Klassieke manier van rijden
Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne
Pagina 1 van de 1
- easter
- Berichten: 652
- Geregistreerd: 02-01-02
- Woonplaats: schiedam
Klassieke manier van rijden
Geplaatst door de TopicStarter : 30-12-03 18:30
Wie kan me uitleggen wat er met die klassieke manier bedoelt wordt?
- Mist
-
- Berichten: 9482
- Geregistreerd: 17-02-03
- Woonplaats: noord brabant
Geplaatst: 02-01-04 19:30
Ik vind het een heel fijn boek, hoewel eigenlijk heel oud, is het tijdloos.
- rhijnauwen
-
- Berichten: 5044
- Geregistreerd: 31-05-01
- Woonplaats: Bunnik
Geplaatst: 02-01-04 21:58
Ik heb ook op deze wijze leren paardrijden en probeer het ook door te geven aan mijn leerlingen
- Anoniem
Geplaatst: 02-01-04 22:50
rhijnauwen schreef:met respect voor het paard, eerlijk van achteren naar voren over de rug, met het been naar de hand toerijden, zonder dwang, zonder trekken, zonder schoppen etc.
Zo leer ik het ook van mijn instructrice, maar ik zou mijn manier van trainen toch niet 'klassiek' willen noemen
- rhijnauwen
-
- Berichten: 5044
- Geregistreerd: 31-05-01
- Woonplaats: Bunnik
Geplaatst: 03-01-04 10:29
Jippie"]
[quote="rhijnauwen schreef:met respect voor het paard, eerlijk van achteren naar voren over de rug, met het been naar de hand toerijden, zonder dwang, zonder trekken, zonder schoppen etc.
Zo leer ik het ook van mijn instructrice, maar ik zou mijn manier van trainen toch niet 'klassiek' willen noemen
[/quote]
hoe wil je het dan noemen?....oke noemen we het vanaf vandaag 'eerlijk paardrijden'
- Anoniem
Geplaatst: 03-01-04 15:23
Jippie"]
[quote="Piaffe schreef:Heeft Ernest van Loon een heel fijn boek over geschreven. Zoek maar eens op.
Dan zit je er toch echt helemaal naast.
Van Loon beschrijft het voorwaarts-neerwaarts rijden wat in zijn jonge jaren ook 'revolutionair' was.
[/quote]
Volgens mij zit je er nu zelf heel erg naast hoor. Allereerst beschrijft Van Loon niet alleen het voorwaarts-neerwaarts rijden, ik zou zeggen lees het boek eens. Daarnaast is het voorwaarts-neerwaarts rijden voor sommigen in het heden nog steeds revolutionair.
- Anoniem
Geplaatst: 03-01-04 16:27
Lovely"]
[quote="Jippie"][quote="Piaffe schreef:Heeft Ernest van Loon een heel fijn boek over geschreven. Zoek maar eens op.
Dan zit je er toch echt helemaal naast.
Van Loon beschrijft het voorwaarts-neerwaarts rijden wat in zijn jonge jaren ook 'revolutionair' was.
[/quote]
Volgens mij zit je er nu zelf heel erg naast hoor. Allereerst beschrijft Van Loon niet alleen het voorwaarts-neerwaarts rijden, ik zou zeggen lees het boek eens. Daarnaast is het voorwaarts-neerwaarts rijden voor sommigen in het heden nog steeds revolutionair.
[/quote]
Ik heb van Van Loon alleen Ruiters en Rechters gelezen en dat gaat toch echt over VWNW rijden. [Maar hij heeft misschien nog meer boeken geschreven die ik niet ken en doel je daar op?] Iig is VWNW niet hetzelfde als Klassiek rijden. Dus als je meer wilt weten over echt klassiek rijden heeft het weinig zin om Van Loon er op na te slaan. Voor klassiek rijden moet je bijv. "Das Gymnasuim des Pferdes" er op na slaan.
En over dat revolutionaire: er zijn mensen die grijpen terug op een methode van 200 jaar terug en noemen dat revolutionair.
- Anoniem
Geplaatst: 03-01-04 16:42
- rhijnauwen
-
- Berichten: 5044
- Geregistreerd: 31-05-01
- Woonplaats: Bunnik
Geplaatst: 03-01-04 19:56
Jippie schreef:En over dat revolutionaire: er zijn mensen die grijpen terug op een methode van 200 jaar terug en noemen dat revolutionair.
zou iedereen moeten doen (dat teruggrijpen dus
) ze hebben het goed bedacht hoor zo lang geleden, jammer dat het tegenwoordig vaak snel moet, hard en hier en daar met geweld "trek hem, schop hem, geen gelu*l kop in de krul etc" wanneer je met je paard werkt ipv tegen hem, zal je paard sneller mee gaan werken en voor je willen werken! we rijden toch met zijn allen voor ons plezier en willen het zo goed mogelijk doen, dat mag toch niet ten koste van het paard gaan - Anoniem
Geplaatst: 03-01-04 19:56
In mijn ogen is dat het verschil tussen wat ik de moderne sportdressuur noem, die op dit moment bijna volledig bepaald is door het laag-diep-rond rijden, en de klassieke dressuur. Beide methodes pretenderen het paard van achteren naar voren te rijden en over de rug, en misschien is dat ook wel zo.
Een groot verschil tussen echt klassiek rijden en sportdressuur is dat bij de eerste het paard met hoofd/hals niet in een houding gezet wordt onder het rijden om vandaaruit de oefeningen te doen. De redenatie is dat het paard door die oefeningen (zijgangen, overgangen enz.) vanzelf de gewenste hoofdhouding aanneemt die past bij zijn africhtingsniveau. Een remonte (jong paard dat de basisbeginselen van het rijden leert, tot L-M niveau) loopt in dat geval in het begin wel in aanleuning, maar met een vrij gestrekte hals waardoor het paard dit als balance-stok kan gebruiken. Vervolgens wordt dmv dressuurmatige training de remonte geleerd zijn evenwicht te bewaren in alle gangen & zijgangen en wordt hij door deze oefeningen 'gedwongen' de achterhand actiever te gaan gebruiken. Door een sterker ondertredende achterhand wordt de rug opgebold en de schouder vrijgemaakt waardoor deze lichter wordt. Wat weer gebruikt wordt in de volgende, zwaardere oefeningen zoals piaffe, passage maar ook levade en andere schoolsprongen. Doordat het paard door de oefeningen steeds beter zijn evenwicht kan behouden en lichter wordt in de voorhand, is een lange, gestrekte hals niet meer nodig om het evenwicht te bewaren en is het juist voordeliger om deze in een hogere oprichting te nemen, omdat hierdoor de voorhand verder ontlast wordt. Het paard ontwikkelt dus zijn eigen frame, zonder dat de ruiter dit met de teugels actief en ondersteunend probeert te beinvloeden.
Ten tijde van van Loon werd het voorwaarts-neerwaarts rijden 'uitgevonden'. Wat eigenlijk gebeurde is dat een fragment uit het klassieke rijden eruit gelicht werd en in de schijnwerpers werd geplaatst omdat dit revolutionair zou werken bij de klassiek gereden paarden die allemaal last kregen van een stijve rug, harde mond en vastzittende hals. Dat had niets te maken met het klassiek rijden an sich, maar met het feit dat het steeds weer loslaten van het paard, om de zoveel hoefslagen in de totale ontspanning 'vergeten' was. Het voorwaarts-neerwaarts werkte revolutionair, omdat men nu actief die ontspanning begon op te zoeken en inderdaad waren veel paarden daarmee geholpen. Het nadeel van continu vwnw rijden is echter dat je, door het voorwaarts-naar beneden strekken van de hals onbedoeld de voorhand weer sterker belast dan wanneer je in relatieve oprichting rijdt. De hals bevindt zich nu immers geheel voor de voorhand, en niet voor een gedeelte op de schouders, die het gewicht via de wervels naar achteren kunnen afvoeren. Bovendien werd dit erg laag instellen nu ook actief in de hogere gangen gedaan, waarbij die voorhandbelasting nog groter werd (in tegenstelling tot het klassieke rijden waarbij het teugels geven ter ontspanning steeds in stappauzes gedaan werd).Dus liep de revolutie van het vwnw-rijden al snel uit op een ontevreden gemor aangezien deze paarden toch wel op de voorhand liepen en niet meer zo'n licht beeld vertoonden. Een paard dat bovendien slecht (voorspelbaar) zo gereden wordt, zal ook hard in de mond worden omdat hij gewend is bij het kleinste beetje teugelruimte dat hoofd al omlaag te keilen. En dat voel je..
En toen kwam het revolutionaire laag-rond-diep rijden dat de lichte teugelvoering weer terugbracht. Eigenlijk is ook dit niet zo revolutionair, want het is in feite bina volledig gebaseerd op de rijdmethode die Baucher voorstond in de negentiende eeuw. Het flexen en stretchen van de hals in de meest vreemde houdingen werd door deze man ontwikkeld en gepromoot als methode om niet alleen een soepel paard te krijgen, maar ook nog eens een heel licht in de hand rijdier te hebben. Zo trainde hij in opdracht van een staatshoofd een staatsie-ros uit op deze methode, omdat de staatsheer nauwelijks kracht en controle in zijn handen had en niet in staat was een sterker dier in constante aanleuning te houden. Een Baucher-paard liet daarentegen het bit bijna los en liep bijna de gehele tijd achter de loodlijn, waarbij alle teugelhulpen direct gevolgd werden door naknikken in de nek. Een ander voordeel van deze methode was dat ook zeer drukke, temperamentvolle paarden hiermee onder de duim gehouden konden worden zonder al te veel teugeldruk, aangezien een paard dat zijn kin op zijn buik heeft weinig heeft in te brengen. Het is geen toeval dat Baucher een groot liefhebber was van Engelse Volbloeds, die hij op deze manier gemakkelijker kon omscholen tot controleerbare dressuurpaarden.
Het moderne ldr-rijden heeft dus ontzettend veel weg van het rijden zoals dat door Baucher geintroduceerd werd. Er is echter een groot verschil: Waar Baucher door zijn strech-oefeningen het hele paardenlijf wilde flexen, richt de moderne ldr-ruiter zich alleen op de bovenlijn. Het paard wordt zo rond en laag en diep mogelijk met de hals geplaatst om zo de ruggegraat naarboven te duwen en de rugspieren op de rekken. Baucher deed dat ook, maar strechte, voor ons bijna ondenkbaar, ook de onderlijn, door het paard in stilstand met de teugels zijn rug hol te laten maken met een bijna verticale hals en omhoog gestrekt hoofd. Bizar, in onze ogen, maar het paard werd zo wel evenwichtig getraind. Bovendien werd dit extreme strechten niet in beweging gevraagd, alleen in stilstand. Het moderne ldr-rijden richt zich sterk op de bovenlijn en probeert deze door zeer sterke buigoefeningen van de hals zo ver mogelijk op te rekken.
En daar zit het (grootste) verschil tussen klassiek rijden en ldr (en eigenlijk ook een beetje vwnw): Het paard wordt door de ruiter nu actief met de hand op verschillende halshoogtes-buigingen en oprichting ingesteld, in plaats van dat dit door het paard zelf wordt gedaan. Dat kan denk ik niemand ontkennen. Een ander, minder opvallend verschil is bijvoorbeeld de reactiesnelheid die vanaf het begin van het paard verwacht wordt. Een overal terug te lezen uitspraak is van ldr-ruiters dat als ze been geven, het paard bij wijze van spreken al aan de andere kant van de bak moet staan, welk niveau het dier ook heeft. Respect voor het been, zoals dat genoemd wordt. Bij het klassieke rijden wordt de reactiesnelheid er langzaamaan ingetraind. Een paard dat een jaar onder het zadel is reageert dus nog minder snel dat een volleerd paard, omdat het eerste nog geen volledig gevoel voor evenwicht onder de ruiter en controle over zijn lichaam heeft. Zou je zo'n jonge remonte, met de klassieke ruime teugelvoering tot directe reacties dwingen, dan zal zo'n paard direct zijn rug aanspannen en zijn vrije bewegingen inruilen voor strakke gespannenheid. Het befaamde hertenhalsje wordt op die manier gekweekt. Bij ldr-rijden gebeurt dit niet zo duidelijk zichbaar, omdat het paard voor al in een minder ruimtelijke aanleuning loopt, met een sterk gebogen hals. Verspanningen uiten zich dus niet in een hertenhals of een doorgezakte rug (immers in het beginstadium van ldr-trainen onmogelijk door de ronde halshouding die de rug opduwt), maar in een paard dat ongemerkt zal accepteren dat hij ook de voorhand zal moeten belasten. De achterhand is immers in de eerste jaren nog niet sterk genoeg en het evenwichtsgevoel is nog niet voldoende ontwikkeld om puur vanuit de achterhand die overgangen te rijden.
Dat zijn (in mijn ogen) de verschillen in methodiek tussen ldr-rijden, vwnw en klassiek rijden. Alledrie kunnen ontsporen als bepaalde, voor het oog oppervlakkige details vergeten worden (het steeds weer laten strekken, het op de voorhand komen door continu vwnw/ldr rijden doordat de hals nu echt voor het lichaam is, het te vroeg bijzetten van een ongetraind paard), waardoor er weer een contra-reactie komt die het helemaal anders en helemaal beter gaat doen. In praktijk is het grootste verschil tussen echt klassiek en echt ldr-gereden paarden het verschil in aanleuning. Een klassiek paard heeft een erg stille aanleuning en oogt voor moderne toeschouwers daardoor vaak stijver dan de ldr-paarden, die op elke teugelhulp of eigen beweging reageren met een nageven in de nek. Dat is vooral in de passage altijd erg goed te zien, maar ook in de apupyementen en zijgangen. Alleen de piaffe kent dan nog een echt stil hoofd, omdat het lichaam hier stil gehouden wordt en er geen zweefmoment is waarbij de landing doorkomt in de nek. Dit ziet er enorm flexibel en ontspannen uit, maar is het gevolg van tonus-verlies in halsspieren en de nekpees, door het extreme inbuigen en afbuigen. Een voordeel van ldr-rijden is echter wel dat het op dit moment door jurieleden geaccepteerd wordt als ideaalbeeld, en men nu vooral naar de voordelen van deze methode kijkt en niet de nadelen. Een ander voordeel is dat het paard sneller op een hoog niveau af te richten is, en daar niet de vijf-zes jaar voor nodig heeft die bij de echt klassieke africhting nodig is. En dat is weer erg gunstig in een sportklimaat, waarbij tijd geld is.
Echt klassiek rijden, dus hals met rust laten, oefeningen rijden als middel om tot aanleuning te komen en neusje steeds voor de loodlijn houden, is erg tijdrovend, op dit moment in de sport niet per definitie een garantie vor succes, maar heeft als voordeel dat een paard er erg oud mee wordt. Ldr rijden is sneller, spectaculairder en levert daardoor meer geld op, maar gaat gepaard met een sterkere slijtage van het paard en een manier van rijden die eigenlijk, voor de mierenneukers
, niet overeenkomt met wat er in het FEI-regelement beschreven wordt als goede aanleuning. - Anoniem
Geplaatst: 03-01-04 21:58
Pagina 1 van de 1