dat ik een wereld van verschil maakte bij haar...
Gen liet het ook merken, maar op een mindere manier...
SOms denk ik, dat het allemaal mischien anders had kunnen zijn... Als ik niet op vakantie was geweest...
Sinds dat ik toen op vakantie ben gegaan, is alles veranderd... We waren gelukkig, en blij, daarna veel tijden van zorgen en verdriet gekend met mijn lieverds... De sfeer op stal veranderde, en zal ook nooit meer zoals toen worden... Was ik toen maar thuis gebleven, dan had ik ze mischien beiden nog bij me...
Zulke huilbuien lijken soms eeuwig te duren... Donkere wolken... Maar gelukkig schijnt er een zon achter de wolken en verschijnt die glimlach van herinnering uiteindelijk weer... Terug denkend aan die tijd, blij dat ik het heb mee mogen maken, maar verdrietig omdat ik het moet missen...
ik hoop dat je pijn ooit eens zal slijten tot zoete herinneringen... 
