Een raar en vaag gevoel... Wat met verdriet?

Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 

Tancreda4

Berichten: 23983
Geregistreerd: 12-01-03
Woonplaats: ZuidHolland

Een raar en vaag gevoel... Wat met verdriet?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 14-11-03 20:53

Maandag dus mijn lieverd kwijt geraakt, en op het moment lijkt het me helemaal niet te deren Krijg daardoor een raar geveol in mijn buik, omdat ik vorig jaar bij Tannie het er super moeilijk mee had allemaal. Haar fotos lagen een half jaar na hara dood nogsteeds on ingeplakt in de kast, en nu doe ik die van Gen, en lijkt me niets te doen...
En daardoor voel ik me weer een beetje schuldig tegenover haar, ook al is het ook ewl beter zo, want eeuwig treuren is helemaal niet fijn, maar nu al? Mischien komt het allemaal wel weer, mischien niet, maar heb er zo'n raar gevoel over...

Hoe ging het bij julile, het verdriet verwerken? Was het ook na een paar dagen weer even over (soort roes ofietsdergelijks) of ben ik een apart geval?


diana
Berichten: 2205
Geregistreerd: 21-09-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 14-11-03 20:56

volgens mij stop je het beetje weg,kan ik me wel voorstellen.
is gewoon echt erg om mee te maken,en iedereen verwerkt het op een eigen manier.
je wist het toch al een tijdje,dus ik denk dat je het grootste gedeelte al verwerkt hebt

levi,Het liefste van het liefste wat er maar kan bestaan heb ik in jou gevonden ik laat je nooit meer gaan!!

ga even naar www.stopwredeveetransporten.nl en teken,en geef aan iedereen door!!

Joyce

Berichten: 6371
Geregistreerd: 02-05-01

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-03 16:08

Ik denk dat je ten eerste moet stoppen om je schuldig te voelen over je gevoel. Als jij dat zo voelt, dan voel je dat zo. Dat wil niet zeggen dat je niet of minder van haar houd, ik denk dat het gemis nog moet komen.
Zelf ben ik zoals je misschien weet ook mijn pony verloren, bijna een jaar geleden alweer. De eerste week ging alles langs me heen. Het deed wel pijn, maar het was een gevoel wat ik niet kon plaatsen. Het leek niet echt te zijn. Ik wist ook dat het nog een paar dagen zou duren voor hij opgehaald werd, voor mn gevoel was hij er dus nog, en kon ik het al helemaal niet meer begrijpen. Hij was er wel, maar ook niet..
Ik zat ook niet hele dagen te sippen hoor, je bent niet apart.
Pas na een tijd kreeg ik door dat het echt was. Dat hij weg was, dat ik hem nooit maar dan ook nooit meer zou zien hoe graag ik het ook wilde. Toen pas deed het pijn.. En nog steeds....
Ik vind zelf dat ik er altijd goed mee om ben gegaan. Ik bleef realistisch en probeerde zo goed mogelijk door te gaan. De eerste tijd prate ik er thuis wel eens over, later ging dat over op schrijven. Het leek voor mensen om me heen misschien of het me weinig deed, ik kreeg al snel een (totaal) andere pony waar ik al mijn tijd in stopte, maar dat was absoluut niet.. Overdag deed ik gewoon van alles, pas als ik savonds alleen was, kwam het er allemaal uit.. slapeloze nachten, alleen maar huilen..

Voel je iig echt niet schuldig om je gevoel, daar heb je niets aan. Sterkte komende tijd, dat zul je vast echt nog wel nodig hebben. Ach gut

Mellow

Berichten: 6462
Geregistreerd: 22-06-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-03 17:31

volgens mij besef jij het niet zo...
en je schuldig voelen heeft helemaal geen zin.
jou gevoel is als het ware uitgechakeld.
tuurlijk heb je wel verdriet maar dat zit ver weg gestopt.
sterkte de komende tijd en als er wat is dan mag je pben Lachen

796285
Berichten: 6664
Geregistreerd: 04-06-03

Link naar dit bericht Geplaatst: 15-11-03 17:51

Misschien heb je het gedeeltelijk ook al van te voren doorgemaakt. Je wist al een tijd dat het eraan kwam en hebt daar al lang verdriet over gehad; verdriet is, hoewel het soms zo lijkt, niet oneindig. Toen mijn lieve kat Ping heel ziek bleek te zijn heb ik daar twee dagen vreselijk om moeten huilen. Toen hij op die tweede dag naar de dierenarts ging om een spuitje te krijgen heb ik daarna ook niet meer gehuild. Ik was wel dof, maar het raakte me niet meer zo. Dat komt wel weer... Ga je er in ieder geval niet schuldig over voelen.

Nicole85

Berichten: 6697
Geregistreerd: 20-06-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 16-11-03 18:40

Jaar geleden kwam er een vreselijk mens op stal en pakte ook mijn verzorgpaard (was echt mijn eigen paard, eigenaar deed niks nl aan dat beest) af. Ik ben ook niet iemand die er weken om gaat zitten treuren, maar ik denk er nog regelmatig aan. Nu is het paard weg van stal, andere eigenaar nu en ik heb geen idee waar hij staat en of hij uberhaubt nog leeft. Ik wil het niet weten ook....

Ik heb 2 dagen mezelf heel **piep** gevoeld en was echt in staat dat kind aan te vliegen. Nu zie ik dr nog regelmatig, maar ik zeg niks tegen haar.
Maar ok, het gaat er dus om dat ik ook paardje ben "kwijtgeraakt". Ieder beleefd zijn verdriet anders en je zal altijd aan haar blijven denken. Denk aan de leuke dingen. Bekijk de foto's die je hebt gemaakt.

Eens komt het een keer dat je dr "vergeet" (minder aan denkt). Dat heb ik nu ook: ik heb nu sinds half jaar eigen paard. Dan vestig je daar al je aandacht op.

WISH IT, DREAM IT, DO IT!

Tancreda4

Berichten: 23983
Geregistreerd: 12-01-03
Woonplaats: ZuidHolland

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 16-11-03 21:06

Ik heb het gevoel dat ze er nog gewoon is... Helemaal niet het idee dat ze er niet meer is... Dit omdat ik niet meer op stal komt, en er dus niet mee geconfronteerd wordt... Ik heb het gevoel dat ik de meiden gewoon elke dag moet vragen of ze Gen wel buiten hebben gezet etc... Heel raa,r mischien komt de klap nog, maar ik kan niet geloven dat ze er niet meer is... Voor mijn gevoel staat ze er nog gewoon, alleen kom ik niet meer bij haar. Een soort vakantie ofzo...

Inguhh

Berichten: 521
Geregistreerd: 26-11-03
Woonplaats: Vleuten

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-11-03 11:45

ik hafd een verzorgpaard, en die zou in het weekend haar veulen krijgen, dat weekend zijn ze allebei gestorven (ik weet nog steeds niet waardoor) het drong eerst niet zo tot me door, maar daarna heb ik heel veel liggen huilen, na een paar dagen was het over.... maar je moet je niet schuldig gaan voelen, dat heeft helemaal geen zin ... en veel suc6

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 27-11-03 13:22

ik heb het zelfde gehad.. mijn ouwtje was vaak kreupel en er kwam een tijd dat hij moest gaan.. Elke keer weer als ie kreupel was dahct ik "nu is het gebeurt" huilen tranen gieren brullen.. en dat jaren lang..

Toen hij 31 was en zijn beentje het echt niet meer hielt heb ik de besslissing genomen hem in te slapen,Voor dat hij ingeslapen werd ik heb er weken om gehuild en kon niet naar een foto kijken of aan hem denken zonder in tranen te schieten.
Toen het eenmaal gebeurt was , was ik rustig, kon over hem praten naar foto's kijken zonder te huilen.. ik was "blij" dat het eindelijk gebeurt was.. geen stres meer , geen pijn voor t beesje.. Ondanks dat ik hem heel erg miste was ik er blij mee dat het gebeurt was..

mischien is het bij jou het zelfde...


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 125 bezoekers