Maarten, ik vind dat paarden elkaar juist best wel eens even een hart onder riem mogen steken op de lange afstanden. In Wanroij heeft Navy dat gedaan bij Mazzeltje (Saskia) en Latoy. In Leersum was Geke dat voor mij. En zonder haar had ik het niet gered. Ik zat zo diep in een dal ("God, nog 30km.. Ben kapot, zal ik stoppen?" etc), dat Navy daar ook op reageerd. Neemt dat geveol over en heeft ook minder zin. In Holten had ik het bijvoorbeeld weer heel goed naar mijn zin, nauwelijks last van mijn rug en voelde me fit. Toen liep Navy ook als een trein.
Maar, je hebt gelijk dat het geen gewoonte mag worden, dat ze straks geen wedtsrijd in hun eentje meer kúnnen lopen..
Endurance: je paard, jij, een prachtige omgeving en heel veel kilometers worden samen één.